Τρελός ή παλικάρι;

Ανδρέας Χανιάς 01.06.2019-12:00

Ακόμα δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα για την απόφαση του Αργύρη Πεδουλάκη να αναλάβει το 2012 τον διαλυμένο Παναθηναϊκό.

Το σημερινό παιχνίδι έχει ξεχωριστή σημασία. Είναι το δεύτερο της σειράς των ημιτελικών στα πλέι οφ και αν το κερδίσει ο Παναθηναϊκός θα κάνει το πλέον καθοριστικό βήμα για να πάρει την πρόκριση για τους τελικούς.

Είναι όμως ξεχωριστό για έναν ακόμα λόγο. Ασφαλώς επειδή θα βραβευθεί ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Είναι ξεχωριστό διότι αυτό που έκανε ο Αργύρης το καλοκαίρι του 2012 δεν θα το αποτολμούσε σχεδόν κανείς. Οσο απελπισμένος κι αν ήταν.

Ηταν τότε που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σοκαρισμένος από τη διάλυση της «ομάδας θρύλου» του Παναθηναϊκού του Ομπράντοβιτς, ανέλαβε το τιμόνι από τον πατέρα και τον θείο του.

Ηταν τότε που ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ παίκτης που είχε μείνει στην ομάδα. Ο ΜΟΝΟΣ.

Ηταν τότε που άπαντες έκρωζαν πως ο Παναθηναϊκός τελείωσε και πως όλοι πλέον θα ζουν με τις αναμνήσεις του παρελθόντος.

Ηταν τότε που πολλοί έστριβαν, δεν ήξεραν, ή καλύτερα δεν ήθελαν να ξέρουν. «Εγώ με Πεδουλάκη; Ούτε απέξω από το ΟΑΚΑ πλέον» φώναζαν και όταν τους έλεγες: «Μα, άστον ρε φίλε τουλάχιστον να αποτύχει» σε έβγαζε μέχρι και «μεροκάματο». Τέλος πάντων…

Υβρεις για τα πουκάμισα που έβγαιναν έξω από τα παντελόνια του, για την αδυναμία του στα αγγλικά, ούτε τώρα ξέρει καλά, αλλά τα καταφέρνει, ανεξάρτητα από ότι κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ξέρει.

Τέλος πάντων…

Ο Αργύρης λοιπόν τόλμησε να βάλει τα χέρια του πάνω στο πυρακτωμένο σίδερο και να καεί. Να καεί πολύ, αλλά ο άτιμος δεν άφησε το σίδερο να του φύγει από το χέρι. Γιατί δεν τα παράτησε ποτέ.

Λάθη έκανε και μάλιστα πολλά. Άλλαξε σχεδόν τους μισούς ξένους, χρειάστηκε να διαχειριστεί πολλά πράγματα μέσα του, με τους παίκτες, τα αποδυτήρια, τον οργανισμό ολόκληρο. Όμως ήταν σκυλιασμένος να φτάσει το καράβι μέχρι το τέλος.

Το ότι στο τέλος τα κατάφερε με ένα μεγαλοπρεπές 0-3 με μειονέκτημα έδρας είναι λεπτομέρεια. Διότι δεν είναι το θέμα μας.

Σήμερα λοιπόν ο Παναθηναϊκός στο πρόσωπό του βραβεύει τη «μαχητική ψυχή» το μότο του συλλόγου, την αφοσίωση, την πίστη και την αισιοδοξία εκεί που όλα γύρω σου είναι τελειωμένα.

Το αν είναι καλός, κακός ή μεγάλος προπονητής το λένε τα αποτελέσματα και η δουλειά που κάνει στο γήπεδο και από αυτά κρίνεται στα μάτια του κόσμου. Εκείνο που δεν μπορεί να μετρηθεί είναι η τρέλα που είχε εκείνη τη στιγμή να πει το ναι αναλαμβάνοντας να περπατήσει μέσα σε ένα ναρκοπέδιο…

Οσο για το ματς, διότι υπάρχει ασφαλώς και ματς. Το ξεκίνημα του τρίτου δεκαλέπτου στον πρώτο αγώνα είναι ο οδηγός για τους παίκτες του Ρικ Πιτίνο. Ηταν το διάστημα στο οποίο χαλάρωσαν και άφησαν τους Περιστεριώτες να απλώσουν το παιχνίδι τους κάνοντας σερί 15-0.