Τελικοί με κόσμο, αλλά χωρίς απονομή κυπέλλου

Η περίοδος που διανύουμε, αμέσως μετά τη λήξη των ποδοσφαιρικών διοργανώσεων δηλαδή, είναι αυτή που φτιάχνονται τα μερεμέτια και διορθώνονται τα κακώς κείμενα της προηγούμενης χρονιάς σε οργανωτικό επίπεδο.

Πάμε να τα δούμε μάνι μάνι:

Μονός ή διπλός τελικός;

Μονός ασυζητητί, το δεύτερο καταργείται διότι δε μιλάμε για τελικό αλλά για τελικούς, που αυτόματα χάνουν σε αίγλη.

Αν μιλούσαμε για Ελληνικό καφέ που πίνουμε το πρωί θα ψηφίζαμε διπλό, με τρεις φουσκάλες στη μέση…

Ο τελικός πρέπει να είναι ένας γιατί αυτό ηλεκτρίζει, προσφέρει ίντριγκα κι ενδιαφέρον, ο διπλός τα περιορίζει. Κατεβαίνεις σε ένα παιγνίδι που περιμένεις πως και πως, κερδίζεις, χάνεις, χαίρεσαι, λυπάσαι, αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού. Δε γίνεται αυτά να κοπούν στα δυο και να παιχτούν σε συνέχειες.

Αν ήταν το ίδιο, οι τελικοί του Γιουρόπα, της Ευρωλίγκας και του Τσουλου θα ήταν διπλοί, ένας στην έδρα κάθε ομάδας. Και στους Ολυμπιακούς αγώνες δε θα γινόταν τελικός των 100μ, αλλά δυο τελικοί, ένας πρωί κι ένας απόγευμα, επειδή οι δρομείς ίσως να είχαν διαφορετικές επιδόσεις ανάλογα με την ώρα. Και στο τέλος θα έκαναν υπολογισμούς με κομπιουτεράκι, ποιος έκανε τους καλύτερους χρόνους.

Ακραίο το παράδειγμα μεν, αρκετό όμως για να καταδείξει πως κάθε τι παραπανίσιο από το the one, μειώνει τη λάμψη του γεγονότος.

Η συζήτηση περί αλλαγών είχε ως αφετηρία την έμπνευση του λουκουμά για τελικό κεκλεισμένων, η λύση του διπλού τελικού όμως δεν αποτελεί πανάκεια.

Σκεφτείτε του χρόνου να πάνε στον τελικό ΠΑΟΚ κι Ολυμπιακός κι όποιος το κατακτήσει, να το κάνει στην έδρα του αντιπάλου.

Από τον τελικό χωρίς κόσμο, θα πάμε σε τελικούς χωρίς απονομή!

Για πολλούς λόγους λοιπόν, καλύτερα ένας τελικός και σίγουρα όχι στην έδρα της μιας ομάδας, όπως πιθανότατα θα αποφασιστεί.

Το ακόμα πιο δίκαιο θα ήταν να μην μη γίνεται ούτε στους νομούς των φιναλίστ, το πρόβλημα είναι πως με εξαίρεση τις δυο μεγαλύτερες πόλεις, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γήπεδα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ομάδων που συνήθως συμμετέχουν.

Επειδή άκρη δεν πρόκειται να βγει κι εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει τρόπος διεξαγωγής χωρίς ψεγάδια και αδικίες, ίσως το ιδανικότερο θα ήταν να εφαρμοστεί το σύστημα επί προεδρίας Βασίλη Γκαγκάτση.

Η έδρα διεξαγωγής του τελικού αποφασιζόταν από την αρχή της σεζόν κι όπου καθόταν η μπίλια! Φέτος έχει Καραΐσκάκη πχ, αν ο ένας φιναλίστ είναι ο γαύρος, ο άλλος θα έχει μειονέκτημα, αλλά τίποτα δεν έγινε επίτηδες, ουδείς δικαιούται να γκρινιάζει. Την επόμενη μπορεί να είναι αυτός ο τυχερός.

Ορθή επίσης και η κατάργηση των ομίλων, μιλάμε για τον ορισμό της ταλαιπωρίας όταν ανάγκαζες ομάδες να τρέχουν στα κατσάβραχα για να παίξουν με χωριά μικρότερων κατηγοριών.

Και χωρίς αντίκρισμα μάλιστα, η τηλεόραση δεν κέρδιζε τηλεθεατές, ακόμα και οι μικρές ομάδες έβλεπαν τις λιγοστές ελπίδες διάκρισης να συρρικνώνονται περαιτέρω. Από έναν διπλό αγώνα ή αναμέτρηση νοκ άουτ, ο μικρός έχει ίσως κάτι να κερδίσει, σε όμιλο με δυο ομάδες της Α να ελπίζει σε τι;

Μεταφερόμαστε στα πλέι οφ που μοιάζουν με αναγκαίο κακό, ίσως μικρότερο σε σχέση με την πρόταση Λυσσάνδρου. Τα θετικά, τ΄αρνητικά όπως και οι προεκτάσεις στο σύνολό τους θα φανούν στην πράξη, αν και η εξεύρεση τρόπου για αύξηση των αγώνων αποτελούσε μονόδρομο μετά τη μείωση των ομάδων, διαφορετικά το πρωτάθλημα θα τελείωνε με την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Πρόκειται για ημίμετρο όμως, άπαξ και μιλάμε για πρωτάθλημα 3 ταχυτήτων με τόσο χαώδεις διαφορές, 3 εβδομάδες με πλέι οφ δεν αρκούν για να σώσουν την παρτίδα.

Προς τη σωστή κατεύθυνση και η πιθανολογούμενη κατάργηση της ποινής αφαίρεσης βαθμών σε περίπτωση επεισοδίων.

Στην πράξη δεν απέδωσε καρπούς, αφού τα επεισόδια δεν περιορίστηκαν. Τα αυστηρά μέτρα έχουν αποτελεσματικότητα μόνο αν το όλο περιβάλλον λειτουργεί τόσο αξιόπιστα και ιδανικά, που ο χουλιγκανισμός το καταστρέφει.

Είναι έτσι όμως;

Ο Ελληνικός αθλητισμός σε κάθε του έκφανση παραπέμπει σε κανονικό μπουρδέλο, όπως θα ΄λεγε κι ο Τράγκας, οπότε η αυστηροποίηση ποινών φέρνει πάντα αντίθετα αποτελέσματα.

Σα να συζητάμε για μεγιστοποίηση ποινών, σε περίπτωση που πετάξεις χαρτομάντιλο σε αχούρι, θα σου πει ο άλλος και με το δίκιο του «το αχούρι δεν το βλέπεις; Η δική μου βρωμιά σε πείραξε;»

Καθάρισε το χώρο λοιπόν και μετά κόψε το κεφάλι εκείνου που θα τολμήσει να τον λερώσει.

Κι αυτή να μην είναι η σειρά προτεραιότητας κάνε πρώτα το δύσκολο, ώστε να πείσεις για την ειλικρίνεια των προθέσεων. Σε αντίθεση περίπτωση το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να αγριέψεις κι άλλο την κατάσταση.

Αφήστε που με τη μέχρι σήμερα εμπειρία στις υποθέσεις εκδίκασης επεισοδίων, έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Άλλα ήταν μεμονωμένα, άλλα εκτεταμένα, σε κάποιες περιπτώσεις οι χουλιγκάνοι έκαναν διάλειμμα να πιουν καφέ για να πάρουν δυνάμεις άρα δεν υπήρχε συνεχόμενη ροή βανδαλισμών, γενικώς χανόταν η μπάλα με τους κανονισμούς, τις ερμηνείες και τα παράθυρα.

Κανείς δε μπορούσε να βγάλει άκρη, στην πραγματικότητα αρκούσε μια έκθεση από κάποιον που μπορεί να την είχε δει κι επιθεωρητής Κάλαχαν, για να τυλίξουν τον καθένα σε μια κόλλα χαρτί.

Μόνο το Σαγόνι θα βγει χαμένο, απεφάνθη ήδη πως οι χουλιγκάνοι πανηγυρίζουν για την άρση του μέτρου.

Ο Μπάμπης ο σουγιάς, ο Μάκης ο κατσαβίδας κι ο Νικόλας ο σιδερογροθιάς λοιπόν, είχαν καθίσει στ΄ αυγά τους τόσο καιρό, στραγάλι δεν πετούσαν στο γήπεδο, φοβούμενοι μήπως τιμωρηθεί η ομάδα.

Κι από εκεί που τα γήπεδα ήταν εκκλησίες, ήρθε η στιγμή που τα παλιόπαιδα θα ξυπνήσουν από τη χειμερία νάρκη.

Τι να κάνει όμως και το φουκαριάρικο Σαγόνι, χωρίς δίκες, εφέσεις, νομολογίες, άρθρα, παραγράφους, εδάφια, δεδικασμένα κι ερμηνείες διατάξεων, στερητικό σύνδρομο θα πάθει…