Ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να ζει σε μια σκληρή πραγματικότητα

Ήταν καλώς οργανωμένα μέσα στο μυαλό του Νίκου Νταμπίζα και όσα ήθελε να πει και όσα ήθελε να περάσει ως μηνύματα στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Διότι από τέτοιες περιπτώσεις, των συνεντεύξεων, τη μεγαλύτερη αξία έχει πως θα ακουστούν στ’ αυτιά του κόσμου όσα έχει να πει ένας υπεύθυνος. Κι ας μην έχει τη δυνατότητα ο απλός φίλαθλος να ρωτήσει όσα πιθανόν θα ήθελε.

Ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού εμφανίστηκε ξανά πολύ ρεαλιστής όσον αφορά το αύριο του συλλόγου. Ετούτο απαιτεί τη συνέχεια μιας οικονομικής πολιτικής… μνημονίου. Με χαμηλά συμβόλαια, με παίκτες που ως επί το πλείστον θα αποτελούν «λαβράκια». Αν βγουν, βγήκαν. Κι αν βγουν, το πολύ – πολύ ο Παναθηναϊκός να καταφέρει να μπει στα πλέι οφ που έρχονται από την επόμενη σεζόν.

Ο σημερινός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να γίνει πρωταθλητής και ο τεχνικός διευθυντής το τόνισε σε όλους τους τόνους. Για να διεκδικήσει τίτλο, θα πρέπει να στοχεύσει στο Κύπελλο. Δεν είναι πάει κάτι νέο. Αλλά όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, όσες φορές και να το ακούσεις… ξενίζει.

Ενοχλεί το γεγονός πως τη στιγμή που όλοι οι άλλοι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου ενισχύονται για να φτάσουν στο πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός βλέπει την ψαλίδα να ανοίγει από εκείνους. Με μπάτζετ που είναι στα όρια μικρομεσαίας ομάδας, πληρώνοντας λάθη του παρελθόντος και φυσικά τη μη παρουσία ενός ανθρώπου ο οποίος θα μπορούσε να εγγυηθεί ένα αύριο καλύτερο, με επιτυχίες που θα θυμίζουν το παρελθόν του συλλόγου.

Ακούγοντας τον Νταμπίζα σκεφτόμουν πως για να αλλάξει πρόσωπο ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα θαύμα. Να βρεθεί κάποιος… τρελός με λεφτά, με διάθεση να τα ρίξει, με τρέλα για την ομάδα και να τον βγάλει από το αδιέξοδο. Διότι σε αδιέξοδο βρίσκεται.

Όσο αισιόδοξος και να προσπαθήσει να φανεί ο Νίκος Νταμπίζας, κάνει λάθος όταν λέει πως η επιτυχία δεν αγοράζεται. Εκτός αν υπάρχουν πολλοί… φτωχοί που πήραν το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Ούτε ένας δεν έχει υπάρξει, από τότε που το χρήμα άρχισε να παίζει ρόλο.

Η επιτυχία, οι τίτλοι, οι ευρωπαϊκές πορείες, έρχονται με λεφτά. Αγοράζονται. Και όσο ο Παναθηναϊκός δεν έχει για να αγοράσει, παραμένοντας σε ένα μπάτζετ 3-4 εκατομμυρίων ευρώ, δεν μπορεί να θυμίσει σε τίποτα τον Παναθηναϊκό των… glory days.