Ο φαλακρός Ευρωβουλευτής, που θεράπευε τη φαλάκρα

Οι εκλογές στην Ελλάδα δεν προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα, οξύμωρο κι αντιφατικό μεν πραγματικότητα δε. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ψηφίζει αρνητικά, δεν επιδοκιμάζει αλλά αποδοκιμάζει ή καλύτερα σιχτιρίζει.

Αναφέρομαι κυρίως στους αγόμενους και φερόμενους που καθορίζουν τους νικητές, όχι στο κοινό του ΚΚΕ πχ, που είναι μπετόν αρμέ και με ελάχιστες αυξομοιώσεις, παραμένει σταθερό.

Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, επιλέγουν τον αντίπαλο εκείνου που δε θέλουν να εκλεγεί.

Δε γουστάρω Τσίπρα πχ, ψηφίζω όποιον μπορεί να τον ανατρέψει. Το ίδιο και αύριο με τον Κούλη, τα πιστεύω του αρχηγού της μελλοντικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα είναι εντελώς αδιάφορα.

Το βασικό διακύβευμα των εκλογών στην Αγγλία ήταν το Brexit και μάλιστα με πολιτικούς όρους, όχι με αντίστοιχους σαχλής και λαϊκίστικης επικοινωνίας, όπως το σκίσιμο των μνημονίων μερικά χρόνια πριν από τον Τσίπρα.

Το αντίστοιχο στην Ελλάδα ήταν και είναι να τιμωρητικό-εκδικητικό, μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί η μια χώρα προοδεύει και η άλλη είναι της πλάκας.

Το ποσοστό που πήρε ο Κούλης λοιπόν δεν αποτελεί έγκριση της πολιτικής ή του προγράμματος του, που επί της ουσίας δεν έχει διαφορές από του νυν πρωθυπουργού. Δουλικής φιλοσοφίας μνημονιακοί αμφότεροι, υπέρ της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, δε διαφέρουν σχεδόν πουθενά.

Μοναδική υποεξαίρεση αρνητικής ψήφου από τις εποχές Παπανδρέου-Καραμανλή ακόμα, ήταν ίσως η προηγούμενη εκλογική διαδικασία, όπου πέρα από τη δυσαρέσκεια για Σαμαρά και Βενιζέλο, υπήρχαν όντως αφελείς που πίστευαν πως ο Αλέξης όχι μόνο θα σκίσει μνημόνια, αλλά θα μετατρέψει μια πτωχευμένη και αντιπαραγωγική χώρα, σε παράδεισο.

Είσαι μπατίρης δηλαδή, χρωστάς στεγαστικό στην τράπεζα και όχι μόνο σκίζεις τη σύμβαση, αλλά απαιτείς από πάνω και δεύτερο στεγαστικό, για να αγοράσεις εξοχικό.

Αυτό είχε υποσχεθεί σε τελική, αφού τα χρήματα για τις παροχές που υποσχόταν μπορούσαν να εξασφαλιστούν μόνο από τους δανειστές, τα ταμεία του κράτους ήταν άδεια.

Ο αθεόφοβος μάλιστα τα μοίραζε και σε ευρώ, ενώ ο τσαμπουκάς του θα ήταν ρεαλιστικός μόνο σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Ήθελε όμως να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, γι αυτό κι έκανε εκλογές στο καπάκι, ώστε να απαλλαγεί από τα εσωκομματικά βαρίδια.

Το μόνο συνεπές της εκλογικής διαδικασίας έστω και στο ελάχιστο, είναι η διαφαινόμενη είσοδος του κόμματος Βαρουφάκη στην Ευρωβουλή

Ο τελευταίος είναι ο πρώην Τσίπρας, αυτός που χάραξε τη συγκρουσιακή γραμμή ΣΥΡΙΖΑ όταν ο Αλέξης ήταν ακόμα επαναστάτης. Αν ο λαός ήξερε τι ψηφίζει και γιατί το ψηφίζει, τα ποσοστά Βαρουφάκη έπρεπε να είναι στα επίπεδα Τσίπρα το 2015, έστω και αθροιστικά με τις Ζωές και τους υπόλοιπους πρώην συντρόφους του, αυτοί είναι οι διάδοχοί του.

Είναι αστείο να κόβεις τις φλέβες σου για τον αντιευρωπαϊστή Τσίπρα του 2015 και να αδιαφορείς για τη συνέχεια του.

Κι ακόμα πιο αστείο να επιμένεις δίνοντας υψηλά ποσοστά στον Τσίπρα, που στην πρωθυπουργική θητεία του εφάρμοσε απαρέγκλιτα πολιτικές τις οποίες ο ίδιος κατήγγειλε, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Να λοιπόν γιατί οι εκλογές στην Ελλάδα είναι υπόθεση της πλάκας και δεν προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα, τα κριτήρια της μάζας δεν είναι πολιτικά, αρκεί να είσαι νοστιμούλης, να χαμογελάς ωραία και να διαθέτεις υποφερτό μπλα μπλα.

Ο Κούλης δεν έχει τίποτα από αυτά, η απάντηση όμως δόθηκε στην αρχή, ο κόσμος ψηφίζει για να αποδοκιμάσει, όχι για να εγκρίνει προγράμματα και πολιτικές.

Εκεί που πραγματικά σηκώνεις τα χέρια ψηλά, είναι η περίπτωση Βελόπουλου!

Εντάξει είπαμε, αναλόγως με τις ανάγκες του κόσμου και την επικαιρότητα, πετάς ένα μπαλαμούτι και όσοι τσιμπήσουν.

Μερικά χρόνια πριν το βασικό ζητούμενο ήταν οι μνημονιακές επιπτώσεις, όποιος επένδυε πιο πειστικά σε υποσχέσεις που αφορούσαν αυτό το θέμα, είχε προβάδισμα.

Εδώ και καιρό το κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό της Μακεδονίας, αναμενόμενο να παίρνουν πόντους κόμματα με προσανατολισμό στα εθνικά θέματα.

Αλλά τον Βελόπουλο ρε παίδες;

Το να φας παραμύθι πάνω στην ανάγκη, ας υποθέσουμε πως είναι αποδεκτό, όχι όμως από αυτόν που πουλούσε επιστολές του Ιησού και καθιέρωσε το πατριωτισμό και θρησκευτικό telemarketing.

Μαζί με την πραμάτεια του, βιβλία, επιστολές, κηραλοιφές, μαντζούνια, μανταλάκια, σώβρακα, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ότι μπορούσε δηλαδή να χωρέσει στο πανέρι, ο τύπος πουλούσε και θεραπείες για τον καρκίνο.

Κρίμα που δεν έκανε κόμμα με την Δέσποινα Μοιραράκη, να πάρει διπλάσιο ποσοστό.

Εννοείται πως ως ευλαβές και θρησκευόμενο τέκνο, οι θεραπείες δεν ήταν δωρεάν.

Ο ασθενής έπρεπε να τα στάξει κανονικά και μαζί με δυο γεμάτες βιβλιοθήκες, την οδοντόβουρτσα του Ιωάννη του Βαπτιστή, την ξυριστική μηχανή του Απόστολου Παύλου και selfie με τους αόρατους Μοναχούς του Αγίου Όρους, να πάρει και τη μυστική συνταγή για να βρει την υγειά του.

Ταυτόχρονα, πουλούσε θεραπείες για τη φαλάκρα, ενώ ο ίδιος ήταν φαλακρός!!!

Το πρόβλημα λοιπόν είναι γενικότερο και απλά οι εκλογές είναι η κατάληξη, σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη τύπους σαν τον Βελόπουλο θα τους είχαν δέσει κανονικά, εδώ ο σοφός λαός τον έκανε Ευρωβουλευτή.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Επιβεβλημένο υπό μια έννοια, τα λαχανάκια Βρυξελλών είναι διάσημα, οπότε ακόμα κι εκεί δε θα αποχωριστεί τους τηλεθεατές-ψηφοφόρους του….