Φτιάχνω Times square και κάνω skype με Νιου Γιορκ

Τις προάλλες πήγα στη λαϊκή, δίπλα σε κάθε πάγκο βρισκόταν κι ένας ταλαίπωρος μοιράζοντας φυλλάδια για την υποψηφιότητα του. Από τη μια άκουγες «δυο κεσεδάκια φράουλες, τώρα, τρία ευρώ» κι από την άλλη «ψήφισε με μαντάμ, έχω όραμα», ο ένας πουλούσε φρούτα κι άλλος όραμα, κοινώς! Τέτοιο ντουέτο είχα ν΄ακούσω από τις εποχές που μεσουρανούσαν οι αδερφοί Κατσάμπα.

Ο πρώτος βέβαια μεροκάματο έβγαζε, άνθρωπος του μόχθου είναι, κάθε βδομάδα θα τον βλέπεις στο ίδιο σημείο κάτω από καύσωνες και βροχές, να παλεύει για τα προς το ζην. Ο άλλος αύριο θα εξαφανιστεί, τι κι αν στο φυλλάδιο του γράφει πως «θα είμαι πάντα δίπλα σας». Μ΄εξαίρεση τις προεκλογικές περιόδους, είδατε ποτέ κάποιον δημοτικό σύμβουλο να περιφέρεται στις λαϊκές, ασχολούμενος με τα προβλήματα του κοσμάκη;

Έτσι και ζητήσεις ραντεβού μετεκλογικά, θα σου απαντήσει «είναι πολύ απασχολημένος, θέλω να φτιάξω στο χωριό μια Times square και είμαι σε skype με συνάδελφο από το Νιου Γιορκ, πέρνα άλλη στιγμή… ». Μη σας τα πολυλογώ, στο τέλος τα ψώνια ζύγιζαν λιγότερο από τα ΑΕΚ που μάζεψα συνολικά, σε φυλλάδια και κάρτες. Το ίδιο σκηνικό κι έξω από το σπίτι, γεμάτο το παρμπρίζ από φωτογραφίες χαμογελαστών τύπων και άλλων που ατένιζαν το υπερπέραν με στοχαστικό βλέμμα αγελάδας, ξεχειλισμένο και το γραμματοκιβώτιο, κάποιοι μάλιστα είχαν και επιστολές μέσα σε φάκελο.

Ο ένας συστηνόταν ως εφευρέτης του θερμοσίφωνα, ο άλλος ως μέντορας του Τέζλα, συμπολεμιστής του Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα ο επόμενος, όλοι τους αυτοδημιούργητοι, με πλούσια κοινωνική δράση και ασίγαστο πάθος για επίλυση των προβλημάτων του λαού. Πως γίνεται μια χώρα με τόσες πολυσχιδείς προσωπικότητες να έχει βαρέσει μπιέλα, παραμένει μυστήριο…
Δεν είναι κακό να κατεβαίνεις υποψήφιος, η φιλοδοξία είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη, άνθρωπος που δεν ζητά το κάτι παραπάνω στη ζωή του και δε βάζει στόχους, είναι νεκρός.

Άλλο αυτό όμως κι άλλο το παραμύθι περί επιθυμίας προσφοράς στο συνάνθρωπο, εκεί τα χαλάμε. Τα είπαμε παλιότερα, αν έχεις τέτοιες τάσεις δεν είναι απαραίτητο να περιμένεις τις εκλογές, τόση δυστυχία υπάρχει τριγύρω, μπορείς να βοηθήσεις αφού σε γεμίζει εσωτερικά. Και λεφτά να μην έχεις, πήγαινε σε μια ενορία και αφιέρωσε μια ώρα από τη ζωή σου να μαγειρέψεις σε άστεγους, δε γίνεται ξαφνικά να σε πιάνουν τα ψυχοπονιάρικα, μόνο όταν προϋποθέτουν «καταξίωση» και προσωπική προβολή.

Τις προάλλες είχα την κουβέντα με κάτι φίλους και μου έλεγαν ακριβώς αυτό, «ακόμα κι αν έχεις κατασταλάξει ποιον τοπικό άρχοντα να ψηφίσεις, χάνεις τη μπάλα με τους υποψήφιους συμβούλους». Τους απάντησα πως αν δεν έχουν φίλους, συγγενείς, κάποιους που συμπαθούν σε προσωπικό επίπεδο ή τους έχουν υποχρέωση τέλος πάντων, να βρουν κάποιον που κατεβαίνει με σλόγκαν «δείτε τη φωτό μου γιατί μετά τις εκλογές δεν πρόκειται, αν εκλεγώ θα σας γράφω στα π@π@ρια μου».

Κι αν δεν υπάρχει, να επιλέξουν κάποιον τη φάτσα του οποίου δεν έχουν δει ποτέ, σε κανένα φυλλάδιο, σε κανένα γραμματοκιβώτιο ή παρμπρίζ. Αυτή ακριβώς είναι η ένσταση, το δήθεν, το ψεύτικο, το φτιασιδωμένο, που με κουτοπόνηρο περιτύλιγμα, επιχειρεί να καλύψει τη φιλοδοξία. Να γιατί γουστάρω να γράφω στο to10.gr και σε κάθε μπλοκ είναι σα να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα.

Γιατί οι άνθρωποι δεν κρύβονται, ούτε παριστάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, ότι σκέφτονται στο λένε κατάμουτρα, «είμαστε κ@λόγαυροι ρε, δεν το κρύβουμε…». Όχι σαν κάτι ντεμέκ αντικειμενικούς τζιτζιφιόγκους που το παίζουν σοφιστικέ κουλτούρα και τις προάλλες παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση του Τζάμπα για τους χαρτορεπόρτερ, χωρίς οι ίδιοι να λογίζονται σε αυτούς. Κι αναρωτιόσουν πέρσι μετά τα γεγονότα της Τούμπας και την πρωτοφανή στην ιστορία κλοπή του πρωταθλήματος «πως γίνεται ρε γαμώτο αυτοί οι δήθεν ευπρεπείς και ουδέτεροι, να ποιούν την νήσσαν; Είδαν το όπλο και δε διάβασαν το φύλλο αγώνα; Ούτε έστω τι αναφέρει ο κανονισμός;»

Και τους κανονισμούς ήξεραν και το φ.α είχαν διαβάσει, δεν είναι παλιόπαιδα όμως που αλλού τρώνε, αλλού πίνουν κι αλλού πάνε και το δίνουν. Όλα κι όλα. Γι αυτό από τη μια ο Ντέμης παρουσιάζοντας το βιβλίο του Σαμπράκου χρέωσε την κόντρα 100% στους δημοσιογράφους, ο δε συγγραφέας, στην προσπάθειά του να αμβλύνει τις εντυπώσεις του τραπεζώματος, χρέωσε την κόντρα σε Τζάμπα και Ιβάν.

Τα παραληρήματα του πρώτου που τη μια αναφέρεται σε Μάο Μάο και την άλλη σε Ρουμάνους που έχουν γεμίσει τον Κορυδαλλό τα έχουμε υπόψιν, ο Ιβάν πότε μίλησε, πότε έριξε λάδι στη φωτιά, πότε προκάλεσε, ποιον προσέβαλε;

Όταν όμως αποκλειστικός σου στόχος είναι να υπηρετήσεις τον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό χωρίς να στερηθείς τις μπριζόλες, ο μόνος τρόπος είναι να ρίξεις στο μίξερ θύτες και θύματα και να σερβίρεις αχταρμά…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ. Η κεντρική φωτό είναι αφιερωμένη σε όσους πιστεύουν πως η Θεσσαλονίκη είναι απλά πρωταθλήτρια! Είναι πρωτοπόρος, σε πολλά επίπεδα…