Σε καταρράκτη, ο τερματικός σταθμός της υποθαλάσσιας

Για τον βασικό αντίπαλο του Νίκου Ταχιάου στη Δημαρχία της Θεσσαλονίκης, Γιώργο Ορφανό, κυκλοφορεί πως στηρίζεται από τον Ιβάν Σαββίδη. Οι φήμες με άφηναν πάντα αδιάφορο, κυρίως επειδή ποτέ δε μπορείς να ανοίξεις διάλογο μαζί τους. Μ΄όποιον τις συζητήσεις, θα σου απαντήσει «μη ρωτάς εμένα, έτσι άκουσα στο καφενείο» κι επειδή είναι ανέφικτο να κάνεις κουβέντα με το καφενείο, άκρη δε θα βγάλεις ποτέ.

Ότι και να ισχύει βολεύει αφάνταστα τον Ορφανό, αν ήμουν υποψήφιος σε κάποιες εκλογές όχι μόνο δε θα με χαλούσε η φημολογία, αλλά θα διέρρεα πως ο Βιειρίνια ήθελε να αναβάλει το χειρουργείο ώστε να παραβρεθεί στα εγκαίνια του εκλογικού μου κέντρου, ο δε Άκπομ μου τηλεφώνησε μετά τον τελικό. λέγοντας πως το παστέλι ήταν αφιερωμένο σε μένα…

Σε εντελώς θεωρητική βάση δε θα φαινόταν παράλογο να υποστήριζε ο Σαββίδης κάποιον ενδοπαραταξιακό «αντάρτη», κόντρα στην επίσημη κομματική υποψηφιότητα της ΝΔ. Με τόσο πόλεμο που έχει δεχτεί από την πλευρά Κούλη, με τις επιθέσεις μάλιστα να ξεκινούν από την άλλη πλευρά και να είναι λυσσαλέες, μια τέτοια επιλογή θα ήταν σοφότατη.

Αντί να αναλώνεται σε κοκορομαχίες πέφτοντας στο επίπεδο τους, τι πιο λογικό από το να έστελνε το έμμεσο πλην σαφές μήνυμα «που σαι Κούλη, δες τι μπορείς να πάθεις αν συνεχίσεις τις μαγκιές, αρκεί ένα δικό μου νεύμα».

Δε θα ήταν υποχρεωτικό να εκλεγεί ο «δικός του» υποψήφιος, αρκεί που θα έκανε ντέρμπι έναν αγώνα, που προδιαγραφόταν αρχικά ως περίπατος. Έτσι συνέβαινε παραδοσιακά στην πόλη με τους εκλεκτούς της ΝΔ, με εξαίρεση την εποχή μετά τα σκάνδαλα Παπαγεωργόπουλου.

Το πέρασμα Μπουτάρη που συνδυάστηκε με την παραχώρηση του ονόματος στα Σκόπια, έμοιαζε υπεραρκετό για να επαναφέρει την πόλη στην παραδοσιακή γαλάζια κανονικότητα.

Τα ενδεχόμενα μηνύματα και τα παιγνίδια που ίσως δε μάθουμε ποτέ αν είναι υπαρκτά, σε ποιο βαθμό ή ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, αφορούν τη μια όψη του νομίσματος, η άλλη έχει να κάνει με την ουσία. Το ποιος δηλαδή θα είναι ο επόμενος Δήμαρχος.

Σκέψου να εκλεγεί κάνας Ορφανός και για τα επόμενα χρόνια να μας κατσικωθεί ο εμπνευστής του πιο ελεεινού, άθλιου και υποκριτικού νόμου στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας, τουλάχιστον σε αθλητικό επίπεδο.

Θυμίζω πως ως υφυπουργός αθλητισμού, ήταν αυτός που επέβαλε το ιδιώνυμο στα αδικήματα που αφορούσαν τη γηπεδική βία.

Σύλληψη για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά εντός γηπέδου, ισοδυναμούσε με μονόδρομο για τη μπουζού, αρκεί να κρινόσουν ένοχος από το δικαστήριο. Ο πρότερος έντιμος βίος, τον νεαρό της ηλικίας, κάθε τύπου ελαφρυντικό, ακόμα και ο ανασταλτικός χαρακτήρας της ποινής που αναγνωρίζεται σε σοβαρότερα παραπτώματα, είχαν καταργηθεί.

Κι όταν μιλάμε για γηπεδική βία μην πάει το μυαλό σας αποκλειστικά σε ακραίες συμπεριφορές, τραμπουκισμούς, επιθέσεις, μαχαιρώματα κλπ. Πυρσό να άναβες και να σε έκαναν τσακωτό, τους επόμενους μήνες θα μοιραζόσουν το ίδιο κελί με βιαστές, δολοφόνους και εμπόρους ναρκωτικών!

«Μια χαρά έκανε» θ΄αναφωνήσει ο βολεμένος μάλαξ εκ του καναπέος του, παραβλέποντας το αυτονόητο, πως αν ήταν τόσο απλό, θα είχαμε λύσει όλα τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και όχι μόνο.

Για παράνομο παρκάρισμα πχ, η ποινή να μην ήταν πρόστιμο και αφαίρεση πινακίδων, αλλά κατάσχεση του αυτοκινήτου! Το παραμικρό χρέος στην εφορία να επέσυρε κατάσχεση κινητής κι ακίνητης περιουσίας, ίσως και κάτεργα κι αν ποτέ καταδικαζόσουν για εξύβριση, για τιμωρία να σου έκοβαν τη γλώσσα, να βλέπαμε με ποιον τρόπο θα έβριζες ξανά! Χωρίς γλώσσα βέβαια ούτε ψάλτης δε θα μπορούσες να γίνεις, αφού δε θα έβριζες όμως, μικρή σημασία έχει.

Ωραία κοινωνία, δε μπορείς να πεις..

Ξεπερνώντας τα θεωρητικά και πηγαίνοντας στα πρακτικά, ο νόμος Ορφανού είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, αφού οδήγησε τη βία εκτός γηπέδων, με αποτέλεσμα να καταστεί απολύτως ανεξέλεγκτη.

Αφού οι χουλιγκάνοι κινδύνευαν με φυλακή έτσι κι έκαναν φασαρίες στα γήπεδα, προτίμησαν να μετατρέψουν σε πεδία μάχης εξωγηπεδικούς χώρους, όπου ακόμα κι αν τους έκαναν τσακωτούς θα αντιμετωπίζονταν όπως οι κοινοί θνητοί. Μ@λάκες ήταν να το ρισκάρουν;

Τότε έγιναν μόδα τα ραντεβού θανάτου, τα πεσίματα σε συνδέσμους, όλα αυτά που παρακολουθούμε πλέον σε ημερήσια βάση. Από εκεί λοιπόν που οι πυρήνες της βίας εγκλωβισμένοι σε ένα γήπεδο και στους πέριξ δρόμους τις ημέρες των αγώνων ήταν περίπου προβλέψιμοι, η κατάσταση ξέφυγε εντελώς.

Ανά πάσα στιγμή, οποιαδήποτε μέρα, ώρα και σε οποιοδήποτε μέρος, μπορούσε να κλειστεί ένα ραντεβού θανάτου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο θάνατος του Φιλόπουλου ήταν το πρώτο θύμα ενός νόμου, που υποτίθεται πως ψηφίστηκε για να αποτρέψει τη βία, στην πραγματικότητα όμως τη γιγάντωσε, πολλαπλασιάζοντας την επικινδυνότητα της…

Υπάρχει και το υποκριτικό σκέλος της υπόθεσης, αφού από το ιδιώνυμο εξαιρούνταν δημοσιογράφοι και παράγοντες. Εμείς είχαμε το ελεύθερο να γράφουμε ότι θέλουμε, ο πρόεδρος της ομάδας που μπορεί να πλούτιζε από το ποδόσφαιρο είχε την άνεση να δηλώσει στις κάμερες «μας έσφαξαν, μας βίασαν, μας καθάρισαν, καλώ το λαό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του!». Αυτός θα δικαζόταν θα δήλωνε μεταμέλεια, θα του αναγνωριζόταν και το εν βρασμώ ελαφρυντικό και θα έφευγε κύριος, ένας 18άρης που πάνω στην τρέλα της ηλικίας του θα άναβε ένα βεγγαλικό, θα πήγαινε άκλαφτος.

Η ακόμα μεγαλύτερη υποκρισία είναι πως όλα αυτά, προήλθαν από έναν πολιτικό που μαζί με τους ομοίους του, απολάμβανε το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας.

Τους πολίτες τους αντιμετώπιζε χωρίς ίχνος επιείκειας, ο ίδιος όμως ήταν υπεράνω των νόμων!

Η βία από τότε μπήκε σε ακόμα πιο επικίνδυνες ατραπούς, καταστρέφοντας παράλληλα παιδιά και οικογένειες επειδή κάποιος πολιτικός ήθελε να παραστήσει τον Έλιοτ Νες.

Μιλάμε για την απόλυτη έκφραση του κοινοβουλευτικού Φαρισαϊσμού, κανείς τους εκεί μέσα δεν ασχολήθηκε ποτέ με την αυστηροποίηση ποινών για σοβαρότερα αδικήματα που αποτελούν πληγές της κοινωνίας. Επιβολή ιδιώνυμου σε αδικήματα όπως η δωροδοκία, η κατάχρηση δημόσιου χρήματος, η παιδεραστία, δεν πέρασε ούτε σαν σκέψη από το μυαλό τους.

Ακόμα κι αν εξειδικεύσουμε στο αθλητικό σκέλος, ο κατάλογος των παραγόντων που κατέστρεψαν οικονομικά της ομάδες τους, άφησαν χρέη στο δημόσιο, σε τρίτους, είναι απέραντος.

Ουδείς από αυτούς τιμωρήθηκε, όλοι τους κυκλοφορούν σαν κύριοι μέχρι σήμερα.

Τις εποχές που μεσουρανούσαν μάλιστα, είχαν όλη την άνεση να φωτογραφίζονται και να χαριεντίζονται με τους Ορφανούς και τους ομοίους του.

Την αυστηρότητα του, φρόντισε να την εξαντλήσει σε παιδιά που τα ελαφρυντικά είναι συνδεδεμένα με την ηλικία τους.

Ακόμα κι αν η φήμη πως η υποψηφιότητα του υποστηρίζεται από τον Ιβάν ήταν αληθινή, θα μου ήταν εντελώς αδιάφορο. Εκείνο που προέχει πάντα, είναι το σωστό, το δίκαιο, το αληθές, το αντρίκειο, το χρήσιμο για την κοινωνία.

Πέρα από το ηθικό σκέλος της υπόθεσης, σκεφτείτε και την πρακτική πλευρά της.

Τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός που εξέλιξε σε επικίνδυνο βαθμό τη βία με έναν νόμο, που υποτίθεται πως θα την καταργούσε;

Κατασκευάζοντας αύριο μια υποθαλάσσια οδική αρτηρία ως Δήμαρχος, είναι βέβαιο πως ο τερματικός σταθμός θα βρίσκεται εκεί που αρχίζει ο καταρράκτης…