Αλαντίν χωρίς λυχνάρι-τριφύλλι!

«Δεν είμαι μάγος», επέμενε να τονίζει ο κ.Σπύρος Θεοδωρόπουλος, από την πρώτη στιγμή, που εμφανίστηκε το όνομα του στο προσκήνιο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. «Δεν έχω τη μαγική λύση», έλεγε και οι ερμηνείες, που δίδονταν ήταν πολλαπλές, με τις πιο αισιόδοξες, πως ο γνωστός επιχειρηματίας ακολουθούσε μια προαποφασισμένη τακτική, για να μη πέσουν πάνω του οι εξοργισμένοι, για τις καθυστερήσεις, πιστωτές και «τον κατασπαράξουν»…

ΟΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ «πράσινοι» δικαιώθηκαν. Τελικά ο «μίστερ Τσιπίτα» δεν θα παίξει τον ρόλο του Αλαντίν με το μαγικό τριφύλλι ή λυχνάρι…Αποσύρθηκε με τους λόγους, που επιφύλαξε αυτή την ψυχρολουσία στους ομοϊδεάτες του, να αναφέρονται εμπεριστατωμένα από τους αρμόδιους συναδέλφους.

ΕΜΕΙΣ καταπιαστήκαμε, γιατί θελήσαμε να θίξουμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία. Να το συσχετίσουμε με την ανάμιξη παλαίμαχων άσων στα κοινά μιας ΠΑΕ. Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα , κατά τα οποία παλαίμαχοι ανέλαβαν πρωτοβουλία, ανέλαβαν και τα ηνία, για να βγάλουν τον «σύλλογο» τους από το αδιέξοδο.

«ΣΥΛΛΟΓΟΣ» επί του προκειμένου σημαίνει εταιρία. Έχουμε να κάνουμε με επαγγελματικό αθλητισμό.΄Ο,τι έχει απομείνει από ερασιτεχνικό αθλητισμό (κι αυτός με πολλές παρενθέσεις) συμπυκνώνεται στο κύτταρο σύλλογος. Η ΠΑΕ είναι αυτή , η οποία έχει τον λόγο, κατά κανόνα, στα παραδείγματα, τα οποία επικαλούμαστε με αφορμή το τωρινό με τον Βασίλη Κωνσταντίνου.

ΑΛΛΟ ένα παράτολμο πείραμα , στο επαγγελματικό τοπίο, με παλαίμαχο ποδοσφαιριστή να μπαίνει μπροστά, είτε κατόπιν δικής του επιθυμίας, είτε με την προτροπή- με την απόφαση- με το σχέδιο άλλου ή άλλων. Στον Βασίλη Κωνσταντίνου έδωσε το «πράσινο» τιμόνι ο μεγαλομέτοχος-ιδιοκτήτης Γιάννης Αλαφούζος. Έκανε «Τάκη Τανιμανίδη» τον (πρώην…) χαμογελαστό Μπίλη, με «Άγιο Δομίνικο» το Κορωπί και τη Λεωφόρο.

ΩΜΑ και ξεκάθαρα, ότι το αποτέλεσμα, ως την ώρα, είναι πενιχρότατο, αν όχι σκέτη απογοήτευση. Με το χειρότερο, ότι ο κατά προσδοκία Αλαντίν , όπως αποδείχθηκε με την δήλωση απόσυρσης του, κ.Θεοδωρόπουλο, έμεινε χωρίς μαγικό τριφύλλι ή λυχνάρι, γιατί ,κατά πως θέλει το παραμύθι, που το έκανε ταινία ο Γουόλτ Ντίσνεϊ το 1992, η σύζυγος-πριγκίπισσα του, η Γιασμίν, ξεγελάστηκε από τον θείο του και το αντάλλαξε με τσίγκινο-σαν από παλαιοπωλείο του Μοναστηρακίου …

ΠΟΙΟΣ ή ποιοι παγίδεψαν τη λύση , είτε προσωρινής ανακούφισης, είτε λύσης με σοβαρή προοπτική, το ξέρουν μόνο εκείνοι, που συμμετείχαν στην συνάντηση με τον μίστερ Τσιπίτα. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου δεν ήταν μόνος. Παρόντες και άλλοι παλαίμαχοι, οι (κατ΄ αλφαβητική σειρά) Αντωνιάδης, Γεροθόδωρος, Δομάζος, Θεοφάνης, Καμάρας, Καρούλιας, Οικονομόπουλος, Ροκίδης, Τζουνάκος. Έγινε παρεξήγηση με την ειδοποίηση των Μπασινά, Σεϊταρίδη.

ΠΟΛΛΟΙ παλαίμαχοι. Και όπου λαλούν πολλά κοκόρια…΄Εδώ το παρελθόν έχει διδάξει, ότι ακόμη και δύο , αν είναι, οι εξελίξεις βραχυκυκλώνονται. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τους Θοδωρή Ζαγοράκη και Ζήση Βρύζα, στον πριν από τον Ιβάν Σαββίδη, ΠΑΟΚ. Απέτυχαν αμφότεροι. Ακολούθησαν την «τύχη» του Ντέμη Νικολαίδη στην ΑΕΚ. Η περίπτωση του «Ενωσίτη» από τις πιο περίπλοκες και με χαρακτηριστικό ότι διχάστηκαν οι «κιτρινόμαυροι» οπαδοί και οι παράγοντες. ΄Όπως το ίδιο κακό συνέβη με τους δύο προέδρους του ΠΑΟΚ, που είχαν κοινό σημείο με τον Νικολαίδη , ότι κουβαλούσαν την δόξα του «χρυσού 2004».

ΟΧΙ Ευρωπρωταθλητής, αλλά Μουντιαλικός – 1984 ο Νίκος Μαχλάς, που ανέλαβε τον ΟΦΗ μέσα σε μεγάλες φουρτούνες, αλλά ούτε αυτός τα κατάφερε. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου είναι με την αίγλη του «Γουέμπλεϊ ΄71» και με την αγωνιστική παρουσία στην ανατροπή του «4-1 του Βελιγραδίου» με το «3-0 στην Λεωφόρο». Όλοι, δηλαδή, «μεγάλα ονόματα» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά , όχι ανάλογοι παράγοντες και μάλιστα πρόεδροι σε ΠΑΕ – από τους πλέον ιστορικούς συλλόγους.

ΥΠΑΡΧΕΙ ένας (σχεδόν) κανόνας στο ποδόσφαιρο, ότι « οι μεγάλοι παίκτες δεν αναδεικνύονται και μεγάλοι προπονητές». Δυστυχώς, με τελευταίο παράδειγμα το τωρινό, με τον Βασίλη Κωνσταντίνου, τον σε πάρα πολλά συμπαθέστατο κι αγαπητότατο παλαίμαχο τερματοφύλακα (που διακρίθηκε και ως μπασκετμπολίστας του Αμαρουσίου) ο κανόνας να διευρύνεται. Ήτοι να γίνεται «δεν γίνονται και πετυχημένοι πρόεδροι»!

ΣΤΟΝ επίλογο δεν πρόκειται να παραλείψουμε άλλο ένα «χρυσό 2004άρη», ο οποίος αυτή την εποχή έχει στα χέρια του τιμόνι κι εκείνος μιας ιστορικής ΠΑΕ. Τον Κώστα Κατσουράνη. Όμως, ο Πατρινός φαίνεται, πως χρησιμοποιεί τα παραδείγματα των συναδέλφων του για μάθημα, ώστε να αποφύγει τα βράχια. Δεν έγινε πρόεδρος στην Παναχαΐκή. Αλλά γενικός κουμανταδόρος του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ευφυής , άλλωστε ηγετική φυσιογνωμία υπήρξε και στην Ευρωπρωταθλήτρια, μαζί με τους Ζαγοράκη, Καραγκούνη .Ο Κατσουράνης δεν έπεσε σε παγίδες, ούτε παρασύρθηκε από υπερβολικές φιλοδοξίες, για τον άβολο και τον κακοτράχαλο χώρο του παραγοντισμού. Έμεινε με την μπάλα στο χορτάρι. ΄Όχι σκαρφαλωμένος, ακόμη κι από την πλάτη τους, σε προεδρικούς θώκους.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

ΙΣΩΣ τα αυριανά, μεθαυριανά, γεγονότα να αποδείξουν, πως ο Κατσουράνης ήταν τουλάχιστο «μια εποχή» πιο μπροστά από τους Νικολαίδη, Ζαγοράκη, Βρύζα, Μαχλά, Κωνσταντίνου…Κι αυτό θα αναγνωριστεί πανελλήνια, όταν η Παναχαϊκή ανεβασμένη στους ώμους του Κατσουράνη θα κάνει τον αποθεωτικό γύρου επιστροφής στην κορυφαία κατηγορία!