Οι αντίκες του Τζάμπα, στρίβουν πιο εύκολα από τον Χουλτ

Πόσες μεταγραφές έκανε φέτος ο Τζάμπας στο χαρτί; Μεταγραφές με την κυριολεκτική σημασία του όρου εννοώ, δηλαδή να σκάσει λεφτά στην ομάδα του παίκτη που τον ενδιαφέρει και να τον κάνει δικό του. Ούτε για ελεύθερους μιλάμε, ούτε για δανεικούς, που μπορεί να τους πληρώνει το συμβόλαιο, μισό μισό. Με εξαίρεση τον Αλμπάνη που έπειτα από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις έκλεισε στο αστρονομικό ποσό των 400χιλ, δε θυμάμαι άλλη περίπτωση.

Πόσες φορές έκανε το τραπέζι στους χαρτορεπόρτερ το ίδιο πρόσωπο; Περισσότερες, μια στην ονομαστική του εορτή και μια χθες. Δημόσιες εννοείται, κατ΄ ιδίαν ίσως να υπάρχουν κι άλλες, μπορεί πάλι να τους έβαλε στο χέρι κάνα χαρτονόμισμα, όπως κάποτε οι γιαγιάδες μας για να αγοράσουμε σοκολάτα…

«Το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;» όπως έλεγε ο Μητσικώστας παριστάνοντας τον Καρατζαφέρη.

Όταν τη βγάζεις στη φθήνια, με δανεικούς από την Κύπρο, όταν παντελονιάζεις 20εκ από τους ομίλους και φέρνεις Γιαννιώτα, όταν με άλλα λόγια έχεις την ομάδα στη δίαιτα, επιβάλλεται να ταΐσεις κάποιους ώστε να επέλθει ισορροπία. Ή παίρνεις παίκτες λοιπόν και δεν έχεις ανάγκη κανέναν ή μπουκώνεις εκείνους που υποτίθεται πως ενημερώνουν τον κόσμο, ώστε να στρογγυλέψουν τις γωνίες της αγωνιστικής γύμνιας. Για να χάνεις από τον Παναιτωλικό με το κοράκι να σε παίζει 100-0 και την επόμενη αντί για μπάλα να διαβάζεις ρεπορτάζ τσιμέντου, για τα έργα στην Τζαμπά Σοφιά.

Δε μέμφομαι εκείνους που πήγαν για μάσα, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Κι εγώ θα πήγαινα, μέρος της δουλειάς είναι να βρεθείς στο ίδιο περιβάλλον με ανθρώπους του χώρου, ν΄ακούσεις κάνα κουτσομπολιό, ν΄αλλάξεις δυο κουβέντες, να πάρεις κλίμα και να φας και τις μπριζόλες σου με την ευκαιρία. Να τα λέμε κι αυτά…

Κάποτε είχα στο κυνήγι έναν παράγοντα που το έπαιζε βαθύπλουτος, ιδιοκτήτης πολυεθνικού κολοσσού του εξωτερικού και καλά, που ήθελε να επενδύσει πακτωλό χρημάτων σε ομάδα. Μόλις τα παπαγαλάκια έγραφαν για το ζάμπλουτο ιδιοκτήτη του τάδε κολοσσού από την τάδε χώρα που είναι έτοιμος να χώσει χρήμα, έστελνα φαξ στον εμπορικό ακόλουθο της αντίστοιχης Ελληνικής πρεσβείας και ζητούσα στοιχεία για την εταιρία. «Ίδρυση ένα μήνα πριν και μετοχικό κεφάλαιο 40χιλ δραχμές» ερχόταν η απάντηση. Καπάκι τα παπαγαλάκια έγραφαν πως η επένδυση θα γίνει στο όνομα θυγατρικής εταιρίας του κολοσσού που έχει έδρα σε άλλη χώρα. Συνέχιζα το ίδιο βιολί, ο βαθύπλουτος επενδυτής είχε φρικάρει, καθώς αδυνατούσε να καταλάβει πως έβρισκα τα ίχνη του.

Κάποια στιγμή λοιπόν ενημερώθηκα από συνεργάτες του πως θέλει να μου κάνει το τραπέζι, να γνωριστούμε, να μου εξηγήσει από κοντά το όραμα του και τέτοια γλαφυρά. Αν και το πράγμα μιλούσε από μόνο του εννοείται πως δέχτηκα, δεν είναι κακό ν΄ακούς την εκδοχή του άλλου, όταν αναζητάς την αλήθεια.

Τρώγοντας τα φιλέτα λοιπόν, άρχισε να μου εξιστορεί τα μεγαλεπίβολα σχέδια του, λες και ήταν υποψήφιος Δήμαρχος για να γίνουμε κι επίκαιροι. Στο ερώτημα όμως γιατί δε συστήνεται στο κοινό με σαφήνεια, αλλά κάθε μήνα ιδρύει εταιρία σε διαφορετική πόλη, δεν απάντησε.

Τον ευχαρίστησα, τον διαβεβαίωσα πως αν ανοίξει ταβέρνα θα γίνω ο καλύτερος πελάτης του και πήγα στο γραφείο να ψάξω στοιχεία για την επόμενη θυγατρική, που ήμουν βέβαιος πως θα διάβαζα..

Δεν είναι απαγορευτικό λοιπόν να συναντάς, να γνωρίζεις, να συναναστρέφεσαι, να συζητάς.

Το κακό είναι να είσαι σαγόνι, πρόεδρος των Πρωτοδικών δημοσιογράφων και να κάνεις μούγκα στη στρούγκα για τις δικαστικές περιπέτειες του Τζάμπα στην Αμερική, με αντάλλαγμα ένα κερασμένο ουίσκι. Και τον φουκαρά πρώην ταμία της ΕΠΣ Καρδιτσομαγούλας που κατηγορείται για υπεξαίρεση 3.5 ευρώ, να τον χτυπάς σαν χταπόδι…

Γα ποιο λόγο έγινε λοιπόν το soirée, να γιορτάσουν άραγε τι; Το -23 από την κορυφή, μήπως την τρίτη συνεχόμενη φάπα στο κύπελλο, με το τιμητικό 1-0;

Για να γιορτάσουν το παραμύθι που πούλησαν και φέτος είναι η απάντηση. Αφού έκαναν τους Κινέζους για τους παίκτες τενεκέδες, είπαν να βουτήξουν στο ταψί με τους κεφτέδες. Ήταν η ανταμοιβή για τις πλάτες που έκαναν και το πανχάρτινο σιωπητήριο που επέβαλαν…

Τα «που πάμε με αυτά τα παικτάκια, με τον Γιαννιώτα θα κάνουμε πορεία στους ομίλους;»  ακούγονταν μόνο από τον κόσμο της ομάδας, οι εντεταλμένοι ενημερωτές πως να μιλήσουν με το στόμα μπουκωμένο από τις λιχουδιές;

Το ίδιο και μετά τον τελικό, η ίδια μερίδα του κόσμου τους σιχτίρζε για τους παπάδες που πουλούσαν με το δήθεν πέναλτι, μετατρέποντας σε θέμα μεγατόνων την αλλαγή στη σύνθεση των διαιτητών, ενώ οι ενημερωτές-σεφ του παπά, σκέφτονταν τη μερίδα που τους περιμένει.

Έτσι είναι η δημοσιογραφία πλέον, εμπορική πράξη, δούναι και λαβείν. Φέρνω σαπάκια και κάνεις την πάπια, πρώτο θέμα δεν είναι τα καβούρια στην τσέπη αλλά τα καζανάκια στις τουαλέτες του γηπέδου.

Το αστείο της υπόθεσης είναι αυτό που γράφτηκε στα καυτά ρεπορτάζ, πως «στο περιθώριο της εκδήλωσης ο ισχυρός άνδρας αποκάλυψε την δεύτερη μεγάλη του αγάπη, που είναι τα ιστορικά αυτοκίνητα», με την απαραίτητη συνοδεία σχετικών φωτογραφιών.

Με κάνα δυο εξαιρέσεις, τα περισσότερα δεν είχαν πινακίδες.

Η πιο προσιτή επιλογή για τους μερακλήδες που έχουν αντίκες ήταν η ΕΛΠΑ, με 50 ευρώ το χρόνο για πινακίδες κι άλλα τόσα για ασφάλεια και οδική βοήθεια, το μωρό ήταν έτοιμο για βόλτα. Για μια εικοσάρα αντίκες όμως το κόστος φτάνει στο διχίλιαρο, που καιρός για έξοδα; Αφήστε που μετά την υπόθεση Λιάπη τα πράγματα έχουν ζορίσει και η κυκλοφορία πλέον επιτρέπεται μόνο στα εγγεγραμμένα σε κλαμπ και μάλιστα υπό προϋποθέσεις. Εκτός κι αν με τη μεσολάβηση Φλαμπουράρη έφτιαξαν νόμους ειδικά για τις αντίκες του Τζάμπα.

Η συλλογή πάντως ήταν όντως εντυπωσιακή, πως γίνεται όμως να αποτελούν τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του μετά στο χαρτί, λογικά το αντίθετο συμβαίνει.

Την αντίκα την χαζεύεις με τις ώρες, έτσι και περάσει δίπλα σου ο Άλεφ θα του δώσεις σημασία;

Η αντίκα στρίβει έστω κι αν εκείνη την εποχή τα τιμόνια δεν ήταν υδραυλικά, ο Χουλτ μπορεί να στρίψει;

ΥΓ. Αν και οι υπόλοιπες ειδήσεις του soirée επισκιάστηκαν από τα παραπάνω, υπήρχε η καυστική όπως τιτλοφορήθηκε απάντηση του Τζάμπα στα περί κλοπής, που μίλησε «γι αυτούς που έχουν ντοκτορά στο κλέψιμο;».

Πότε κλέψαμε, ποιον και με ποιον τρόπο, δε μας ενημέρωσε.

Το ότι ξεκινήσαμε αυτή τη διαδικασία βάζοντας τον Ίβιτς στο καροτσάκι με το φιλέ όπως είπε, συνιστά κυνική ομολογία της δικής του κλοπής. Αφού επιμένει πως έκανε θέατρο ισχυριζόμενος πως εμείς ξεκινήσαμε, είναι σα να λέει «σε πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα, άρα έκανα θέατρο»

Το φιλέ όμως δεν το βάλαμε εμείς στον Ίβιτς, αλλά ο γιατρός του αγώνα επειδή είχε τραύμα από άδειο κουτί μπύρας όπως υποστήριζαν αρχικά, χωρίς να εξηγούν πως προκλήθηκε το σκίσιμο.

Ο ίδιος γιατρός που οι γαύροι απαγόρευαν να εξετάσει τον -για- Όσκαρ στην Τούμπα.

Έτσι προέκυψε το -5 που μετατράπηκε σε -2, διαφορετικά θα ερχόταν στην Τούμπα στο -1, οι μισές αλήθειες βολεύουν όμως.

Που είναι άραγε το παράνομο της υπόθεσης, το παράτυπο, το σημείο έστω που καταστρατηγήθηκαν οι κανονισμοί, στη δική μας περίπτωση;

Αυτοί που άλλαξαν δηλαδή όταν αποχώρησαν εκείνοι από την Τούμπα, για να επιβραβευτούν με τους βαθμούς της νίκης, ενώ ο Κομίνης δεν είχε αποφασίσει οριστική διακοπή.

Κλείνοντας το ρεπορτάζ ταβέρνας, άφησε ανοιχτό το θέμα της παραμονής του Μάνου, διαβάζοντας ωστόσο πίσω από τις γραμμές, το μέλλον του δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.

Όταν από το πεδίο της μάχης του τραπεζώματος απουσιάζει ο καθ΄ ύλην αρμόδιος της γευσιγνωσίας, όταν σε μια τόσο εξειδικευμένη στιγμή στερείς από τους συνδαιτυμόνες το μοναδικό ταλέντο του ψητά, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…