300 χιλιάδες φίλοι, να κλάψουν δεν έχουν μαντήλι

Την εποχή που ο Γιώργος Μπατατούδης έπνεε τα λοίσθια ως μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ καθώς κι εκείνη που τον διαδέχτηκε ο Γιάννης Γούμενος, έκανα εκπομπές σε αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, οπότε γινόμουν κι εγώ δέκτης, της αγανάκτησης, της οργής και ενίοτε της ελπίδας.

Αυτά που άκουγαν τα ώτα μου ήταν απολύτως ενδεικτικά της απόγνωσης αλλά και του πάθους ενός κόσμου που έβλεπε το καράβι να βουλιάζει και δεν είχε εναλλακτική. Μιλάμε για κοινό που δεν ήταν καπετάνιος, δεν είχε ούτε πρόσβαση στη γέφυρα για να χαράξει πορεία.

Παρ΄όλα αυτά και πάνω στην τρέλα τους, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατά καιρούς πρότειναν λύσεις σωτηρίας, άλλες εφαρμόσιμες και λογικοφανείς, άλλες εντελώς ουτοπικές.
Είχε βγει θυμάμαι ένας ακροατής στον αέρα και είχε προτείνει «να μαζευτούμε 50 χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες να βάλουμε από 30 ευρώ ο καθένας, να μαζέψουμε τόσα». Στο καπάκι παρενέβη ο επόμενος με ακόμα πιο ριζοσπαστική πρόταση «να μαζευτούμε 100 χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες να βάλουμε από 50 ευρώ ο καθένας, να μαζέψουμε περισσότερα».

Μη σας τα πολυλογώ, ακολούθησε κι άλλος που ανέβασε κι άλλο τα νούμερα, μέχρι που κάποια στιγμή έγινε ανέκδοτο κι όταν μαζευόταν η παρέα για καφέ, κάπως έτσι διασκεδάζαμε τον πόνο μας. «Να μαζευτούμε 10 εκατομμύρια να βάλουμε από 1000 ευρώ» έλεγα εγώ «να μαζευτούμε 100 εκ να βάλουμε από 20.000 ευρώ να αγοράσουμε και την Τσέλσι» αντιπρότεινε ο επόμενος.

Αφού δεν πληρώναμε αντίτιμο για τις «προτάσεις» μας, επόμενο ήταν να το παίζουμε κουβαρντάδες. Η διαφορά είναι πως εμείς κάναμε πλάκα και πως εκείνοι που είχαν την πρωτογενή ιδέα ήταν απλοί φίλαθλοι, του μεροκάματου και μηδαμινές γνώσεις στα χρηματοοικονομικά.

Το να ακούς λοιπόν παρόμοιες προτάσεις μια δεκαετία μετά από ομάδα μεγαλόσχημων επιχειρηματιών των μεγαλοαστών της πρωτεύουσας, παραπέμπει σε επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή. Κάτι σε «να μαζευτούμε να πάτε» θύμιζε η άκρως πρωτοποριακή και βαθυστόχαστη πρόταση ή καλύτερα «πληρώστε εσείς τις σαμπάνιες, για να κάνω εγώ τον κούκλο στα γκομενάκια».

Και να το ακούς αυτό -επαναλαμβάνω- από επιχειρηματίες υψηλού βελινεκούς ισοδυναμεί με τραγωδία, το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να καταβάλουν εκείνοι το κεφάλαιο των 15εκ που έχουν θέσει ως στόχο και στη συνέχεια να ζητήσουν από τον κόσμο να συνδράμει. Εγγυήθηκαν οι ίδιοι άλλωστε πως σε περίπτωση που δεν συγκεντρωθούν τα 15εκ, θα επιστραφεί σε κάθε φίλαθλο το 50άρικο που κατέβαλε.

Κι επειδή όπως γίνεται κατανοητό, τόσα χρήματα ήταν αδύνατον να συγκεντρωθούν σε μια μέρα, είναι σίγουρο πως όσα θα μάζευαν σε καθημερινή βάση, θα τα διένειμαν για να κλείσουν οι πιο άμεσες τρύπες. Τι θα συνέβαινε λοιπόν σε περίπτωση που μαζεύονταν τελικά 3-4 εκ κάτι που θα καθιστούσε το εγχείρημα ως αποτυχημένο, θα επέστρεφαν τα χρήματα οι επιχειρηματίες από την τσέπη τους; Και γιατί δεν τα έβαζαν εξ΄αρχής, αφού θα τα έχαναν που θα τα έχαναν κι αν τελικά έπιαναν το στόχο, ας τα έπαιρναν πίσω -έστω μέρος αυτών- όταν συγκέντρωναν το ποσό που αποτελούσε και στόχο…

Εμείς στον ΠΑΟΚ έχουμε διδακτορικά με τέτοια εγχειρήματα και είμαστε σε θέση να αναλύουμε δεδομένα, πριν περάσουν ως υποψία από το μυαλό των υπολοίπων.
Κάνοντας χρήση αυτής της εμπειρίας λοιπόν και με δεδομένη την απόσυρση του ευφυούς σχεδίου, θα μπορούσα να προτείνω κι εγώ κάποιους τρόπους χρηματοδότησης της πράσινης ΠΑΕ. Λαμβάνοντας υπόψιν την προέλευση του σωματείου, θα μπορούσε να διοργανωθεί συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με συμμετοχή του Μάριου Φραγκούλη και συνοδεία πιάνου από το Δημήτρη Σγούρο σε συγχορδία Λα ματζόρε μεγάλης εβδόμης.

Είναι πέρα από κάθε συζήτηση πως το κοινό των Βορείων προ-αστείων θα εκτιμούσε τα μοναδικά ακούσματα και θα πλήρωνε με χαρά το αλμυρό αντίτιμο για να απολαύσει μια βραδιά τέχνης. Προσφέρω ως χορηγία και τον τίτλο «το χέρι στην τσέπη μα φόδρα πιάνω, ελάτε ν΄ακούσετε νότες στο πιάνο».

MUST READ

«Ανοίγει ο δρόμος της επιστροφής του Πετρούσεφ» – Ο Ολυμπιακός, ο Μιλουτίνοφ και η Dubai BC

Συμπληρωματικά, μπορούν να απευθυνθούν στον οίκο Christie΄s και να βγάλουν σε δημοπρασία τις βάτες του δικαστή Κυριάκου, τα αυτόγραφα των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού που μάζευε κάποτε ο μικρός Γιαννάκης Αλαφούζος, το τόξο με το οποίο κυνηγούσε θηράματα ο παππούς του Ρότσα ή και αφίσα με το γκολ του Πέλκα, γιατί είμαι σίγουρος πως δεν πρόλαβαν να το δουν…