Απ΄τον Βασιλακόπουλο στον Μακ, ένα τσιγάρο δρόμος

Η αλήθεια είναι πως τα μπασκετικά δρώμενα με έχουν ξεπεράσει για τα καλά, οπότε δεν είμαι εκ των ειδικών να μιλήσω για όσα συμβαίνουν τελευταία. Αφήστε που και να ήθελα δεν έχω κουράγια να διαβάζω τους κανονισμούς του ΕΣΑΚΕ, το περιεχόμενο των ενστάσεων, τα παραθυράκια των νόμων, τις ερμηνείες και τις εκδοχές τους. Όταν με το καλό μεγαλώσει το σαγόνι μου και φορέσω πάτους μπουκαλιών στα μάτια, ίσως να το δοκιμάσω.

Για τους παραπάνω λόγους μην περιμένετε να εξειδικεύσω στην κόντρα μεταξύ των δυο βουβαλιών της καλαθόσφαιρας, υπάρχουν παράμετροι ωστόσο που δεν απαιτούν ιδιαίτερες γνώσεις.

Και θα το κάνω προσπαθώντας να λειτουργήσω όσο πιο αποστασιοποιημένα γίνεται από τη μικρή κι  εκπεφρασμένη συμπάθεια που έχω στον Τράκη, για τον ίδιο λόγο που ουδόλως με χαλάει ο Γιώργος Σαββίδης. Βγάζουν μια ωραία τρέλα για τις ομάδες τους, αν σκεφτείς πως η πλειοψηφία όσων πηγαίνουν στα γήπεδα όλου του πλανήτη είναι νέα παιδιά, αντιλαμβάνεσαι πως το πάθος της νιότης τους ταιριάζει περισσότερο με το περιβάλλον.

Ακόμα κι αν κάπου κάπου ξεφεύγουν, το προτιμώ από το τυποποιημένο των παραγοντικά πρεσβύτερων.

Παλιά θυμάμαι είχα κάνει συνέντευξη στον Γκιρτζίκη όταν ήταν πρόεδρος στην Ξάνθη και είχα τρομάξει με κάτι μαύρα γυαλιά ηλίου που φορούσε, δίνοντας του όψη συνταγματάρχη της χούντας. Αντί να του κάνω ερώτηση ήμουν έτοιμος να απαγγείλω στρατιωτικό εμβατήριο, για να γλιτώσω τη σύλληψη.

Κάπως έτσι βλέπω και τον Γραμμένο μη νομίζετε, μου θυμίζει έναν καθηγητή χημείας στο λύκειο, που έτρεμα επειδή δεν τα πήγαινα καλά με το μάθημα. Χίλιες φορές λοιπόν Τράκη και Σαββίδη, οι χαρακτήρες και το όλο πακέτο που κουβαλάνε, δένει ιδανικά με το χώρο.

Να επισημάνω επίσης πως ως μπασκετικός της παλιάς καλής εποχής, είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον Βασιλακόπουλο.

Και λέω είχα, διότι εδώ και καιρό είναι πασιφανές πως το έχει κάψει. Άρχισε να γίνεται ευδιάκριτο από την εποχή που το μπάσκετ ήταν στα ντουζένια του, πως το αντιλαμβανόταν ως άθλημα-ιδιοκτησία του. Το ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν εκείνος που το απογείωσε δε χωράει αμφιβολία, τούτο όμως δεν του δίνει δικαίωμα να συμπεριφέρεται ως γενικός δερβέναγας.

Γίνεται λοιπόν αυτό που γίνεται στον ημιτελικό κυπέλλου Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, ο τελευταίος αποχωρεί ανακοινώνοντας πως δεν ξαναπαίζει με διαιτητή κάποιον εκ του συγκεκριμένου διαιτητικού τρίου, ενώ ζητά και ξένους διαιτητές για τα ντέρμπι κορυφής.

Την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου λοιπόν, πέφτει Αναστόπουλος στο Ολυμπιακός-Προμηθέας και αρχίζουν τα όργανα. Ο γαύρος δεν κατεβαίνει, γίνεται διαδήλωση κάτω από το σπίτι του διαιτητή που δηλώνει κόλλημα και τελικά δεν κατεβαίνει ο βάζελος!!!

Αν αναζητάς τον ορισμό της λέξης μπάχαλο, μόλις την βρήκες.

Καπάκι αρχίζουν τα πλέι οφ, όπου στο παιγνίδι της πρεμιέρας μεταξύ των δυο ομάδων, δεν υπάρχει μόνο Αναστόπουλος, αλλά κι ο δεύτερος εκ των τριών ανεπιθύμητων, ο Μάνος.

Έλεγα σε κάτι φίλους που το συζητούσαμε πρόσφατα, πως είναι σα να όριζαν τον Κομίνη στον τελικό του ΟΑΚΑ, τι θα κάναμε άραγε εμείς;

Θα παριστάναμε τα καλά παιδιά δεχόμενοι την απόφαση αδιαμαρτύρητα, ή θα φέρναμε τον κόσμο ανάποδα; Κι αν είχαμε τη δυνατότητα να πάμε κάτω από το σπίτι του διαιτητή, στέλνοντας ευχές στην αξιότιμη κύρια μαμά του, δε θα το κάναμε;

Το θέμα ξεφεύγει εντελώς από το ποιος έχει δίκαιο, όπως και στη δική μας περίπτωση με τον Κομίνη. Εδώ βγήκε ο Μάνος ο ψητάς και είπε για το γκολ του Βαρέλα πως ο διαιτητής το σκέφτηκε λίγο και αποφάσισε να το ακυρώσει, υπάρχει περίπτωση να βρούμε άκρη με αυτούς;

Αλίμονο όμως αν προϋπόθεση επίλυσης του προβλήματος ήταν να συμφωνήσεις με τον άλλον, οπότε εκεί αναλαμβάνει δράση η εξουσία, για ν΄αποφευχθεί η έκρηξη! Είτε καθαρίζεται ο Κομίνης αλά Αρετόπουλος, είτε δε σφυρίζει αγώνες των δυο ομάδων, πόσο δε μεταξύ τους παιγνίδι.

Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση βάζελου και γαύρου, αυτοί δε θα τα βρουν ποτέ, το ζητούμενο είναι τι κάνουν οι μπασκετικές υπερκείμενες αρχές.

Ακόμα κι αν το πρόβλημα έχει αφετηρία τις ιδιοτροπίες των ομάδων, το μεγαλύτερο αγκάθι είναι η αλαζονεία του Βασιλακόπουλου που αντιλαμβάνεται το μπάσκετ ως τσιφλίκι του και κάνει ότι γουστάρει.

Το θέμα δεν είναι ποιος έχει το δίκαιο με το μέρος του, αλλά ποιο είναι το συμφέρον του αθλήματος.

Ρόλος του δεν είναι να γουστάρει αυτός, αλλά να γουστάρει το μπάσκετ και όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με το άθλημα…

ΥΓ. Στη συγκεκριμένη φάση ως ουδέτερος παρατηρητής και χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες, θα έδινα δίκαιο στο γαύρο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η βεντέτα που ξεκίνησε ήταν προσχηματική, εξωθείται στα άκρα, από εκείνους που θα έπρεπε να υπηρετούν το άθλημα.

Ακόμα κι αν οι Αγγελόπουλοι ήθελαν να υποχωρήσουν ρίχνοντας νερό στο κρασί τους, δεν τους το επιτρέπουν.

Στην πραγματικότητα, η μόνη επιλογή που τους αφήνουν είναι να ρίξουν δυο σταγόνες κρασί μέσα σε μια δεξαμενή νερό…

Είναι μια ευκαιρία όμως να καταλάβουν τι έκαναν τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο, όταν έσφαζαν κόσμο και κοσμάκη και οι διαιτητές-εκτελεστές ανταμείβονταν με το σήμα του διεθνή!

Κέρδιζαν με πέναλτι βουτιά, γκολ οφσάιντ, την επόμενη διάβαζες «παράπονα του Ολυμπιακού για ένα ανάποδο πλάγιο που υπέδειξε ο βοηθός» και σου έφευγε το καφάσι.

Με ανάλογες πρακτικές έφταναν τους άλλους στα άκρα, οπότε ήρθε η ώρα να δουν τι εστί βερίκοκο.

Αυτό ακριβώς συνέβη στις 2 Μαρτίου του 2016 στον ημιτελικό της Τούμπας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω επεισοδίων, όταν ο διαιτητής Παππάς αρνήθηκε να υποδείξει καθαρό πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ.

Η φάση της ανατροπής του Μακ ήταν από αυτές που ονομάζουμε καραμπινάτες, εκείνο όμως που επιδείνωσε την κατάσταση δεν ήταν η αδικία, αλλά η πρωτοφανής επίδειξη αλαζονείας και απληστίας του Ολυμπιακού.

Ο ΠΑΟΚ εκείνης της χρονιάς ήταν τραγικά αστείος, βολόδερνε κάπου μεταξύ 4-5ης θέσης, είχε δεχτεί τρία γκολ από το νεοφώτιστο Ηρακλή. Λίγο μετά από εκείνο το παιγνίδι κυπέλλου, είχε χάσει από την ήδη υποβιβασμένο Πανθρακικό 2-1 και μάλιστα με ανατροπή! Μιλάμε για ομάδα της πλάκας…

Υπό κανονικές συνθήκες και με 2-2 στο πρώτο παιγνίδι, στον Πειραιά ο γαύρος θα μας κατάπινε, ήταν λοιπόν η προκλητική επίδειξη παρασκηνιακής ισχύος που μετέτρεψε τη σπίθα σε πυρκαγιά.

Όσο εύκολο ήταν να δοθεί το καθαρό πέναλτι στον Μακ, άλλο τόσο ήταν να μην ορισθεί η τριάδα σε κανένα από τα προσεχή παιγνίδια του Ολυμπιακού.

«Τι θες Ολυμπιακέ, ξένους διαιτητές; Σου φέρνω κι απ΄το ΝΒΑ, αν γουστάρεις» οπότε χάνοντας πάλι από τον Παναθηναϊκό, θα γινόταν ανέκδοτο και θα του έκοβαν τη μιλιά για την επόμενη δεκαετία.

Αν σε αμφότερες τις υποθέσεις γίνονταν τα απλά, τα λογικοφανή ίσως και τα επιτακτικώς διπλωματικά, η επόμενη ημέρα θα ήταν σαν όλες τις άλλες.

Στην περίπτωση του πέναλτι στον Μακ μάλιστα μιλάμε για το αυτονόητο, δε ζητήσαμε να μας κάνουν χάρη, ούτε να μας δώσουν μούφα πέναλτι, για να μας εξευμενίσουν.

Υπό κανονικές συνθήκες, θα τρώγαμε ένα ξεγυρισμένο τρίμπαλο στον Πειραιά και θα κυνηγούσαμε τον Ιβάν, τον προπονητή και τους παίκτες.

Αντ΄ αυτού μας έφτασαν στα άκρα και ιδού το αποτέλεσμα, να σκούζει σήμερα γαύρος και να ειρωνεύεται την εξυγίανση….