Καλή αρχή και καλή ιδέα, αλλά, ακόμη όχι σχέδιο αυτό του Θεοδωρόπουλου

Όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο CEO της Chipita προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλία για τον Παναθηναϊκό, ομολογώ ότι αντιμετώπισα το ενδεχόμενο με μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Chipita είναι μία από τις ελάχιστες ελληνικές πολυεθνικές εταιρείες πρωτογενούς παραγωγής, με μεγάλο κύκλο εργασιών, πολύ εξωστρεφές και επιθετικά αναπτυξιακό προφίλ, υποδειγματική εταιρική διαχείριση και σημαντικότατα οικονομικά μεγέθη.
Και στρατηγικός της συνεργάτης, όπως αναφέρει και ο Μοιρώτσος σήμερα, είναι πράγματι η «βαριά» Olayan.

Μαζί με την Olayan, έναν πολύ ισχυρό επιχειρηματικό και επενδυτικό αραβικό όμιλο, ο Θεοδωρόπουλος εξαγόρασε το 2010 εκ νέου την Chipita από τη Vivartia έναντι 730.000.000 ευρώ. (Η Vivartia προέκυψε ως όμιλος το 2006 από τη συγχώνευση της Chipita με τις ΔΕΛΤΑ, Goody’s και Μπάρμπα Στάθης και ένα χρόνο μετά εξαγοράστηκε από τη MIG του μακαρίτη Βγενόπουλου, με τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο να ηγείται και τότε του νέου σχήματος έως τον Απρίλιο του 2010).

Για να μην πολυλογούμε, μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ αρκεί για να δείξει ότι ο 59χρονος Θεοδωρόπουλος καθόλου δε μοιάζει με τους επιχειρηματίες του γλυκού νερού που γνωρίσαμε στο Ελλαδιστάν της διαπλοκής και των θαλασσοδανείων. Είναι αυτοδημιούργητος, χαλκέντερος, σύγχρονων αντιλήψεων, μεθοδικός και οραματιστής.

Οπότε, όπως αντιλαμβάνεστε, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η παρουσίαση του σχεδίου του για τη σωτηρία του Παναθηναϊκού στους… παλαίμαχους της ομάδας –όχι όλους κιόλας. Κάποιους.

Δεν ξέρω αν επρόκειτο για μια κίνηση αβρότητας, για έναν τακτικό ελιγμό, για να δει προς τα πού γέρνει η βάρκα μεταξύ «μεν», «δε» και «άλλων», για να γνωστοποιήσει τις προθέσεις του σε ανοιχτές πόρτες πριν φτάσει στις «κλειστές», για να διαπιστώσει μέσω προσωπικής επαφής εάν κάποιος απ’ όλους μπορεί να διεκδικήσει τον κρίσιμο ρόλο του εμβληματικού «μπροστάρη» σε μια προσπάθεια συσπείρωσης ευρέων μαζών.

Εάν συμβαίνει κάτι απ’ αυτά, πάει καλώς.
Εάν όμως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, αλλά πράγματι στο μυαλό του η ορθότερη προσέγγιση στο όλο θέμα «ΠΑΕ Παναθηναϊκός» είναι ένα ΔΣ από μεγάλα ονόματα του παρελθόντος και (έτσι, λίγο πολύ) 300.000 οπαδοί να βάλουν από 50 ευρώ, ομολογώ ότι το ενδιαφέρον μου δύσκολα θα παραμείνει ζωηρό…

Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Σε κάθε ομάδα οι παλαίμαχοι αποτελούν ένα σημαντικό ανθρώπινο κεφάλαιο και ζωντανά ορόσημα της ιστορίας της. Περιβάλλονται από μια αχλύ μύθου και αναμνήσεων και για όσους επιχειρηματίες δεν έχουν ασχοληθεί από μέσα με το ποδόσφαιρο, το φορτίο του ιδεολογήματος κάθε συλλόγου που κουβαλούν οι παλιές και λιγότερο παλιές –παρελθούσες, πάντως- δόξες της, μοιάζει μαγικό, σχεδόν μυστικιστικό.

Για όσους όμως ασχολούνται από μέσα με το ποδόσφαιρο, αν και επίσης έχουν στην καρδιά τους τέτοιες μορφές, οι παλαίμαχοι είναι μεν μεγάλες δόξες του παρελθόντος, αλλά είναι και άνθρωποι όπως όλοι μας. Και ενώ οι μύθοι δεν έχουν ελαττώματα , οι άνθρωποι έχουν. Όλοι ανεξαιρέτως.  Έχουν τις αδυναμίες τους, τις πικρίες τους, τις συμπάθειές τους, τα προτιμητέα «τζάκια» τους, την προσωπική τους ιστορία και πορεία μετά το κρέμασμα της φανέλας και πολλά ακόμη. (Και για να μη μείνουν απορίες, στην παράγραφο περιλαμβάνω και τους παλαίμαχους του μακρινού και του πρόσφατου παρελθόντος…)

Στο ίδιο πλαίσιο συζήτησης, βεβαίως, θα πει κανείς: μα και οι τυχόν τεχνοκράτες που θα περίμενε κανείς από έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» CEO μιας πολυεθνικής ότι θα επιστρατεύονταν για την προσπάθεια, επίσης είναι άνθρωποι και επίσης έχουν ελαττώματα. Βεβαίως και ισχύει.

Πλην όμως, εκείνοι έχουν και κάτι άλλο: ότι αντιμετωπίζονται εξ αρχής ως… κοινοί θνητοί. Επιλέγονται ως κατάλληλοι ή όχι για μια δουλειά με βάση τα αντικειμενικά τους προσόντα, ελέγχονται για την πρόοδο του έργου τους με βάση τις συγκεκριμένες προδιαγραφές που έχουν τεθεί, λογοδοτούν με κριτήριο το παρόν και το μέλλον και όχι το παρελθόν κυρίως, αποτιμώνται ως επιτυχημένοι ή όχι ανάλογα με τα αποτελέσματα που φέρνουν ή όχι σε σχέση με προκαθορισμένους στόχους. Δεν διοικούν «ελέω καταγωγής» ή «γαλάζιας γραμμής αίματος», αλλά ως οι καταλληλότεροι επαγγελματίες για μια συγκεκριμένη δουλειά.

Το ποδόσφαιρο στο χορτάρι και στα αποδυτήρια δεν έχει πολλή σχέση με το ποδόσφαιρο των γραφείων, των λογιστικών φύλλων, του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, της δυναμικής και εμπνευσμένης νομικής εκπροσώπησης, των διεθνών σχέσεων, της επαγγελματικής, αδέκαστης και εξισορροπημένης διαχείρισης των μανατζαραίων, του μάρκετινγκ, των social media, της επικοινωνίας, της εμπορικής πολιτικής, του ενός, του άλλου, του τρίτου…

Είναι Π, αλλά είναι και ΑΕ ένας σύλλογος. Όσο λάθος είναι να διοικείται όπως μια κονσερβοποιία-ΑΕ, άλλο τόσο λάθος είναι να διοικείται όπως μια ποδοσφαιρική ομάδα, στην οποία τα «ΑΕ» είναι δύο άσχετα και δευτερευούσης σημασίας αρχικά.

Από έναν έμπειρο Διευθύνοντα Σύμβουλο, που ξεκίνησε από διευθυντής πωλήσεων μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης πριν από 37 χρόνια και σήμερα διοικεί μια πολυεθνική-δημιούργημά του, με εργοστάσια και εξαγωγές σε όλο τον κόσμο, συγγνώμη, αλλά αυτό που θα περίμενα θα ήταν μια μελέτη, έστω και σε προσχέδιο προς το παρόν, που, όμως, αυτές ακριβώς τις παραμέτρους θα συγκέντρωνε σε ένα συνεκτικό, πρωτότυπο και άμεσα εφαρμόσιμο σχέδιο.

Να μην παρεξηγηθώ: εκτιμώ αυτονόητα και χαιρετίζω με ειλικρινή συμπάθεια το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που βάζει ήδη λεφτά στην ομάδα φιλοτιμείται να κάνει έστω μια προσπάθεια, έστω και μισή που λέει ο λόγος, όταν όλοι οι υπόλοιποι κάνουν την πάπια. Και, επίσης, το έχω αναφέρει πολλές φορές, υπήρξα πάντοτε υπέρ των ιδιοκτησιακών σχημάτων ομάδων που συμπεριλαμβάνουν την ενεργό συμμετοχή του κόσμου τους.

Όμως, επί της ουσίας, το 300.000 x 50=15.000.000, επειδή θα συσταθεί ένα «συμβολικής» σημασίας νέο ΔΣ από παλιά ή λιγότερο παλιά ινδάλματα, δεν είναι σχέδιο. Είναι μια απλή αριθμητική πράξη που εισηγείται το περίγραμμα ενός σχεδίου.
Ποιος και πότε θα το εκπονήσει αυτό στις κρίσιμες λεπτομέρειές του; Ποιος και πότε θα το υλοποιήσει με εχέγγυα τέτοια που θα παροτρύνουν 300.000 ανθρώπους να τσοντάρουν σε πολύ δύσκολες εποχές ένα πενηντάρικο; Με ποια κριτήρια βιωσιμότητας; Με ποιο business plan; Με ποια πάγια της εταιρείας, τωρινά και προβλεπόμενα; Με ποιο cash flow κι από ποιες πηγές; Με ποια διευθέτηση χρεών; Με ποιο χρονικό ορίζοντα;

Ξεκινά κάτι καλό ως κεντρική ιδέα ο Θεοδωρόπουλος. Ιδέα που αν απαντηθούν πειστικά τα πιο πάνω ερωτήματα, πρόσωπο εμπιστοσύνης και γενικής αποδοχής που να μπορεί να την ενσαρκώσει και να της ηγηθεί, γίνεται να βρεθεί. Στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων είναι  που καλείται με τις ειδικές γνώσεις και την εμπειρία του να απαντήσει ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Και, για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, επειδή γνωρίζω καλά τον μέσο οπαδό του Παναθηναϊκού που θα έδινε το «πενηντάρικο», εάν και εφόσον το σχέδιο παρουσιαστεί αναλυτικά, ρεαλιστικά, με απαντήσεις στα «αγκάθια» και υπογραμμισμένο από τη σοβαρότητα και τις γνώσεις ενός επιτυχημένου ανθρώπου όπως ο Θεοδωρόπουλος ίσως να μη χρειάζεται καν τέτοιο εμβληματικό πρόσωπο-μπροστάρης. Ίσως να αρκέσει απλώς και μόνο το θάρρος και η ειλικρίνεια του εμπνευστή του και η βιωσιμότητα του ίδιου του πλάνου, για να συγκινηθεί ο κόσμος και να συμμετάσχει, όποιος κι αν βγει μπροστά ως «πρόσωπο».

Αφού έκανε την καλή αρχή, λοιπόν, ευκαιρία είναι να τη συνεχίσει και σωστά.
Το ΔΣ των «συμβόλων» (που ήδη άρχισαν να ψιλοτρώγονται μεταξύ τους στα social media) μοιάζει μόνο καλό, αλλά ούτε των απαραίτητων προδιαγραφών είναι, ούτε τόσο «γκελ» στον κόσμο κάνει, όσο νομίζει ο Θεοδωρόπουλος. Άλλωστε, καλώς ή κακώς, από ΔΣ με παλαίμαχους δεν είχε σχεδόν ποτέ έλλειψη ο Παναθηναϊκός. Από άλλα πράγματα είχε έλλειψη κι αυτά, με την πρόταση Θεοδωρόπουλου στη σημερινή της μορφή, δύσκολα θα τα βρει…

ΥΓ: «Επί του πιεστηρίου» προέκυψε η ανακοίνωση της απόσυρσης του Θεοδωρόπουλου από την προσπάθεια. Χρειάζεται την εκτίμησή της και αυτή. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί το θέμα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το 99% όσων αναφέρονται πιο πάνω, δεν έχουν να κάνουν με τη νέα αυτή εξέλιξη. Ισχύουν έτσι κι αλλιώς, ό,τι όνομα κι αν μπει στη θέση του «Θεοδωρόπουλος»…