Η μέρα που πέθανε το μπάσκετ

Την Κυριακή το βράδυ γίναμε μάρτυρες ενός τελικού ανάμεσα σε δύο εξαιρετικές ομάδες που διαφήμισαν το μπάσκετ και την επόμενη στον δικό μας μικρόκοσμο βιώσαμε για ακόμα μια φορά την απόλυτη ξεφτίλα. Αυτό που μετράει είναι το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο και καταγράφει τον θάνατο του αθλήματος που έχει προσφέρει τις μεγαλύτερες χαρές, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, στους Έλληνες φιλάθλους.

Η δίκαιη αγανάκτηση του Ολυμπιακού για την αντιμετώπισή του από τη διαιτησία σε ορισμένα παιχνίδια κόντρα στον αιώνιο αντίπαλό του, η χρησιμοποίηση αυτής ως μέσο δραπέτευσης από μία τραγική αγωνιστικά χρονιά, η αλαζονεία ενός ανθρώπου που επιμένει πεισματικά να κρατάει τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ στα χέρια του, ενώ η εποχή τον έχει ξεπεράσει, η αδυναμία της Πολιτείας να δώσει ουσιαστική λύση και η άρνηση του ισχυρού άνδρα του Παναθηναϊκού να βοηθήσει το άθλημα που η οικογένειά του ουσιαστικά κράτησε ζωντανό, έφτιαξαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Είναι παντελώς αδιάφορο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, εάν ο Ολυμπιακός δικαιωθεί στο ΑΣΕΑΔ ή τελικά υποστεί τις συνέπειες και υποβιβαστεί στην Α2. Μου είναι επίσης αδιάφορο αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα σε αυτές τις συνθήκες, Οι μόνοι που θα πανηγυρίζουν είναι οι στρατοί των δύο αιωνίων, οι μεν κόκκινοι για το hashtag «μέχρι τέλους», οι δε πράσινοι για τον υποβιβασμό των ερυθρόλευκων.

Αυτή η γυάλινη σφαίρα επιρροής των διοικήσεων των ομάδων από οργανωμένους οπαδούς είναι και η μόνη που θα τους απομείνει, αφού το υγιές κομμάτι των φιλάθλων ξέρει ότι το μπάσκετ ήταν αυτό που είδαμε στην Ισπανία το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και όχι τα κοτόπουλα και τα στρινγκ σε έναν πάγκο ή οι φωτογραφίες δύο καθ’ όλα σοβαρών επιχειρηματιών να αποζητούν την αποδοχή της απόφασής τους για τον αθλητικό θάνατο μίας ιστορικής ομάδας, από μασκοφόρους οπαδούς που παραπέμπουν σε σκοτεινούς ήρωες της Marvel.

Η σκέψη μου και η συμπάθειά μου βρίσκεται κοντά στους πραγματικούς πρωταγωνιστές του αθλήματος, δηλαδή σε προπονητές και παίκτες. Αλήθεια ο Ντέιβιντ και ο Ρικ τι μπορεί να σκέφτονται γυρνώντας σπίτι τους μετά τα σημερινά; Θα ήθελα να σκέφτονται ότι «καλά τους πήραμε τα λεφτά των μαμελούκων», αλλά γνωρίζοντας το μέγεθος της προσωπικότητάς τους και το ήθος τους, μάλλον ντρέπονται που έστω και άθελά τους αποτελούν μέλος αυτής της άθλιας φαρσοκωμωδίας, που στήθηκε εν αγνοία τους.

Σε πείσμα των καιρών και όσων επιτάσσει η επικαιρότητα και ίσως και η θέληση πολλών, επιλέγω να ασχοληθώ με το άθλημα που τόσο αγαπώ ξανά από Σεπτέμβριο, όταν θα έχουμε μπροστά μας την μεγάλη μάχη της εθνικής μας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας.

MUST READ

H «πτώση» του Ομπράντοβιτς: Τα 23 εκατομμύρια της Παρτιζάν και το... 2-8 (vids)

Μέχρι τότε χάρισμά σας οι Πρόεδροί σας, οι περήφανοι λαοί σας, το μεγαλείο του Συλλόγου σας και ο ανδρισμός σας.