Οι καρεκλάδες στην εξουσία

Όσοι ζήσαμε τα πάρτι της δεκαετίας του ’80, αντιλαμβανόμαστε δίχως κόπο την έννοια της λέξης «καρεκλάς». Για τους νεότερους, που δεν τα πρόλαβαν, οφείλω να την εξηγήσω. Τότε, σ’ εκείνα τα πάρτι (ναι, κάναμε συγκεντρώσεις στα σπίτια και χορεύαμε, δίχως να ακούει καθένας τη δική του μουσική μέσω iPod) υπήρχε πανσπερμία μουσικής.

Από ήχους που άντεχαν στον χρόνο (της δεκαετίας του ’60), μπλουζ που βοηθούσαν στο να δημιουργηθούν σχέσεις, μουσική rock&roll που συμπαθώ, heavy metal, καθώς και επιτυχίες της εποχής, κάποια σαχλά τραγουδάκια, που κυρίως ενθουσίαζαν τα κορίτσια.

Κάποιοι τύποι, λοιπόν, χόρευαν τα… εποχικά και σε όλα τα άλλα κάθονταν στην καρέκλα, με αποτέλεσμα να τους λέμε «καρεκλάδες». Αυτοί, προφανώς μεγάλωσαν κι έγιναν εξουσία. Έπιασαν τις καρέκλες και δεν σηκώνονται, ακόμα κι αν βάλεις καρφίτσα από κάτω, να τους τρυπήσεις τα μαλακά μόρια.

Δεν γνωρίζω τις μουσικές προτιμήσεις του κ. Γαλατσόπουλου, αλλά πρόδηλα είναι εκ των κορυφαίων σύγχρονων καρεκλάδων. «Καίγεται ο τόπος» κι αυτός συγκάλεσε νέο (έκτακτο) Δ.Σ., για να πάρει… ψήφο εμπιστοσύνης. Πώς το είπε ο Τρύφωνας Σαμαράς; «It’s amazing! Fantastic». Ουάου! Ακόμα κι εκείνοι που δεν τον είχαν ψηφίσει στις εκλογές, είναι στο πλευρό του.

Ε, βέβαια! Τέτοια ορθή διαχείριση, τέτοια ευελιξία, τέτοια ικανότητα να οδηγήσει στη φουρτούνα το καράβι, πού θα ξαναβρούμε. Να μας κόβει ο θεός μέρες και να του δίνει χρόνια να διοικεί τον ΕΣΑΚΕ. Το ότι αύριο θα είναι δίχως έναν από τους δύο πυλώνες, δεν θα βρίσκει χορηγό ούτε με το δίκαννο στο χέρι, ότι του διαλύουν το πρωτάθλημα οι ΚΕΔάρχες, είναι απλά… Σάββατο.

Μα κι οι παράγοντες των ομάδων, αντί να ασχολούνται με το «προϊόν», το οποίο χάνεται, έχουν αγχωθεί να τελειώσουν τα πλέι οφ, να μην επαναληφθεί η τελευταία (άθλια από κάθε άποψη και μειωτική για το σπορ) αγωνιστική, επειδή δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τους ξένους. Αλλά είναι πρόεδροι.

Προσωπικά δεν έχω με κανέναν, αλλά κ. Ψαράκη, αντί να είσαστε στα… κεραμίδια, κοιτάζετε με μικροπολιτικές και συμβιβασμούς να κρατηθείτε, επειδή δεν θα πέσει κανένας. Μα θα πέσει και θα είσαστε εσείς και δεν θα μας λείψετε, γιατί δεν ανήκετε στην κατηγορία των παραγόντων, που πρέπει να βρίσκονται στην Α1.

Ούτε εσείς κ. Ζομπανάκη, που είπατε (δίχως να σας απειλήσει κάποιος, φαντάζομαι) ότι σας έχουν στήσει 100 φορές κι έκτοτε ομιλείτε περί ανέμων και υδάτων. Ούτε εσείς κ. Θεοδώρου, που ουρλιάζατε κατά της ΚΕΔ και της διαιτησίας, όταν νιώσατε ότι αδικείται η ομάδα σας, αλλά τώρα σωθήκατε κι ασχολείστε μόνο (και καλά κάνετε) με τα του δήμου.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Το μπάσκετ θέλει παράγοντες, που να έχουν δυναμική, για να του προσδώσουν δύναμη, όχι ανθρώπους που υπάρχουν λόγω της δυναμικής του αθλήματος. Έγραφα καιρό τώρα ότι όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πατάνε τα βατράχια, αλλά εντέλει τα βατράχια έχουν τη δική τους ευθύνη, που όχι μόνο αποδέχονται τη μοίρα τους, αλλά προσκυνούν όποιον είναι ψηλότερος από αυτά.