Βλέποντας λίγο παραπέρα, από το νταμπλ

Επισκεπτόμενος το περασμένο τριήμερο την ποδοσφαιρική συμπρωτεύουσα της χώρας εν όψει τελικού, θεώρησα ηθική υποχρέωση να συναντήσω τα στελέχη του to10.gr. Η υποδοχή που μου επιφύλαξαν ήταν περισσότερο από προσβλητική, με το πρόσχημα πως είμαστε Μάο Μάο και Ταλιμπάν, με υποχρέωσαν σε εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο, προκειμένου να μου επιτρέψουν την είσοδο στα γραφεία.

Πέρα από ένα Καλάσνικοφ, μια χειροβομβίδα και δυο πτυσσόμενα γκλοπ δε βρήκαν κάτι πάνω μου κι αυτά δεν ήταν ήταν δικά μου, κάποιος προβοκάτορας μου τα φόρτωσε την ώρα που ταξίδευα με το μετρό, χωρίς να το καταλάβω. Την πάτησα σαν το μοντέλο με την κόκα που είχε συλληφθεί στην Κίνα κι εγώ μοντέλο θα γινόμουν άλλωστε, αν δε με κέρδιζε η ασπρόμαυρη ποίηση και λογοτεχνία.

Για να τους εκδικηθώ, απαλλοτρίωσα όλα τα πανό του Ολυμπιακού που κρέμονταν στους τοίχους των γραφείων, κασκόλ, μπρελόκ και άλλα τιμαλφή, με το σήμα της ομάδας τους…

Στις συζητήσεις που κάναμε μιλήσαμε για πολλά, κάποια στιγμή τους είπα πως ο ΠΑΟΚ πέρα από νταμπλούχος, έχει την ευτυχία να διαθέτει τις καλύτερες πένες πέριξ αυτού. Και φυσικά δεν αναφερόμουν αποκλειστικά στους δημοσιογράφους, κατά κόσμον ΑΡΔ, αλλά σε κάθε τύπου «ενημερωτές». Η έκρηξη των social media, έχει μετατρέψει τον καθένα σε εν δυνάμει δημοσιογράφο, που εκφράζεται, σχολιάζει, παρεμβαίνει κλπ.

Σήμερα που μιλάμε, οι περισσότερες εφημερίδες φυτοζωούν, την ίδια στιγμή που υπάρχουν αμέτρητες διαδικτυακές σελίδες με δεκάδες χιλιάδες ακόλουθους, αυτονόητο λοιπόν πως επηρεάζουν την κοινή γνώμη σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους δημοσιογκράφιτυ που ξεπήδησαν από τις μήτρες των παραδοσιακών media. Οι τελευταίοι μάλιστα κουβαλώντας το στίγμα του διαπλεκόμενου με τη εξουσία ή του παπαγάλου, ελαττώνουν ακόμα περισσότερο την ισχύ της επιρροής τους στον έξω κόσμο.

Στην ανακοίνωση των οργανωμένων του ΠΑΟΚ για την απόφαση διεξαγωγής του τελικού άνευ θεατών, υπάρχει τόση επιχειρηματολογία και περιεχόμενο, που δε θα τη βρεις ακόμα κι αν αθροίσεις το αντίστοιχο στα μπλοκ των υποτιθέμενων καταξιωμένων και αναγνωρίσιμων…

Τους έλεγα λοιπόν πως σήμερα, ο ΠΑΟΚ είναι περιστοιχισμένος από εξαιρετικά μυαλά κι αξιοζήλευτες γραφίδες, που ναι μεν δε μπορούν να επηρεάσουν άμεσα καταστάσεις εντός της ομάδας, διαμορφώνουν όμως μια εξαιρετική κουλτούρα πρωταθλητή πέριξ αυτής. Κάτι που εμμέσως πλην σαφώς έχει αντίκτυπο και στα ενδότερα της, αφού προχωράνε χέρι χέρι με αυτό που έχει δημιουργήσει ο Ιβάν στα γραφεία κι ο Λουτσέσκου στ΄ αποδυτήρια.

Η οριστικοποίηση τέλεσης του τελικού κεκλεισμένων των θυρών μόλις λίγες ημέρες πριν την προγραμματισμένη διεξαγωγή του, προκάλεσε ελάχιστες αντιδράσεις, σε σχέση με τις αναμενόμενες.

Όχι πολλά χρόνια πριν, παρόμοια απόφαση θα μας βύθιζε για τα καλά στη δίνη της εσωστρέφειας κι εκεί που θα είχαμε ως στόχο την κατάκτηση ενός τίτλου που θα προϋπέθετε γαλήνη και συγκέντρωση, θα σκοτωνόμασταν μεταξύ μας για το αν η ΠΑΕ καλώς εδέχθη την απόφαση του υπουργού ή αν όφειλε να τα κάνει όλα λίμπα.

Η κυρίαρχη άποψη θα ήταν πως η ομάδα έπρεπε να αποχωρήσει από τον τελικό και να μην αγωνιστεί.

Το 2016 ο Σαββίδης απέσυρε την ομάδα από τον ημιτελικό του κυπέλλου, πέρσι με το χαρτί μπούκαρε με στόχο να κάνει το ίδιο, στον τελικό ήταν υποχρεωμένη να το φτάσει στα άκρα, αρνούμενη να κατέβει σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Κάθε χρόνο λοιπόν θα έπρεπε να φεύγουμε τουλάχιστον μια φορά, καθιστώντας έτσι την αποχώρηση θεσμό…

Τούτη τη φορά υπήρξαν κάποιοι λίγοι και ασυντόνιστοι που το ψέλλιζαν, οι οποίοι βέβαια το βράδυ του Σαββάτου επιδόθηκαν σε πανηγυρικές αναρτήσεις, για την ομαδάρα που έκανε το νταμπλ και μάλιστα στο…ουδέτερο σπίτι του αντιπάλου, για να βρούμε μια μεσοβέζικη λύση χωρίς να προσβάλουμε τους ισχυρισμούς της κ. Αγγελικής.

Σκέφτηκε κάποιος από αυτούς, τι θα κέρδιζε άραγε ο ΠΑΟΚ σε περίπτωση που αποφάσιζε να μην κατέβει στον τελικό, ακόμα κι αν με έναν μαγικό τρόπο καταργούσαμε όλες τις προβλεπόμενες ποινές;

Το τι θα έχανε δεν το συζητάμε, είναι όλο αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες…

Το χαρτί θα σήκωνε ένα ακόμα χάρτινο κι όχι μόνο, αλλά θα βάφτιζαν τους λόγους που θα επικαλούμασταν ως προσχηματικούς, υποστηρίζοντας πως φοβηθήκαμε τον Πόνσε και τον Γαλανόπουλο! Εδώ μας χρέωσαν πως δε θέλαμε το VAR, οι άνθρωποι είναι κωμικοί, τι να λέμε.

Θ΄ ακούγαμε και τον Μάνο τον ψητά μετά την απονομή να δηλώνει πως «κατακτήσαμε δίκαια το κύπελλο, ήμασταν συντριπτικά καλύτεροι, με την τακτική που ακολουθήσαμε δεν αφήσαμε περιθώρια στον αντίπαλο γι αυτό δεν έκανε ούτε μισή ευκαιρία» και θα πλακώναμε τα ψυχοφάρμακα για να συνέλθουμε.

Εμείς τι θα κερδίζαμε άραγε, θα ίδρωνε μήπως το αυτί του λουκουμά υπουργού ή κάποιου όμοιου του;

Το μόνο που θα μας έμενε, θα ήταν η ψευδαίσθηση πως κάναμε μια ακόμα επανάσταση της πλάκας!

Η επανάσταση όμως, η αυθεντική επανάσταση, ήταν αυτό που κατάφερε φέτος ο ΠΑΟΚ, να κατατροπώσει τους πάντες, να πάρει το νταμπλ μοιράζοντας πόνο και στα ραδιόφωνα της ποδοσφαιρικής συμπρωτεύουσας το βράδυ του Σαββάτου, ν΄ ακούς ακροατές να λένε «ωρέ που πάμε ρε, οι άλλοι έχουν παίκτες βουνά κι εμείς νάνους…»

Τα προηγούμενα χρόνια, θα μας αρκούσε η αυτοϊκανοποίηση των παπαριών που θα διαβάζαμε με πηχυαίους τίτλους στα τοπικά ΜΜΕ, πως δήθεν ήρθε ανάποδα ο ντουνιάς και το κατεστημένο τρέμει.

Για δεκαετίες ολόκληρες ο ΠΑΟΚ, ταλαιπωρήθηκε από ένα μιντιακό σύστημα που επένδυσε αποκλειστικά στο ραγιαδισμό, στη μιζέρια, στην εσωστρέφεια και στην ίντριγκα, δεν είχε κάτι καλύτερο να προσφέρει. Μοιραία λοιπόν διαμόρφωσε μια αντίστοιχη συνειδησιακή βάση στο κοινό, που έμαθε να θρέφεται από τη γκρίνια, το ξεκατίνιασμα, την κακομοιριά και το φθηνό κουτσομπολιό.

Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, υπήρχε κόσμος που αν τον ρωτούσες «προτιμάς να κερδίσεις βάζελο και γαύρο, ή να σε σφάξουν ώστε την επόμενη να έχεις πάτημα να βγεις στα ραδιόφωνα αναθεματίζοντας την Αθήνα, τον Πειραιά και το κατεστημένο», θα σκεφτόταν σοβαρά τι να επιλέξει.

Αυτό στο δημοσιογραφικό σύστημα λοιπόν, που επειδή δεν είχε να προσφέρει κάτι ουσιώδες, λανσάροντας κάποιο ρεαλιστικό όραμα, έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης, μια πρόταση της προκοπής βρε αδερφέ και στην τελική εγκλώβισε τον ΠΑΟΚ στη δική του μίζερη ανυπαρξία, ήρθε η ώρα να τελειώσει.

Φάνηκε τις παραμονές του τελικού, υπό κανονικές συνθήκες τα ραδιοφωνικά γκάλοπ «συμφωνείτε με την απόφαση του ΠΑΟΚ να κατέβει σε τελικό στην έδρα του αντιπάλου και χωρίς τον κόσμο του;» θ΄αντιλαλούσαν σε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης.

Το ότι το σύστημα αυτό τελειώνει, δε συνιστά απειλή, ούτε είναι κάτι που θα επιτευχθεί με αίμα, μιλάμε για αυτοκατάργηση.

Όταν τα ΜΜΕ δεν έχουν τρόπο να πουλήσουν μιζέρια, διότι απλά δε θα υπάρχει αγοραστής, μοιραία θα οδηγηθούν στην κατάρρευση.

Δεν ομιλώ περί αναπροσαρμογής της φιλοσοφίας τους, διότι αν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν κάτι ουσιώδες, ήδη θα το είχαν κάνει. Ακόμα κι αν μπορούσαν, έχουν εθιστεί τόσο στην παροχή σανού και στο ευτελές μπρίζωμα, που η απεξάρτηση μοιάζει αδύνατη.

Είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που πρόσφερε ο Ιβάν Σαββίδης, εφάμιλλη ίσως και σπουδαιότερη από την αποπληρωμή των χρεών. Η κατάκτηση του νταμπλ είναι ένα επίτευγμα με πολλές προεκτάσεις, η ουσιαστικότερη είναι το διαπιστωμένο ξερίζωμα μιας σαθρής νοοτροπίας και η περιθωριοποίηση όλων αυτών που την καλλιεργούσαν συστηματικά.

Δεν υπάρχει πλέον πεδίο δράσης οπότε οι φορείς της αρρωστημένης νοοτροπίας θ΄αργοπεθαίνουν, το μιντιακό περιβάλλον πέριξ του ΠΑΟΚ μοιραία θα επαναπροσδιοριστεί το επόμενο διάστημα.

Να με συμπαθάτε εσείς που τσιμπήσατε από τον τίτλο, πιστεύοντας πως θα διαβάσετε κάποια κλασική φανφάρα του τύπου «αποφασισμένος να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα ο Ιβάν, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες θα διαθέσει πολλά χρήματα για μεταγραφές».

Σαν το «αυτή τη μεταγραφή θα κάνει ο ΠΑΟΚ» που γράφτηκε σήμερα, με το «ρεπορτάζ» να μας πληροφορεί πως βλέπει αριστερό μπακ, χωρίς να αναφέρει όνομα φυσικά. Να ΄ναι καλά οι άνθρωποι κι εγώ που νόμιζα πως μέχρι να επανέλθει ο Βιειρίνια κατά τα Χριστούγεννα, θα παίζουμε με τον Γιαννούλη και αναπληρωματικό τον Σβιντέρσκι…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ο Σαββίδης πάντα επένδυε μεγάλα ποσά, η υπηρεσία που προσέφερε όμως μέσω του νταμπλ και κυρίως τα επακόλουθα που αφορούν το αύριο της ομάδας, είναι ανεκτίμητα…