Καθένας παίρνει αυτό που αξίζει

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, αν κι εδώ που τα λέμε δεν μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα, αυτό που ζούμε στην Ελλάδα κι αυτό που ζουν στην Ισπανία. Δύο όμορφοι ημιτελικοί, με ποιοτικό μπάσκετ, με παίκτες πρώτης γραμμής, με διαιτητές που κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα μαζί τους, με φιλάθλους στις εξέδρες που φώναζαν για την ομάδα τους και δεν κυνηγούσαν οι μεν τους δε.

Δεν είναι άγνωστες εικόνες. Τις ζούμε χρόνια -εγώ δια ζώσης από το 1992-, έχουμε χαρεί κι έχουμε κλάψει με τις κατακτήσεις του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, των δύο «πρεσβευτών» μας στην Ευρωλίγκα. Κι αναφέρομαι μόνο σ’ αυτή τη διοργάνωση, γιατί διαφορετικά έχουμε πανηγυρίσει τίτλους από το Μαρούσι, την ΑΕΚ, τον Άρη, τον ΠΑΟΚ, ακόμα και τελικό με τον Μακεδονικό…

Δεν είναι άγνωστες εικόνες. Αντιθέτως, είναι άβολο να το βλέπεις από την τηλεόραση, όταν έχεις δει τόσες τελικές φάσεις από τα δημοσιογραφικά του γηπέδου, όμως συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κάνει καμία… χώρα.

Ένα καπρίτσιο της τύχης φέρνει τη στιγμή του φάιναλ φορ να δοκιμάζεται σκληρά το ελληνικό οικοδόμημα. Αν υπάρχει κανείς που ενθουσιάζεται με το μπάσκετ του Κορομηλά και του Ταβουλαρέα, με την εκπληκτική ΚΕΔ, με τον ανύπαρκτο ΕΣΑΚΕ και τον αόρατο ηγέτη των ηγετών, τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ο οποίος μάλλον πρέπει να συμμετέχει σε διαστημική αποστολή, γιατί στα του ελληνικού μπάσκετ δεν έχει κάνει τον κόπο να εμφανιστεί. Προσέξτε: Να εμφανιστεί, όχι να ασχοληθεί, γιατί μια χαρά ασχολείται.

Αν όλο αυτό το ξεκατίνιασμα είναι του γούστου σας, ΟΚ δεν τρέχει τίποτα, έχουμε διαφορετικά γούστα. Είμαστε κι εμείς οι ανώμαλοι που θέλουμε να βλέπουμε τους δύο «αιώνιους» να αντιμάχονται τα ευρωπαϊκά θηρία, αντί να τρώνε τις σάρκες τους, για να κυριαρχήσουν στο πρωτάθλημα.

Είναι λίγο πράγμα; Μεταξύ μας, έτσι όπως έχει γίνει, μοιάζει σαν επιλογή να είσαι πρώτος στο χωριό, αντί για… τελευταίος (υπερβολή) στην πόλη. Το πάλαι ποτέ καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης έχει μετατραπεί σε κωμωδία, σε θεατρική παράσταση. Ακόμα κι αυτοί που είναι… βιδωμένοι στις καρέκλες τους, ακόμα κι εκείνοι που πάλεψαν για να βρεθούν εκεί που βρίσκονται, έχουν αρχίσει και σκέφτονται σοβαρά την ιδέα της παραίτησης.

Μην πάει ο νους σας στο κακό, δεν αναφερόμαστε στους αιωνόβιους παράγοντες της ΕΟΚ, αυτοί δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τον τίτλο. Η γενιά των 700 ετών δεν ξέρει τίποτα για το… κακό. Κάτι που βιολογικά δεν ακούνε, κάτι που δεν θέλουν να ακούνε, κάτι που οι αυλικοί δεν τους λένε δυσάρεστα νέα, μια χαρά είναι στον δικό τους κόσμο. Αφήστε τους άλλους να καίγονται, άλλωστε δεν είναι κι εκείνοι άμοιροι ευθυνών.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Έτσι κι αλλιώς το μπασκετικό τοπίο είναι μουντό, δεν προσφέρει ικανοποίηση, εκτός από το ότι επεκτείνει τους ορίζοντές μας, σχετικά με το βάθος του πηγαδιού και πότε πλησιάζουμε στον πάτο. Κατά τα άλλα, ας απολαύσουμε το φάιναλ φορ, μένοντας ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων!…