Εβλεπα Γκόλντεν Στέιτ - Πόρτλαντ και προσπαθούσα να μπω στα «παπούτσια» κάποιου γείτονα, που δεν μπορεί λόγω απαγόρευσης προβολής να δει στην Τουρκία τον τελικό της Δύσης στο ΝΒΑ, επειδή ο Καντέρ των Μπλέιζερς έχει επικηρυχθεί από το καθεστώς Ερντογάν...
Έβλεπα τον 1ο τελικό της Δύσης στο ΝΒΑ κι έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι θα συνέβαινε στη χώρα εάν ζούσαμε όσα βιώνουν οι εξ ανατολών γείτονές μας. Αν, δηλαδή, αύριο τα ξημερώματα απαγορευόταν η μετάδοση του πρώτου τελικού της Ανατολής, επειδή θα αγωνιζόταν με τους Μπακς (κόντρα στο Τορόντο) ο Αντετοκούνμπο, όπως απαγορεύτηκε στην Τουρκία η τηλοψία στο Γουόριορς – Μπλέιζερς, επειδή στο Πόρτλαντ αγωνίζεται ο Ενές Καντέρ, πολέμιος του Ταγίπ Ερντογάν και του καθεστώτος…
Παρεμπιπτόντως, ο Ερντογάν θα πρέπει να χάρηκε, δεδομένης της ήττας των Μπλέιζερς με 116-94 και της όχι σπουδαίας εμφάνισης του Καντέρ (10 πόντοι και 16 ριμπάουντ σε σχεδόν 30 λεπτά), αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Είναι το κυνήγι «μαγισσών» που εξελίσσεται δίπλα μας, στα μούτρα Αμερικανών και Ευρωπαίων, για το οποίο (μικρό δείγμα, φυσικά, μπροστά στα τόσα άλλα εξελισσόμενα δεινά στην Τουρκία), ουδείς συγκινείται σοβαρά. Κι ας προκάλεσε δημοσίως ο Ενές το ΝΒΑ να τοποθετηθεί, με αφορμή την πώληση της εικόνας τους στο «S Sports», στο κανάλι που ενώ έχει τα δικαιώματα δεν τολμάει να μεταδώσει…
Βέβαια, ακόμα και η μη μετάδοση των τελικών της Δύσης είναι παρωνυχίδα μπροστά σ’ όσα έχει τραβήξει ο Καντέρ -από μακριά- και οι δικοί του (οι οποίοι ζουν στην Πόλη). Και δεν εννοώ την ετσιθελική επανάληψη των δημοτικών εκλογών τον επόμενο μήνα, επειδή εκλέχθηκε δήμαρχος ο αντιπολιτευόμενος τον «σουλτάνο», αλλά την απόπειρα έκδοσης διεθνούς εντάλματος σύλληψης του αθλητή του ΝΒΑ (για να δικαστεί ως τρομοκράτης -του twitter!), την πολυετή καταδίκη σε φυλάκιση του πατέρα του με γελοίες κατηγορίες, τα ατυχήματα του αδελφού του, χώρια την ακύρωση του διαβατηρίου του και τα τραγελαφικά που συνέβησαν προ διετίας επί ρουμανικού και αγγλικού εδάφους…
Προφανώς, χειρότερα από τον Καντέρ πέρασαν και περνάνε δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι «ανώνυμοι» στη διπλανή χώρα. Αλλά είναι τέτοια η παγκοσμιοποίηση του αθλητισμού, του ΝΒΑ εν προκειμένω και τόση η δύναμη επικοινωνίας μέσω αυτού, που η «αντίσταση» έχει απείρως περισσότερες πιθανότητες να επικοινωνηθεί. Κι αν όχι στους γείτονες (γι’ αυτό και απαγορεύτηκαν οι μεταδόσεις, ενώ -δεδομένα θα- παρακολουθούνται οι ip που αναζητούσαν πρόσβαση στην εικόνα), τουλάχιστον στους υπολοίπους «πολιτισμένους»…
Μοιάζει να έρχεται από δυστοπικό μέλλον, αλλά -φευ- είναι πραγματικότητα που συμβαίνει εδώ και τώρα. Κι ο μόνος τρόπος να την νιώσουμε κάπως, είναι να φανταστούμε πώς θα αντιδρούσαμε αν γινόταν με τον Giannis. Τρομακτικό…