Όποιος τον βγάλει από τη μιζέρια θα έχει δεσμούς ζωής με τον Παναθηναϊκό

Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει πότε θα υπάρξει διάδοχος του Γιάννη Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό και φυσικά ποιος θα είναι αυτός.

Αν κάναμε μία υπόθεση, το 99% θεωρώ πως πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα έρθει η στιγμή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Διόλου απίθανο. Ένα, όμως, είναι το σίγουρο. Είτε αυτός λέγεται Γιαννακόπουλος είτε… Παπαδόπουλος, θα έχει καταφέρει πριν ακόμα δείξει έργο να συσπειρώσει τον κόσμο. Μόνο με τον άνεμο αλλαγής…

Κι όταν ακολουθήσει φυσικά χρήμα και όραμα, τότε θα έχει δεδομένα κάτι που δεν το είχε κανείς άλλος προκάτοχός του. Ούτε η ομάδα της πολυμετοχικότητας. Η οποία μπορεί να έφερε ένα νταμπλ, να συσπείρωσε σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο, ο οποίος έκανε ρεκόρ εντός συνόρων σε διαρκείας, αλλά γρήγορα παρουσιάστηκαν οι εσωτερικές διαμάχες και ξεθύμανε ο ενθουσιασμός.

Ο νέος επενδυτής που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί, θα έχει ένα τρομερό πλεονέκτημα. Θα είναι αυτός που θα έχει έρθει να σώσει ή καλύτερα να αναγεννήσει τον σύλλογο. Για να μην παρεξηγηθούμε. Ο Αλαφούζος παρέλαβε αρκετά εκατομμύρια χρέους.

Άνω των 20. Έχει βάλει δεκάδες εκατομμύρια σε μία επταετία κι όμως κατάφερε να πάει το χρέος στα 50 εκατ. ευρώ. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για λάθη των προηγούμενων. Μην το κάνουμε όπως τις κυβερνήσεις, που για όλα φταίνε οι προηγούμενοι. Γι’ αυτό ήρθαν στη θέση τους.
Για να σώσουν κι όχι να διατηρήσουν…

Ο Αλαφούζος τώρα επιστρέφει το χρέος σε αυτό που παρέλαβε. Μπορεί και αρκετά πιο κάτω. Ας υποθέσουμε ότι το μηδενίζει. Θα είναι κάτι σπουδαίο. Αλλά να γυρίσει το κλίμα δεν υπάρχει περίπτωση. Όταν αποχωρήσει οι ιστορικοί θ’ αποφανθούν ότι απέτυχε. Κι ας μείωσε το χρέος που παρέλαβε. Ήταν αυτός που οδήγησε με τις επιλογές του τον σύλλογο στα δικά του πέτρινα χρόνια. Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη εννέα σεζόν χωρίς πρωτάθλημα κι έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην πιστεύει ότι θα γίνουν δέκα…

Ο διάδοχος, λοιπόν, θα είναι αυτός που μόνο με την εικόνα του θα προκαλέσει αισιοδοξία. Αν έρθει και ρίξει χρήμα, προχωρήσει το γήπεδο, τότε οι τίτλοι θα είναι θέμα χρόνου. Όποιος κι αν είναι, να μην έχει ανησυχία για το αν θα συσπειρώσει έναν ολόκληρο λαό δίπλα του. Μετά από εννέα χρόνια απαξίωσης με ένα μόνο κύπελλο ενδιάμεσα, θα αντιμετωπιστεί ως Μεσσίας. Θα τον υποδεχθεί ο κόσμος με ελπίδα. Αρκεί να μην την προδώσει.

Όλο αυτό δεν το περιγράφω ως ευχή. Ούτε όνειρο. Θέλω να δείξω ότι το συναίσθημα, η αγάπη που θα εισπράξει από τον κόσμο, όποιος βγει μπροστά και δώσει (όχι να σκορπίσει) τα χρήματά του για να κάνει μεγάλο τον Παναθηναϊκό, θα είναι τα καύσιμα για να πορευτεί πολλά χρόνια. Ποιος επενδυτής δεν θα το ήθελε αυτό;

Η μιζέρια και η απαξίωση που υπάρχει τώρα στον σύλλογο δεν χωνεύεται. Γι’ αυτό πάντα οι σωτήρες θα έχουν μία θέση στην καρδιά. Το πότε θα εμφανιστεί δεν το ξέρουμε. Αρκεί να γνωρίζει ότι δεν πρέπει να προδώσει την αισιοδοξία και την ελπίδα των οπαδών. Ενός λαού.

Το προϊόν είδαμε και στον πρόσφατο τελικό κυπέλλου ότι δεν βοηθάει να έρθουν επενδυτές. Αλλά υπάρχει και διαφορετική ανάγνωση. Ναι μεν δεν βοηθάει, αλλά σε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και ΑΕΚ υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν χρήμα, φτιάχνουν γήπεδο. Στον Παναθηναϊκό γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Μόνο τα χρέη φταίνε; Μα κι ο Μαρινάκης παρέλαβε χρέος και είναι στα μαχαίρια με τον Κόκκαλη. Και ο Σαββίδης χρέος πήρε. Η ΑΕΚ για να μην έχει χρέος υποβιβάστηκε.

Ο Παναθηναϊκός δεν πέρασε και δεν θα περάσει απ’ αυτό το… λούκι. Τρώγεται, ωστόσο, με τις σάρκες του. Ας βρεθεί, λοιπόν, αυτός που θα ενώσει τον σύλλογο και τότε δεδομένα θα μείνει στην ιστορία. Θα είναι το σημείο αναφοράς. Έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός να μην ασχολείται με τους προηγούμενους. Δεν χρειάζεται να ξεχνάμε, αλλά είναι καλό να προχωράς.

Να σταματήσουν τα «μας διέλυσε η πολυμετοχικότητα», «η οικογένεια Βαρδινογιάννη σας έφταιγε», «τι έκανε ο Βαρδινογιάννης για τον Παναθηναϊκό;», «εσείς δεν στηρίζατε στην αρχή τον Αλαφούζο;». Να έρθει ένας που θα κάνει τον κόσμος να συζητάει μόνο για το μέλλον. Αν το καταφέρει, θα έχει προσφέρει ήδη πολλά στον σύλλογο κι ένας ολόκληρος λαός θα του χρωστάει ευγνωμοσύνη, που τον έβγαλε από το τούνελ της μιζέριας.