Ποτέ ξανά, τίτλους μπορείτε μόνο στα χαρτιά

Με την αίσθηση της ανωτερότητας να κυριεύει κάθε ασπρόμαυρο κύτταρο, θεωρώ ανούσιο να θριαμβολογούμε για την κατάκτηση ενός κυπέλλου, που στο φινάλε τείνει να γίνει θεσμός. Όχι σαν διοργάνωση, αλλά σαν κατάκτηση από πλευράς ΠΑΟΚ. Προσμετρώντας και το περσινό πρωτάθλημα που κλάπηκε στα χαρτιά, συνειδητοποιείς ότι από τους συνολικά έξι εγχώριους θεσμούς των τριών τελευταίων ετών, ο ΠΑΟΚ έχει κατακτήσει τους πέντε!

Έχοντας τη γκρίνια στο dna μας, θεωρώ επιβεβλημένο να βγει ανακοίνωση των συνδέσμων του ΠΑΟΚ, που να κατηγορεί τον Σαββίδη για την τενοντίτιδα που μας προκάλεσαν οι συνεχείς άρσεις κατσαρολικών.

Αν θέλουμε να επικεντρωθούμε στους τελικούς, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ΠΑΟΚ και Μάνου ψητά, εξελίσσεται σε σοβαρή, όπως πάει η δουλειά θα χαρακτηριστεί κι επισήμως ως ερωμένη μας!

Έτσι είναι, κάνεις μια ξεπέτα ένα βράδυ με μια λάγνη ερωτιάρα όπως τραγουδούσε κάποτε ο Νταλάρας, κάνεις και μια δεύτερη, αν το συνεχίσεις κάποια στιγμή θα θεωρηθεί και σχέση. Καλά που ο Μάνος είναι Ισπανός και όχι Σφακιανός, αλλιώς θα είχαμε άλλα.

Παλιότερα το είχε τραγουδήσει κι ο Καζαντζίδης, αλλά με τόσο κλάμα που έχει να πέσει στο χάρτινο στρατόπεδο τους τον χαρίζουμε, θ΄αναβιώσει όλο του το ρεπερτόριο.

Μια και πιάσαμε τους αοιδούς, κατά την απονομή φοβήθηκα μήπως τα μεγάφωνα έπαιζαν Πάριο «να το πάρεις το κορίτσι», την επόμενη φορά δεν τη γλιτώνουμε…

Θέλοντας ωστόσο ν΄ανταποδώσω την περσινή αβρότητα του Μάνου που είχε παραδεχτεί πως ο ΠΑΟΚ ήταν δίκαιος κυπελλούχος, οφείλω να ομολογήσω πως και η ομάδα του ήταν άξια φιναλίστ.

Με το που έφαγε το τεμάχιο αποδέχτηκε τη μοίρα της περιμένοντας καρτερικά τη λήξη, ειδικά το τελευταίο μισάωρο που κανονικά έπρεπε να φορτσάρει, ο τρόπος παιγνιδιού της θα έκανε ακόμα και τον Μπομπ Μάρλει να κόψει τους μπάφους…

Ήταν το επιστέγασμα μιας πετυχημένης χρονιάς, όπου έχασε το πρωτάθλημα από συγκυρίες, κατάφερε να αποκλείσει τη Λαμία στον ημιτελικό και στην Ευρώπη επιβεβαίωσε την μαντεψιά του Μαρίνου πως είναι η ανερχόμενη δύναμη.

Έχοντας κάβα το αγωνιστικό μπακγκράουντ λοιπόν, μπορεί να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον και ν΄ ασχοληθεί επιτέλους με την Τζαμπά Σοφιά. Στοιχηματίζω πως αύριο πουρνό πουρνό, τα ντρόοουν μετά τον εκκλησιασμό θα διασχίζουν τους αιθέρες της Φιλαδέλφειας, μεταφέροντας εικόνες από τις εργασίες του γηπέδου. Εκτός κι αν οι εργάτες είδαν τον τελικό και ξυπνήσουν κατά του Αγίου Πνεύματος.

Για να ΄χουμε και καλό ρώτημα πάντως, αν υποθέσουμε πως με έναν μαγικό τρόπο ο τελικός δε γινόταν στο…ουδέτερο ΟΑΚΑ, αλλά στην έδρα τους, θα είχαν τύχη, θα άλλαζε κάτι; Θα φορτσάριζαν στο τέλος, θα έκαναν επιθέσεις της προκοπής, ο Οικονόμου θα μεταμορφωνόταν σε Κοστακούρτα κι ο Μάνταλος σε Φίγκο;

Για να μην λησμονήσουμε και τον νταμπλούχο πάντως, ήταν μια ωραία βραδιά, αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερη με την παρουσία κόσμου, ο δικός μας άλλωστε δίνει πάντα διαφορετικό χρώμα σε κάθε γήπεδο.

Είναι αυτή η απαράμιλλη τρέλα του κουβαλάμε, η ανυπέρβλητη μοναδικότητα στην επιτόπια παρασκευή συνθημάτων, σαν το «που ναι ο Κομίνης» που τους τραγουδούσαμε σήμερα, όταν ο διαιτητής αγνόησε το πέναλτι που ζητούσαν, βλέποντας το VAR.

Τους είπαμε και κάτι άλλα ωραία που δε γράφονται όμως, θα παρέμβει το ΕΣΡ και θα μου κόψει την εκπομπή.

Έστω κι έτσι πάντως είχε την ομορφιά του, το πρωτάθλημα συνιστά μεν την απόλυτη ηδονή αφού μιλάμε για την ολοκλήρωση ενός μαραθωνίου (άσχετα αν στην Ελλάδα διεξάγεται με ρυθμούς βάδην), το κύπελλο όμως σου χαρίζει αυτή τη γλυκιά αίσθηση, πως παίζεις έναν αγώνα, τον κερδίζεις και το σηκώνεις εκείνη τη στιγμή.

Τα σημεία των καιρών δείχνουν πως ο ΠΑΟΚ επιβάλλεται να ζητήσει το…ουδέτερο ΟΑΚΑ ως μόνιμη έδρα διεξαγωγής των τελικών, όπως πάνε τα πράγματα όμως ελοχεύει ο κίνδυνος ν΄ αντικαταστήσουμε το σημείο στον ύμνο μας που λέει «και γι αυτό θ΄ακούνε Τούμπα και θα κάνουν όλοι τούμπα», με κάτι σαν «τελικός με ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, θα θέλουν έδρα την Οσάκα…».

Αν τα back vocals κάνει η Αγγελική Αρκάδη, μιλάμε για μεγάλο σουξέ…