Θέαμα ανάλογο της εικόνας του γηπέδου

Μόνο ως επαγγελματική διαστροφή μπορώ να θεωρήσω ότι τελικά έκατσα μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω τον φετινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Μιλάμε πως κάθε λεπτό που περνούσε και μας έφερνε πιο κοντά στο τέλος αυτού του αγωνιστικού μαρτυρίου έμοιαζε με λύτρωση. Πραγματικά σκεφτόμουν τι μπορείς να γράψεις, τι μπορείς να πεις για αυτά που είδαν τα ματάκια μας στον αγωνιστικό χώρου του Ολυμπιακού Σταδίου.

Από την άλλη πως είναι δυνατόν να ρίξεις ευθύνες για το τραγικό αυτό θέαμα σε ποδοσφαιριστές που κλήθηκαν να παίξουν μπάλα σε ένα άδειο γήπεδο, ένα χώρο χωρίς παλμό, χωρίς ένταση, χωρίς την δυνατότητα να αυξήσει τους σφυγμούς και το πάθος μέσα στο χορτάρι;

Μην γελιέστε άνθρωποι είναι και όχι ρομπότ. Όταν φθάνεις σε ένα ματς που κρίνει έναν τίτλο να αγωνίζεσαι ενώπιον συγγενών και φίλων, όταν ένας τελικός έχει την εικόνα παιχνιδιού προετοιμασίας, τότε τι περιμένετε να δείτε από τους παίκτες; Να κάνουν περίτεχνες ενέργειες, να βγάζουν αυτοματισμούς, να συνδυάζονται αρμονικά και να παθιάζονται κοιτάζοντας άσπρα καθίσματα; Έλεος πια.

Μιλάμε για παρωδία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δυστυχώς βρίσκεται σε πολύ κακό επίπεδο. Θα ήθελα να ήμουν από μια μεριά και να ρωτούσα τον Πρόεδρο της Ε.Π.Ο, που κατέβηκε να χαιρετήσει κιόλας τους πραγματικούς ποδοσφαιριστές, που ο ίδιος έκανε κομπάρσους αποδεχόμενος την γελοιότητα διεξαγωγής του τελικού υπό αυτές τις συνθήκες, τι ακριβώς αισθάνεται και πως μπορεί να νιώθει υπερήφανος για τα πεπραγμένα του.

Το λέω αυτό με την έννοια πως αν το ζητούμενο είναι να γίνεται απλώς το ματς αυτό ανεξαρτήτως  συνθηκών τότε όλα καλά. Εάν όμως το θέμα είναι να γίνει ο τελικός εκείνο το παιχνίδι που επιτάσσει το μέγεθος, η σημασία του και η αξία του τροπαίου που κρίνεται τότε μάλλον έχουμε όλοι αποτύχει οικτρά.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Α! Για να μην το ξεχάσω το Κύπελλο πήρε ο ΠΑΟΚ για τρίτη στη σειρά χρονιά κατακτώντας μάλιστα το νταμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία του. Το άξιζε πέρα ως πέρα, όπως και το πρωτάθλημα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως δεν ηττήθηκε από τους υπόλοιπους μεγάλους σε όλη τη σεζόν, ενώ έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα του δίπλα σε αυτό του Παναθηναϊκού, ο οποίος μέχρι να εμφανιστεί η αρμάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου ήταν και ο μοναδικός αήττητος πρωταθλητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας.