Μονόπρακτο χωρίς θεατές!

Τι διαφορετικό θα μπορούσαν να προσφέρουν σε έναν τελικό Κυπέλλου δύο ομάδες που δίνουν ραντεβού για τρίτη διαδοχική φορά και στηρίζονται στην αμυντική τους λειτουργία; Επί της ουσίας τίποτα, ενώ δεν άλλαξε ούτε ο νικητής!

Κάτι σαν άνοστη σούπα ήταν και αυτό το ματς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, με τον δικέφαλο του βορά να κατακτά και πάλι το τρόπαιο από τη στιγμή που μόνον αυτός μπόρεσε να αξιοποιήσει μία από τις ελάχιστες «στιγμές» που προέκυψαν μπροστά στις δύο εστίες.

Εντάξει, το γεγονός ότι έλαβαν χώρα επεισόδια ανάμεσα σε… 1000 θεατές, παρουσία μάλιστα 3000 αστυνομικών αυτό είναι πράγματι κάτι το… αξεπέραστο, αλλά θα προτιμήσουμε να μείνουμε στο πραγματικό ποδόσφαιρο. Κι έχουμε την αίσθηση ότι ο Μανόλο Χιμένεθ έκανε φωτοτυπία της αποτυχίας του, αφού κάπως έτσι έπαιξε και πέρυσι και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Το τετράγωνο με τους Μάνταλο και Μπακασέτα στις πτέρυγες και τον Λιβάγια πίσω από τον Πόνσε δεν έδωσε τίποτα στην ομάδα του-την προηγούμενη φορά ήταν ο Αραούχο αντί του Πόνσε. Κι από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ είχε την αδυναμία στα άκρα, λόγω της απουσίας του Βιεϊρίνια, αλλά και του «σβηστού», εφόσον βρισκόμαστε και στη δύση της σεζόν, Μάτος ο προπονητής της ΑΕΚ ίσως θα έπρεπε να «χτυπήσει» από τα πλάγια για να διεκδικήσει τις πιθανότητές του.

Η επιλογή του όμως να παίζει-σε μόνιμη βάση-χωρίς εξτρέμ κάνει την ομάδα του και προβλέψιμη και ακίνδυνη. Έβαλε τον Γκάλο μήπως βγάλει κάποιο γέμισμα, ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι μετά από το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ του πρωταθλήματος είχε απομακρυνθεί από τους κιτρινόμαυρους ο Μαρίνος Ουζουνίδης, επειδή το παιχνίδι είχε εξελιχθεί, όπως θα θυμάστε, σε φεστιβάλ σέντρας για την ομάδα του. Τα φτιάχνει κάτι τέτοια σενάρια η μπάλα όταν πρόκειται να αποδώσει δικαιοσύνη…

Το δυνατό σημείο του ΠΑΟΚ είναι οι Κρέσπο και Βαρέλα, όταν παίζουν μέσα στο κουτί κι όταν τους στέλνεις την μπάλα στον αέρα, τότε απλά τους προσθέτεις κι άλλα παράσημα. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι με την ίδια τακτική έχεις αποτύχει και την προηγούμενη φορά. Οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν περισσότερο πάθος, όμως αυτό εξαντλήθηκε στην πρωτιά τους στις κίτρινες κάρτες και όχι σε αγωνιστικό επίπεδο.

Το να χάνεις τρείς φορές σε τελικό από τον ΠΑΟΚ είναι ένα ζήτημα κι ας είχες ξεκινήσει μαζί του τον αγώνα για την «εξυγίανση» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν ο «φίλος» σου πάει από πάνω και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό πώς να αντέξεις τη… χαρά του; Κι αυτό που απομένει να διαπιστώσουμε είναι αν θα μας προκύψει το ίδιο «ζευγάρι» και στον επόμενο τελικό του Κυπέλλου, ο οποίος, σε τέτοια εκδοχή, κι αν η Ελλάδα πραγματοποιήσει τα όνειρά της μπορεί να γίνει στο… φεγγάρι. Για λόγους ασφαλείας!