Η απόλυτη δικαίωση για το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης

Η απόλυτη επιτυχία των αγγλικών ομάδων στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις για πολλούς δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη. Σίγουρα δεν περίμεναν πολλοί την Τότεναμ να φθάσει μέχρι το τέλος του δρόμου στο Champions League, όμως, μην ξεχνάμε ότι για να φθάσει ως εκεί πέταξε έξω, στη φάση των οκτώ, τη συμπατριώτισσα σας Μάντσεστερ Σίτι που ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης. Η Λίβερπουλ από την άλλη και λόγω ονόματος δεν συνιστά υπέρβαση η παρουσία της σε έναν ακόμα, δεύτερο στη σειρά, τελικό. Οι κόκκινοι μετρούν πέντε κατακτήσεις τροπαίων, με την τελευταία να καταγράφεται το 2005 στον ανεπανάληπτο τελικό της Πόλης, αλλά και δύο αποτυχημένες απόπειρες έκτοτε, το 2007 και πέρυσι. Τα σπιρούνια από την άλλη θα βρεθούν για πρώτη φορά σε τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης και φιλοδοξούν να συνδυάσουν την είσοδο στο νέο τους σπίτι και την νέα εποχή που αυτό φέρνει με μια τεράστια και μοναδική, για τα έως τώρα δεδομένα τους, επιτυχία.

Στο δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό κύπελλο τα πράγματα φαίνονται – και μεταξύ μας είναι κιόλας- πιο νορμάλ. Από την πρώτη στιγμή που στο Europa League βρέθηκαν ομάδες επιπέδου Τσέλσι και Άρσεναλ και με δεδομένο ότι η κατάκτηση του τροπαίου δίνει ένα εισιτήριο για το Champions League, ήταν λογικό ότι τα μεγάλα club θα προσπαθούσαν να φθάσουν μέχρι το τέρμα. Ο δρόμος βέβαια δεν ήταν ούτε εύκολος, ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα για τους δύο Λονδρέζικους Συλλόγους, όμως, στο τέλος πέτυχαν τον στόχο τους. Είναι πραγματικά απίστευτο να βλέπεις πως είναι ευκολότερο να βγεις στο Champions League μέσω της Ευρώπης παρά από την Premier League. Η δυσκολία αυτή αποδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι το αγγλικό πρωτάθλημα είναι με διαφορά το δυσκολότερο και πιο ανταγωνιστικό της Γηραιάς Ηπείρου.

Θα μου πείτε έχουμε ξαναδεί εμφυλίους και στο παρελθόν, ειδικά μεταξύ ομάδων από την Ισπανία. Υπάρχει, όμως, μια σημαντική διαφορά. Σε επίπεδο Champions League υπάρχουν δύο, μαζί με την Ατλέτικο Μαδρίτης τρεις, ομάδες της La Liga που είναι ικανές να φθάσουν τόσο ψηλά. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και στο ίδιο το ισπανικό πρωτάθλημα. Η υπόθεση τίτλος αφορά τους τρεις αυτούς πάλι. Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο Μαδρίτης δηλαδή. Κάτω από αυτούς υπάρχει το χάος και η απόσταση είναι μεγάλη. Στην Αγγλία τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Πρώτον οι ομάδες που μπορούν να φθάσουν μακριά στην Ευρώπη, αλλά και να διεκδικήσουν τα ευρωπαϊκά τρόπαια είναι σαφώς περισσότερες. Σίτι, Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τσέλσι και Τότεναμ είναι πολύ ισχυρά σύνολα ανταγωνιστικά προς όλα τα μεγάλα club της Ευρώπης.

Οι αγγλικοί εμφύλιοι παρά τη δυναμικότητα των ομάδων της χώρας δεν είναι το ίδιο συνηθισμένοι με άλλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις δύο φορές στο παρελθόν έχουν βρεθεί στο τέλος του δρόμου δύο σύλλογοι από την πατρίδα του Σαίξπηρ. Η πρώτη στο μακρινό 1972 στο τότε Κύπελλο Ουέφα, όπου διασταύρωσαν τα ξίφη τους η Τότεναμ με την Γούλβς, με την δεύτερη να κατακτά και τον τίτλο, ενώ η άλλη σχετικά πιο πρόσφατα τη σεζόν 2007- 08 στο Champions League,όπου Γιουνάιτεντ και Τσέλσι τα » είπαν» στη Μόσχα με νικητές τους παίκτες του Φέργκιουσον. Τέλος, λοιπόν, στην κυριαρχία των Ιβήρων στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Μετά από πέντε χρόνια απόλυτης επιβολής των Ισπανών στα πράγματα, τέσσερα τρόπαια η Ρεάλ και ένα η Μπαρτσελόνα έχοντας μάλιστα και δύο εμφυλίους μέσα σε αυτή τη πενταετία, ο τίτλος θα ταξιδέψει φέτος στη Γηραιά Αλβιώνα. Στο Europa League οι Άγγλοι τα πάνε λίγο καλύτερα. Εκεί ουσιαστικά είναι οι μόνοι, που από το 2010 που μπήκε η εν λόγω διοργάνωση στη ζωή μας, σπάνε την κυριαρχία των Ισπανών, αφού Σεβίλλη και Ατλέτικο Μαδρίτης ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν κατακτήσει τα έξι από τα εννέα που έχουν διεξαχθεί.

MUST READ

Έτσι… γεννήθηκε η Boxing Day – Το μακρινό 1860 και τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία

Εν κατακλείδι η Premier League δρέπει πλέον τους καρπούς που η ίδια έσπειρε εδώ και χρόνια. Το πιο πλούσιο πρωτάθλημα της Γηραιάς Ηπείρου πέρα από εξαιρετικά ανταγωνιστικό στο εσωτερικό του, αρχίζει να γίνεται και απόλυτα αποτελεσματικό εκτός Νησιού. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν με τις ίδιες επιδόσεις και στο άμεσο μέλλον, είναι όμως σίγουρο πως δεν ήρθαν για να περάσουν και να φύγουν, αλλά να μείνουν στην κορυφή. Πείτε μου ειλικρινά ποιος δεν γουστάρει να βλέπει αγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος ακόμα και αν αυτοί γίνονται ανάμεσα σε ομάδες που δεν συγκαταλέγονται σε αυτές της κορυφής σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τα υπόλοιπα της Ευρώπης. Πόσο πιθανό είναι να δείτε ένα παιχνίδι Χάντερσφιλντ – Νιουκάστλ για παράδειγμα σε σχέση με ένα ματς Φροζινόνε – Σπαλ ή Βαγιεκάνο – Ουέσκα αντιστοίχως;