Επιτομή της ομάδας, αλλά όχι ίδια ομάδα χωρίς τον αρχηγό

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, παραμονές μεγάλου ντέρμπι, ο προπονητής ενημέρωσε έναν νεαρό ποδοσφαιριστή με ελάχιστες συμμετοχές κι αυτές ως αναπληρωματικός, πως τον προορίζει για βασικό και μάλιστα, με τη δύσκολη αποστολή να μαρκάρει τη βεντέτα των αντιπάλων.

Το βράδυ ο νεαρός δε μπορούσε να κλείσει μάτι από το άγχος και στριφογύριζε στο κρεβάτι, ταλαιπωρώντας και τον συμπαίκτη με τον οποίον μοιραζόταν το δωμάτιο.
Ο τελευταίος ήταν αρχηγός και το αστέρι της ομάδας, που καταλαβαίνοντας την πίεση του νεαρού, του είπε:

«Άκου ρε μικρέ, κάποτε ήμουν στη δική σου θέση και ξέρω πως νιώθεις, αν δεν παίξεις καλά όμως δεν τρέχει και τίποτα, όλοι θα σε αντιμετωπίσουν με κατανόηση επειδή είσαι νεαρός και άπειρος, Από μένα περιμένουν τα πάντα, αν δεν παίξω καλά θα πέσουν όλοι να με φάνε, γι αυτό άσε με να κοιμηθώ…»

Τα λόγια του αρχηγού λειτούργησαν ως το καλύτερο αγχολυτικό, ο νεαρός όχι μόνο κοιμήθηκε, αλλά ξεπέρασε και τις φοβίες της επόμενης μέρας.

Το περιβραχιόνιο του αρχηγού δεν είναι εύκολη υπόθεση, υποχρεωτικά κάποιος θα το φοράει. Τούτο δε σημαίνει όμως ότι όλοι μπορούν να σηκώσουν το βάρος του και να ανταποκριθούν στο ρόλο που επιβάλλει το αρχηγιλίκι.

Η κατάκτηση του Euro του 2004 έχει συνδεθεί κυρίως με το πρόσωπο του Ζαγοράκη, που είχε αναδειχθεί και mvp της διοργάνωσης. Σαφώς και υπήρχαν καλύτεροι παίκτες εκείνο το καλοκαίρι στην Πορτογαλία, ακόμα κι εντός της εθνικής μας. Ο Τσάρτας για παράδειγμα ήξερε πολλά κιλά περισσότερη μπάλα από τον Ζαγοράκη, ακόμα κι ο Κατσούρ ίσως ήταν πληρέστερος ως αμυντικό χαφ.

Ο Ζαγόρ όμως ήταν αρχηγός και ηγέτης, όταν μιλούσε στα αποδυτήρια όλοι οι συμπαίκτες σιωπούσαν. Το ίδιο και την ώρα του αγώνα, ήταν αυτός που με μια κραυγή μπορούσε να τους πωρώσει, να τους καλμάρει, να τους δώσει κουράγιο…

Ηγετική φυσιογνωμία ήταν ο Τάσος Μητρόπουλος, τα ψυχικά χαρίσματα που διέθετε ήταν τέτοια, που του επέτρεψαν να κάνει σπουδαία καριέρα, ακόμα κι αν μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του έκανε κοντρόλ με το καλάμι.

Τα παραδείγματα που προανέφερα, εξηγούν πως το να είσαι αρχηγός, είναι κάτι εντελώς ανεξάρτητο από την ποιότητα και το ταλέντο. Κι ο Μέσι να είσαι αν δε μπορείς να εμπνεύσεις τους υπόλοιπους, θα είσαι αρχηγός εκεί που κρίθηκε το περσινό πρωτάθλημα! Στα χαρτιά…

Ο Βιεϊρίνια είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που συνδυάζουν κορυφαία ποιότητα και αρχηγική προσωπικότητα, το πρώτο είναι εμφανές δια γυμνού οφθαλμού, το αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοι.

Ήταν ο πολυτιμότερος του ΠΑΟΚ και ολόκληρου του πρωταθλήματος, αρχηγός μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Από τα λίγα μπακ, που σκοράρουν και ανά πάσα στιγμή μπορούν να μεταμορφωθούν σε πλέι μέικερ της ομάδας.

Έχοντας τις περισσότερες παραστάσεις εντός ΠΑΟΚ από κάθε συμπαίκτη του, όντας πρωταθλητής Ευρώπης που αρκεί για να προκαλέσει σεβασμό στους πάντες, γνωρίζοντας όχι μόνο Ελληνικά αλλά με τα μισά αποδυτήρια να μιλούν τη μητρική του γλώσσα (Βαρέλα, Μάτος, Ενρίκε, Μαουρίσιο, Ζαμπά, Ολιβέιρα, Μίσιτς λόγω προϋπηρεσίας στην Πορτογαλία όπως και Κρέσπο, Κάνιας, Ρέι αφού με τα Ισπανικά υπάρχει συγγένεια) ήταν ο ιδανικός για παίξει αυτόν το ρόλο.

Εκτός από τις παραστάσεις, σημαντικό ρόλο έπαιξε κι ο χαρακτήρας του, η καριέρα που έκανε μετά την πρώτη του θητεία στον ΠΑΟΚ τον βοήθησε να ωριμάσει.

Για τους υπόλοιπους, ήταν ότι κάποτε για τον ίδιο, ο Κονσεισάο κι ο Κοντρέρας.

Όταν έφυγε ο Πρίγιοβιτς, ήμουν από τους ελάχιστους που μετά το αρχικό σοκ, το πήρα περισσότερο αψήφιστα από τον καθένα.

Ούτε θυμάμαι πόσες φορές είχα επαναλάβει πως πάνω απ΄όλα πιστεύω στις ομάδες που φτιάχνουν οι προπονητές και όχι στους παίκτες, που αποτελούν απλώς γρανάζια. Όσο καλύτερα γρανάζια έχεις τόσο καλύτερα θα δουλέψει η μηχανή, χωρίς μηχανικό που να γνωρίζει πως θα τα μοντάρει όμως, ακόμα και τα ακριβότερα μπορεί να αχρηστευτούν.

Γι αυτό, δεν είχα την παραμικρή ανασφάλεια, μετά την πώληση του Σέρβου.

Ο Πρίγιοβιτς ήταν ότι ο Βιειρίνια του Β γύρου, λαμβάνοντας ως δεδομένο μάλιστα πως τα γκολ είναι αυτά που δίνουν βαθμούς, έχοντας πετύχει περισσότερα ήταν πιο….mvp από τον Πορτογάλο.

Η συνεισφορά του όμως περιοριζόταν εντός αγωνιστικού χώρου, ίσως δεν είχε τη διάθεση ή και το χαρακτήρα για να γίνει ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, εντός κι εκτός αποδυτηρίων. Είπαμε, δεν είναι εύκολο, δεν έχουν όλοι τις ίδιες προδιαγραφές.

Η ηγετική φυσιογνωμία του Πορτογάλου μάλιστα, δεν τεκμαίρεται μόνο από τα στατιστικά, αλλά την ανάλυση τους.

Πέρσι ο Βιειρίνια σκόραρε μόλις δυο γκολ, το ένα με πέναλτι και το δεύτερο στον τελικό του ΟΑΚΑ, εκεί που παρά τις πολλές ευκαιρίες και την εξαιρετική εμφάνιση, έλειπε το γκολ.

Φέτος, ξεκίνησε να σκοράρει στο Β γύρο, τότε που έφυγε ο Πρίγιο κι έπρεπε κάποιος να βγει μπροστά, για να λυτρώσει την ομάδα στις δύσκολες στιγμές.

Είχε όλα τα προσόντα να το κάνει και πριν, διεκδικώντας έναν ίσως πιο εμφανώς πρωταγωνιστικό ρόλο. Προτίμησε όμως να περιοριστεί σε ρόλο παίκτη-ομάδας, αφού μπορούσαν άλλοι να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, κάτι που φανερώνει ακόμα περισσότερο την τεράστια φυσιογνωμία του.

Το ποδοσφαιρικό iq και τα ψυχικά χαρίσματα του καθενός, πρέπει να υπερβαίνουν συντριπτικά το συνήθη μέσο όρο, για να χαρίζεις την προβολή στους συμπαίκτες σου και να βγαίνεις μπροστά, μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Αυτό ακριβώς σημαίνει αρχηγός, να εμφανίζεται στα δύσκολα, εκεί που η ομάδα δυσκολεύεται και να την παίρνεις στην πλάτη.

Θυμάμαι μια συζήτηση με τον αείμνηστο Κώστα Μουρούζη, που έχοντας συνεργαστεί με μεγάλους καλαθοσφαιριστές, είχε πάντα ως σημείο αναφοράς τον Χρήστο Κέφαλο του Παναθηναϊκού.

Έλεγε χαρακτηριστικά, πως «τα στατιστικά του δεν προκαλούσαν ποτέ δέος, μπορεί να τελείωνε με 6-8 πόντους, ήταν καλάθια ουσίας όμως. Όταν η ομάδα ήταν καλά, έπαιζε για τους συμπαίκτες του οι οποίοι συναγωνίζονταν ποιος θα βάλει τα περισσότερα, υπήρχαν στιγμές ή περίοδοι όμως που δυσκολευόταν και η ομάδα έκανε κοιλιά. Τότε ήταν που ο Κέφαλος με 0 πόντους κι έχοντας περάσει απαρατήρητος, αναλάμβανε δράση τους έχωνε δυο καλάθια και τους τελείωνε».

Μ΄αυτά τα δεδομένα, ακόμα κι εγώ που παραμένω του δόγματος πως το άπαν στο αγωνιστικό τμήμα είναι ο προπονητής, οφείλω να παραδεχτώ πως ο τραυματισμός του Βιεϊρίνια, σηματοδοτεί κάτι πολύ περισσότερο από την απώλεια ενός σπουδαίου ποδοσφαιριστή.

Ο φετινός ΠΑΟΚ δεν έχει κι άλλους σπουδαίους ποδοσφαιριστές, έχει πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές, που στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο αποτιμώνται σε πολλαπλάσια τιμή από αυτή του Αντρέ.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά ποδοσφαιρικά, η απουσία του Μαουρίσιο μας πονάει περισσότερο, ο ΠΑΟΚ δεν είναι ίδιος μετά τον τραυματισμό του Βραζιλιάνου, που έβγαζε μπόλικη δουλειά ουσίας.

Κανένας Μαουρίσιο όμως όπως και κανένας από τους υπόλοιπους υγιείς δεν είναι αρχηγός, ακόμα κι αν με κάποιον μαγικό τρόπο αντικαταστούσαμε αύριο τον Βιειρίνια με το καλύτερο αριστερό μπακ του πλανήτη, μπορεί να έκανε περισσότερες κούρσες, καλύτερες σέντρες, να είχε μεγαλύτερες αντοχές, θα συνεχίζαμε να αναζητούμε την ηγετική φυσιογνωμία του Πορτογάλου.

Ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει να είναι η επιτομή της ομάδας, χωρίς Βιεϊρίνια όμως δε θα είναι ο ίδιος…

ΥΓ. Όσα διαβάσατε, αναδεικνύουν μια ακόμα από τις χαοτικές διαφορές του ΠΑΟΚ με τη μεθαυριανή αντίπαλό του, αρκεί να σκεφτείς πως τον αντίστοιχο ρόλο στο χαρτί, υποτίθεται πως παίζει ο Μάνταλος!

Δε μας χ@ζεις ρε Νταλάρα, όπως θα ΄λεγε κι ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυν