This is Anfield: Η παράνοια ενός Γερμανού ξύπνησε τα φαντάσματα

Όπως ο μύθος για το θρυλικό Garden της Βοστώνης. Έτσι και το Άνφιλντ. Ας λείπει όποιος θέλει. Ο Σαλάχ, ο Φιρμίνιο, ο Κεϊτά. Η ίδια η λογική και ο νόμος των πιθανοτήτων. Ας ξεκινά το ματς απέναντι στον μύθο της Μπάρτσα με το βάρος του 3-0. Ας ακουμπά η ψυχή στα πόδια έπειτα από το χθεσινό γκολ του Κομπανί που επί της ουσίας έκρινε το ίδιο το πρωτάθλημα που λείπει πια κοντά τριάντα χρόνια. Καμιά φορά… δεν χρειάζεται τίποτε από τα παραπάνω. Καμιά φορά αναλαμβάνουν δράση άλλοι. Σκοράρουν τα φαντάσματα που κρύβονται πίσω από την πόρτα με την επιγραφή  you’ll never walk alone. This is Anfield.

O παράδεισος και η κόλαση μαζί. Το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Αυτό που συνέβη απόψε πετά ήδη υπερβατικά στον ουρανό της ιστορίας του football. Αν σκεφτεί κανείς το όνομα του αντιπάλου; Πιθανότατα η μεγαλύτερη πρόκριση που έγινε ποτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Απέναντι στην μεγάλη Μπαρτσελόνα του Μέσι που δεν είναι πως δεν ήθελε. Απλά δεν μπορούσε να σταματήσει τη καταιγίδα. Μια συγκλονιστική απονομή δικαιοσύνης, αν αναλογιστεί κανείς τι συνέβη την περασμένη Τετάρτη στη Βαρκελώνη.

Βάζοντας στο ζύγι αυτά τα 180 λεπτά: Προκρίθηκε ο καλύτερος. Τώρα το πώς προκρίθηκε; Αυτό ας μείνει θαμμένο στο Μέρσεισαϊντ. Με τον Ντιβόκ Οριγκί να πετυχαίνει τα δύο σπουδαιότερα γκολ της ζωής του. Με τον Zορζίνιο Βαϊνάλντουμ να έρχεται από τον πάγκο (46΄) σχεδόν υποχρεωτικά έπειτα από τον τραυματισμό του Ρόμπερτσον και να βάζει άλλα τόσα σε δύο λεπτά (54΄-56΄). Με τον Άλισον να είναι εκεί στις μεγάλες στιγμές της Μπάρτσα. Με αυτόν τον δαίμονα που ακούει στο όνομα Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ να σκαρφίζεται το «κόλπο» της χρονιάς στο κόρνερ για το 4-0. Τίποτε φυσιολογικό. Τίποτε αναμενόμενο. This is Anfield. Και μια από τις καλύτερες ομάδες που εμφανίστηκαν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Η Λίβερπουλ όπως καμώθηκε από το beautiful mind του Γιούργκεν Κλοπ. Είναι βέβαιο ότι θα άξιζε όσο και το εισιτήριο του ματς, να βρεθείς στην ομιλία του πριν από αυτό. Να μπορείς να κρυφακούσεις πως αυτός ο φανταστικός «ψυχολόγος» βρήκε τρόπο να… ξυπνήσει τα φαντάσματα. Γιατί αυτός το έκανε. Είναι βέβαιο…

Και όσο για τον φίλο μας τον Ερνέστο; Καμιά φορά η τύχη σου γυρνά την πλάτη. Προφανώς θα βρεθούν διάφοροι να του καταλογίσουν διάφορα. Λες και ο Βαλβέρδε ήταν προπονητής μόνο στην δεύτερο ημιτελικό, και όχι στον πρώτο όταν οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε μια νίκη μεγαλύτερη από ότι άξιζε. Όταν έχεις τον καλύτερο του κόσμου στις υπηρεσίες σου, το αφήγημα είναι πάντα το ίδιο. Κερδίζει εκείνος, χάνεις μόνο εσύ. Πέρσι στη Ρώμη, τώρα στο Λίβερπουλ…

ΥΓ. Μια τέτοια νύχτα, Δεκέμβρη του 2004 ένιωθες μαζί δέος και πίκρα. Γιατί έτριζαν τα θεμέλια στο γκολ του Τζέραρντ. Το γκολ που απέκλειε τον Ολυμπιακό, και άνοιγε τον δρόμο στη Λίβερπουλ για το «θαύμα της Πόλης». Θυμάμαι ακόμη τον Σωτήρη εκείνο βράδυ. Πως αντέδρασε στο 3-1. Πως γυρίσαμε στην Ελλάδα. Θυμάμαι πάνω από όλα όμως, τον Αλέκο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αποκλείεται να μην το είδε το ματς από εκεί πάνω…