Κανένας τίτλος και χαρά, δεν σβήνουν την περσινή κλοπή

Το βράδυ της προπερασμένης Κυριακής, κάπου εκεί ανάμεσα στη φιέστα της Τούμπας και της υποδοχής των πρωταθλητών στο Λευκό Πύργο, όπως και χθες μετά την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ να το κατακτά κάνοντας συντριπτικό ρεκόρ, οι περισσότεροι εξ ημών κυριευτήκαμε από ένα περίεργο συναίσθημα χαρμολύπης.

Αναμενόμενο μέχρι κάποιου βαθμού, από τη μια είναι τα χρώματα μας, το άσπρο της χαράς, δίπλα στο μαύρο της λύπης, οπότε παρόμοια εναλλαγή συναισθημάτων είναι θέμα πεπρωμένου. Στα δύσκολα παίρνουμε κουράγια για να σταθούμε όρθιοι και στα καλά, σκεφτόμαστε τις αντιξοότητες που περάσαμε.

Δεν ήθελε ιδιαίτερη προσπάθεια για να βιώσουμε ανάλογα συναισθήματα και κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών στο Λευκό Πύργο, ενθυμούμενοι πως περίπου ένα χρόνο πριν, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, είχαν ξεκινήσει τα δυο συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, γι αυτά που είχαν συμβεί στην Τούμπα, με κολάρο και χαρτί. Οι πορείες μάλιστα είχαν ολοκληρωθεί στο ίδιο σημείο, εκεί στον Λευκό Πύργο που ένα χρόνο μετά, γιόρταζε. Οι περσινές εικόνες ωστόσο έχουν εγκατασταθεί τόσο καλά στο μυαλό μας, που ήταν αδύνατο να σβήσουν από χαρές και πανηγύρια.

Δύσκολο να το εξηγήσεις με λόγια σε όποιον δεν βίωσε τα περσινά στο πετσί του, που δεν έζησε την ανείπωτη χαρά βλέποντας το πλεκτό να τινάζεται μετά την κεφαλιά του Βαρέλα και λίγο μετά τις αγκαλιές με τους διπλανούς, να ψάχνει στο βίντεο που υπήρχε το οφσάιντ και να μην το βρίσκει.

Κι από πάνω, να είναι υποχρεωμένος να ανοίγει διάλογο, με όσους προσπαθούσαν να ισοφαρίσουν τις «αμαρτίες» με το γκολ του Ενρίκε στον Βόλο. Στο φετινό ΠΑΟΚ-Απόλλων Σμύρνης στην Τούμπα παρακαλώ, ο βοηθός έκοψε δυο φορές τον ΠΑΟΚ με ανύπαρκτα οφσάιντ, όπου οι παίκτες καλύπτονταν πολύ περισσότερο, απ΄όσο προεξείχε ο Βραζιλιάνος στον τελικό!
Τι σημαίνει άραγε αυτό, πως ο Απόλλων είναι κατεστημένο, πως ο βοηθός ήταν πιασμένος από τους φιλοξενούμενους;

Είναι πέρα από κάθε λογική να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι μια φάση από αυτές που γίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο και θα συνεχίσουν να γίνονται όσο αποφασίζουν άνθρωποι, με το πρωτοφανές στα χρονικά, να ακυρώνεται καθαρό γκολ που αρχικά είχαν μετρήσει και ο διαιτητής και ο βοηθός, επειδή έτσι ήθελε η ομάδα που το έφαγε.

Ακόμα πιο εξοργιστική η απόπειρα επικοινωνιακού bullying, που επικεντρωνόταν στο «μη μιλάτε εσείς, ο πρόεδρος σας μπήκε με στο γήπεδο με όπλο», λες και αυτό εξάγνιζε το χάρτινο θέατρο, έδινε δικαίωμα στην καταστρατήγηση των νόμων και δικαιολογούσε την κλοπή του πρωταθλήματος… Κάπου εκεί πέριξ της φιέστας χρονικά και προφανώς με αφορμή δήλωση του Κ. Κυριάκου περί εκδίκησης για τα περσινά, κάποιοι ντεμέκ ουδέτεροι, σοφιστικέ θολοκουλτουριάρηδες της δημοσιογραφίας του τίποτα, μας εγκαλούσαν για τη ρητορική μας. Υποστήριζαν πως  δεν είναι σωστό να αναλωνόμαστε σε λογικές ρεβανσισμού, αλλά να χαρούμε το πρωτάθλημα και να κοιτάξουμε μπροστά.

Μας το πρότειναν, εκείνοι που τυφλωμένοι από μίσος κι εμπάθεια, δεν έγραψαν ούτε μισή αράδα για τα περσινά θέατρα του -για- Όσκαρ, ούτε για την πρωτοφανή παράσταση των χαζοχαρούμενων-τρομοκρατημένων της χάρτινης, που έκλεψαν το πρωτάθλημα. Σφύριζαν αδιάφορα αφού τους είχε κάτσει μια χαρά, οπότε δεν έβγαλαν άχνα για τους κλέφτες!

Σήμερα, τους ενοχλούν τα θύματα, επειδή έχουν το θράσος να μνημονεύουν την κλοπή!!! Το τελευταίο διάστημα επιδίδονται μάλιστα σε υποδείξεις καλής συμπεριφοράς, ενώ το προηγούμενο διάστημα ξέσκιζαν πατόκορφα τον Λουτσέσκου, κάθε φορά που θύμιζε αυτό που ήθελαν να ξεχαστεί. Μη μπορώντας πλέον ν΄ αμφισβητήσουν την εμφατική παρέλαση του ΠΑΟΚ, και διαπιστώνοντας πως συνέβη αυτό που έπρεπε να γίνει και πέρσι, φόρεσαν τη φανέλα της σοβαροφάνειας και το παίζουν ινστρούχτορες του καθωσπρεπισμού, προσπαθώντας να μας πείσουν πως ως πρωταθλητές οφείλουμε να είμαστε υπεράνω!

Πρωταθλητές είμαστε, τούτο δε σημαίνει όπως πως θα κάνουμε εκπτώσεις, χαρίζοντας έστω και μισό δάκρυ. Ένας λόγος παραπάνω ότι το κερδίσαμε στο χόρτο και αήττητοι, όχι σαν εκείνους που τους το χάρισαν στα δικαστήρια και για ν΄αποφύγουν την ήττα, την έκαναν από την πίσω πόρτα. Το πιο εξοργιστικό είναι πως τις υποδείξεις τις κάνουν αυτοί που πέρσι κυλίστηκαν στη λάσπη της ψευτιάς και της απάτης, υπηρετώντας το επικοινωνιακό μανιφέστο των κλεφτών και των ψευτών.

Ενώ λοιπόν εκ πρώτης ανάγνωσης μοιάζουν να υψώνουν λευκή σημαία, στην πραγματικότητα η σημαία αυτή φέρει την πολυχρωμία της αντίστοιχης των gay parade. Γιατί αφενός αυτοί που συνέπραξαν με την περσινή υπεξαίρεση κάνουν υποδείξεις στα θύματα, αφετέρου κρύβουν το φόβο τους, πίσω από το μανδύα μιας ποιοτικά επιτηδευμένης ουδετερότητας.  Φοβούνται γιατί διαπίστωσαν στην πράξη τις συνέπειες της οργής μας και πεπεισμένοι πλέον πως μόνο η λήθη μπορεί να μας κόψει το δρόμο, προσπαθούν να μας καλοπιάσουν με δήθεν καλοπροαίρετες συμβουλές.

Ε λοιπόν, αυτή η αγανάκτηση όχι μόνο δεν καταλάγιασε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά διογκώθηκε, επειδή έπρεπε να είναι το δεύτερο σερί. Κι αυτό δε θα σβήσει, ακόμα κι αν με το καλό το πάρουμε και του χρόνου, θα είναι το δεύτερο συνεχόμενο, ενώ θα έπρεπε να είναι το τρίτο. Μάταιος ο κόπος λοιπόν, δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ. Όπως έδειξε η φετινή πορεία, η αγανάκτηση λειτουργεί εποικοδομητικά, γι αυτό και το πήραμε πιο άνετα, ακόμα και με αφαίρεση βαθμών.

Κάποτε για την απόπειρα αρπαγής του Κούδα, ο γαύρος πλήρωνε γραμμάτια για 1/4 του αιώνα, φεύγοντας ταπεινωμένος από την Τούμπα. Φανταστείτε όταν δε μιλάμε για απόπειρα, αλλά για πράξη που ολοκληρώθηκε. Κι όταν το αντικείμενο δεν αφορά έναν παίκτη, αλλά ολόκληρο πρωτάθλημα. Ας το έχουν υπόψιν πως τα γλυκόλογα ίσως έχουν απήχηση στους αγαθούς, εμείς όμως ανήκουμε σε διαφορετική κατηγορία. Οπότε ούτε μας πείθουν για τις προθέσεις τους, ούτε μας ψήνουν για την ορθότητα τους.

Η αντίδραση μας θα είναι διαχρονική, δε καταλαγιάζει ποτέ κι αν διαφωνώ κάπου με τον Κυρ Κυρ, είναι στην αναφορά περί εκδίκησης. Εκδίκηση θα ήταν αν τους κλέβαμε όπως έκαναν εκείνοι πέρσι, σε μια τέτοια περίπτωση όμως θα γινόμασταν σαν κι αυτούς. Ίσα κι όμοια με τα χαρτιά δηλαδή, που κάποτε με αφορμή τον Βάλνερ έκαναν μαθήματα στους γαύρους, για τα πρωταθλήματα που πρέπει να κερδίζονται σε χόρτο. Δεν τίθεται θέμα εκδίκησης λοιπόν, είναι ζήτημα χρέους σε όσα ζήσαμε πέρσι, το οποίο δυστυχώς γι αυτούς δε θα αποπληρωθεί ποτέ.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια

Πόσο δε, όταν επιχειρούν να μας εξευμενίσουν, τόσο φτηνιάρικα…