Ο Χομεϊνί, για τη μάχη των Πλαταιών και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας

ΕΡΙΧΝΑ ένα βλέφαρο, αυτές τις μέρες, στα σχόλια για το μείζων θέμα της επίσκεψης του Σουλτάνου Ερντογάν. Να το πούμε λοιπόν με τη μία: Παπάρι@ μάντολες.

Καρπόζηλος-Λαμπράκης, ήταν η δουλειά, για τους μεγαλύτερους, εξ ημών. Σουγκλάκος, εναντίον Τρομάρα, για τους νεότερους. Σικέ. Αβαβά. Μουστισούρ.

Και τσιμπήσανε σαν χάνοι, απαξάπαντα, τα ψιμάρια. Ότι, ο Ταγίπ κι ο Αλέξης αρπαχτήκανε στ’ αλήθεια. Και δώστου χαβαδάκι, οι τελάληδες της Αντιπολίτευσης: Ότι ήρθε ο Ερντογάν, μέσα στο σπίτι μας και πούλησε μαγκιά. Περί της συνθήκης της Λωζάνης με τα συναφή σχόλια και τον έκανε τον Πάκη (κατά κόσμο Προκόπη Παυλόπουλο ) μία χόρτα. Ότι, αυτός ο μπούλης ο Κοτζιάς, τον κουβάλησε χωρίς ατζέντα και καθίσανε απαξάπαντες, απάνω στο παγωτό. Οι τελάληδες της Κυβέρνησης, αντιθέτως, πανηγυρίζανε. Για τον μάγκα τον νταή και καραμπουζουκλή Αλεξάκο, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και του έβαλε του Σουλτάνου, τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι.

ΤΟ επαναλαμβάνω, προς εμπέδωση: Παπάρι@ μάντολες. Θέατρο έπαιζαν αμφότεροι. Όπως ο Νίκος Ρίζος, στις ελληνικές ταινίες. Που κάνει τον νταή και ρωτάει, «μαλώνεις»; Ο Ερντογάν, είπε αυτά που ήθελαν ν’ ακούσουν οι Τούρκοι, ο Τσίπρας, αυτά που θέλανε ν ακούσουν οι Έλληνες κι όλα καλά κι όλα ωραία. Φέρανε μία ωραία ισοπαλία κι από δω πάνε και οι άλλοι. Να σκοράρει πρώτος ο Ταγίπ, να ισοφαρίσει με σουτ έξω από την περιοχή ο Αλέξης. Να προηγηθεί και πάλι ο Ερντογάν, στο δεύτερο ημιχρόνιο στη Θράκη, αλλά ο Τσίπρας με ανάποδο ψαλίδι να διαμορφώνει στις καθυστερήσεις το τελικό 2-2. Ότι δήθεν, μάλωναν δύο πατριώτες. Λες ήταν ποτέ δυνατόν να μην είχε συμφωνηθεί η ατζέντα της επίσκεψης. Λες και ήταν ποτέ δυνατόν, να την αλλάξει μονομερώς η πλευρά της Τουρκίας. Κι αν ναι, (που δεν γίνεται ποτέ), γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε έντονα η ελληνική πλευρά; Ένας αγώνας κατς ήτανε: Αλέξης Κολοκοτρώνης-Ταγίπ Ιμπραήμ, με φιλική συμμετοχή του Πάκη του Τουρκοφάγου. Ένας αγώνας κατς, για τα χαϊβάνια από την αποδώ και την αποκεί πλευρά του Αιγαίου. Και σιγά, μην ασχολείται κανείς, με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία και με τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα. Που να προλάβει ο δόλιος ο Τσίπρας, εδώ έχουμε θέμα Λωζάνης.

ΣΤΟ κόλπο και οι αβανταδόροι, ένθεν κακείθεν. Εύκολο το μεροκάματο για την τέταρτη εξουσία. Τη φιλοκυβερνητική δημοσιογραφία, να πανηγυρίζει για τον γίγαντα τον Αλέξη, που στάθηκε στο ύψος της περίστασης κι έβαλε τον Σουλτάνο, στη θέση του. Τη δε αντιπολιτευόμενη, να φωνάζει για φιάσκο. Και ζήσανε αυτοί καλά και τα χαϊβάνια που λέγαμε, ακόμα χειρότερα. Λες και ασχολείται κανείς με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Αν στηθεί κάποιος στην Ομόνοια και ρωτάει τους περαστικούς, αν βρεθεί ένας στους εκατό, να ξέρει για τη Συνθήκη της Λωζάνης, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Και προκειμένου βέβαια, να βγαίνει η μπάλα αράουτ και να μην ασχολείται κανείς, με την καθημερινότητα, τα γατόνια του Σύριζα, έχουνε στα σκαριά το επόμενο κόλπο. Να φωνάξουνε στην Αθήνα τον Χομεϊνί και να πλακωθούνε για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και τη μάχη των Πλαταιών.

Ο ΣΑΜΟΥΕΛ Τζάκσον (1709-1784) που είχε πει, ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων», δεν είχε υπόψη του, τους πολιτικούς ηγέτες των Βαλκανίων.

Στο τραγούδι της ημέρας, Sonny Boy Williamson & Keep it to Yourself.