Κεκλεισμένων αλλά με κόσμο, χωρίς κερκίδες και ξένους θεατές

Ημιτελικούς Champions league περιελάμβανε το μενού στα μέσα της εβδομάδας, παιγνίδια εγγύηση όπως λέμε. Οι τελικοί της διοργάνωσης όπως και των Μουντιάλ είναι συνήθως μέτριοι μια και άπαντες παίζουν συντηρητικά, οι ημιτελικοί είναι μακράν οι καλύτεροι αγώνες, αφού γίνεται το έλα να δεις.

Μετά τα ματς διάβαζα στο διαδίκτυο κάτι μίζερα σχόλια του τύπου «πότε θα δούμε κι εμείς στην Ελλαδίτσα μας, ποδόσφαιρο που να σου κόβει την ανάσα και να σε χορταίνει…»

Ξεκινώντας από τα βασικά, πρέπει κατ αρχήν να προσμένουμε σε ποδόσφαιρο, έστω και επιπέδου νηπιαγωγείου. Για αρχή, καλά είναι .

Να βλέπουμε κανονικές ομάδες στο χόρτο, με μια σωστή τακτική αντιμετώπιση, χωρίς να προσπαθούν ούτε να ξεγελάσουν το διαιτητή κάνοντας βουτιές, ούτε να ξοδέψουν το μισό 90λεπτο παριστάνοντας τους ημιθανείς. Τουλάχιστον, να μην αναγάγουν τα παραπάνω, σε τρόπο παιγνιδιού…

Αυτά αν γίνουν είμαστε μια χαρά, δεν πρέπει να ζητάμε τίποτα περισσότερο, θα ζούμε σε ποδοσφαιρικό παράδεισο.Το πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα είναι οι Κυριακές, οι μέρες που παίζεται ποδόσφαιρο τέλος πάντων, τις υπόλοιπες είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως.

Αν υποθέσουμε λοιπόν πως με το πάτημα ενός κουμπιού, οι εγχώριοι ημιτελικοί που πέρασαν κι ο επερχόμενος τελικός του κυπέλλου, μετατρέπονταν στις αντίστοιχες φάσεις του C.L που παρακολουθούμε ήδη, πως θα την παλεύαμε άραγε όλοι μας;

Τη μια μέρα να παραστήσεις τον Γιώργο Γεωργίου αναλύοντας στο κοινό το σύστημα της Λίβερπουλ, λέγοντας πως οι ακραίοι πρέπει να κινούνται περισσότερο στον ασβέστη για να ανοίγουν χώρους στον Σαλάχ. Άντε και την επόμενη να γίνει Αλέφαντος στην εκπομπή του Καρατζαφέρη, σχολιάζοντας το transition των Καταλανών.

Από κει και πέρα το χάος, τι να έγραφες άραγε, πως «είναι ένα πολύ κρίσιμο ματς για τη Λίβερπουλ, οι παίκτες οφείλουν να ματώσουν τη φανέλα, για να δικαιώσουν τον υπέροχο λαό που δεν τους άφησε ποτέ να walk alone;». Επιτόπου θα μου ερχόταν mail με αποστολέα τον Χαραλαμπόπουλο «αύριο σου στέλνω την καταγγελία της σύμβασης και τις βεβαιώσεις που χρειάζονται για τον ΟΑΕΔ».

Το ίδιο θα ίσχυε και για εσάς τους αναγνώστες, πως θα την παλεύατε χωρίς ίντριγκα, σασπένς, χωρίς την αβεβαιότητα του δεν ξέρουμε όχι τι ξημερώνει, αλλά τι θα γίνει την επόμενη ώρα;

Αν googlάρεις «τελικός κυπέλλου 2019» θα σου βγάλει έναν τόμο επιλογές «με κόσμο ο τελικός, κεκλεισμένων ο τελικός, στο Βόλο ο τελικός, στο Κατάρ ο τελικός, ίσως και στα κατεχόμενα, το σκέφτεται ο Βασιλειάδης, συμβουλεύεται τον Δαλάι Λάμα ο υπουργός, αποφασισμένος ο λουκουμάς που ακόμα δεν αποφάσισε, εισήγηση για να ρίξουν κέρμα και να αναδειχτεί ο κυπελλούχος».

Κι όλα αυτά δεν είναι υποχρεωτικά αποκυήματα της φαντασίας των δημοσιογκράφιτυ, τα περισσότερα έτσι τους μεταφέρονται, άσχετα αν οι διαδρομές του μυαλού τους δεν τους επιτρέπουν να ξεχωρίσουν το ρεαλιστικό από το παραμυθένιο.

Πέρα από αυτό, το θέμα έχει χαβαλέ, γίνεται τζέρτζελο, πως το λένε.

Ζούμε στη χώρα που γέννησε τον σύγχρονο πολιτισμό, από εδώ ξεκίνησαν όλες οι τέχνες, το θέατρο, η σάτιρα, το έχουμε στο dna μας, δεν αντέχουμε πολύ με τα σοβαρά. Ας τ΄αφήσουμε αυτά για τους Άγγλους και τους Γερμανούς που είναι σοβαροφανείς, εμείς είμαστε άλλη κατηγορία.

Όλη μας η ζωή είναι ένα χαμόγελο και μια πλάκα, ας είναι έτσι και το ποδόσφαιρο, αλλιώς δεν τη βγάζουμε.

Γουστάρουμε Κανάκη-Σερβετά στο ράδιο αρβύλα, το ίδιο απαιτούμε και για την ποδοσφαιρική καθημερινότητα. Οι άλλοι ας περνάνε καλά τις Κυριακές, εμείς θα βγάζουμε γούστα από Δευτέρα μέχρι Σάββατο και μια μέρα τη θυσιάζουμε, αν είναι να διασκεδάζουμε τις υπόλοιπες.

H μοναδική παραφωνία είναι οι Βασιλειάδηδες, όχι επειδή δεν  συνεισφέρουν στο παιγνίδι που γίνεται, ίσα ίσα είναι οι Μέσι της υπόθεσης.

Μεροκάματα χαρίζει ο λουκουμάς σε εποχές κρίσης, δίνει έμπνευση σε όλους εμάς, προσφέρει γέλιο στο κοινό, που συνιστά διέξοδο από τη θλιβερή πραγματικότητα. Ο άνθρωπος επιτελεί κοινωνικό έργο.

Απλώς δεν έχει εμπεδώσει το ρόλο του, θα μπορούσε να είναι πιο ρεαλιστικά συμμετοχικός!

Προσπαθεί να το παίξει σοβαρός ενώ είναι αστείος, σκέψου πόσα περισσότερα θα προσέφερε στην ποδοσφαιρική ανθρωπότητα της χώρας, αν συνειδητοποιούσε πως είναι της πλάκας και υποστήριζε το ρόλο του.

Αν αντί για το ασκέρι των αργόμισθων συμβούλων που έχει για να γνωμοδοτούν ποιοι οπαδοί θα ταξιδέψουν, σε ποιον προορισμό και με με ποιους όρους, ας έβαζε εκπρόσωπο τύπου του υπουργείου τον Χριστόφορο Ζαραλίκο! Ή τον Χρήστο Φερεντίνο, κάποιον τέλος πάντων που να παραπέμπει σε κωμωδία και χαβαλέ, για να αναδείξει αυτό που πραγματικά είναι.

Ένα υπουργείο εναρμονισμένο στα Ελληνικά δεδομένα, θα ανακοίνωνε σήμερα πως ο τελικός θα γίνει με κόσμο και την επόμενη πως δε θα υπάρχουν θεατές.

Τη μεθεπόμενη και προκειμένου να ξεκαθαρίσει τοπίο, θα εξηγούσε πως θα γίνει κεκλεισμένων αλλά με κόσμο.

Με το που ξεσπούσε ο καυγάς για το τι εννοεί ο ποιητής, θα ανακοίνωνε πως θα γίνει σε γήπεδο χωρίς κερκίδες.

Και καπάκι πως θα υπάρχουν κερκίδες αλλά όχι ομάδες!

Για να καταλήξει τελικά στο ιδεατό, πως θα διεξαχθεί παρουσία ξένων φιλάθλων.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όπως ακριβώς ήρθαν ξένοι διαιτητές για να διασφαλίσουν το 50/50, όπως μας κουβάλησαν Περέιρα, Χούμπελ και Φούσεκ, να φέρουμε και θεατές από την αλλοδαπή, να ησυχάσει το κεφάλι μας και να γίνονται οι τελικοί σε γεμάτα γήπεδα…