Η γελοιότητα των συγκρίσεων ευδοκιμεί στον Παναθηναϊκό

Ο χώρος του αθλητισμού και της ψυχαγωγίας είναι ιδιαίτερος. Ένας τραγουδιστής μπορεί να βγάλει ένα άλμπουμ που θα σαρώσει. Ένας ηθοποιός μία ταινία που θα «σπάσει» ταμεία και ο ίδιος θα πάρει Όσκαρ.

Τι σημαίνει; Ότι έκλεισε ο κύκλος του και δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα άλλο; Θα πρέπει να το αποδεικνύουν συνεχώς. Αν κάνει δηλαδή ακόμα δέκα ταινίες που δεν βλέπονται, δεν θα έρθει σταδιακά η πτώση; Το ίδιο και οι τραγουδιστές. Έχουμε δει να κάνουν θραύση με ένα ή δύο τραγούδια και μετά να σβήνουν. Σαν φωτοβολίδες… Το ίδιο κι ένας παίκτης. Ας πάρουμε παράδειγμα τον Μπουζούκη. Ξεπετάχτηκε φέτος, αλλά το σημαντικό είναι η διάρκεια. Του χρόνου και κάθε χρόνο να είναι καλύτερος. Μία ή δύο καλές σεζόν, δεν κάνουν τον ποδοσφαιριστή ούτε τον προπονητή να ξεχωρίζει.

Δεκάδες παραδείγματα. Ειδικά στον αθλητή, όπου το πλήρωμα του χρόνου έρχεται πιο γρήγορα από χιλιάδες άλλα επαγγέλματα, κάθε σεζόν οφείλει να είναι καλή ή έστω σχετικά καλή. Ο αθλητής δεν είναι μηχανή, όμως, όσο πιο πολύ βρίσκεται στην κορυφή ή σε υψηλό επίπεδο, τόσο θα κερδίζει και την εκτίμηση των φιλάθλων που είναι οι πιο αυστηροί κριτές.

Ο Παναθηναϊκός προώθησε φέτος ορισμένα παιδιά κι αυτά έδειξαν καλά στοιχεία. Αν νομίζουν ότι έφτασαν κάπου κάνουν τεράστιο λάθος. Θα προωθηθούν κι άλλα παιδιά. Μπορούν όλα να εξελιχθούν; Είναι όλα ικανά να φορέσουν τη φανέλα της πρώτης ομάδας και να αντέξουν την πίεση, το βάρος, το μέγεθος του συλλόγου; Θα φανεί στην πορεία. Πολλοί παράγοντες θα παίξουν ρόλο. Πρωτίστως θα ευθύνονται οι ίδιοι για ό,τι γίνει, είτε πετύχουν είτε μείνουν στάσιμοι. Κι έπειτα οι υπόλοιποι. Προπονητές, διοίκηση, δημοσιογράφοι και οπαδοί.

Σε ό,τι αφορά το δημοσιογραφικό κομμάτι, γνωρίζω πολύ καλά τη δική μας ανάγκη, αλλά και του κόσμου, ειδικά του Παναθηναϊκού, να δει νέα πρόσωπα. Σε όλες τις ομάδες συχνά ακούω τη φράση «να παίξουν τα δικά μας παιδιά». Δεν με βρίσκει αντίθετο. Αρκεί να υπάρχει μία ισορροπία. Και στην κρίση προς αυτά τα παιδιά, μα κυρίως ως προς τη διαχείρισή τους. Ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού Νίκος Νταμπίζας, είπε πρόσφατα ότι σε ένα ματς με τον Ατρόμητο, αν έπαιζαν αρκετά νέα παιδιά και υπήρχε ένα βαρύ σκορ, ήταν ορατός ο κίνδυνος να «καούν». Αυτό δεν το υπολογίζει ο οπαδός ή ο απλός δημοσιογράφος.

Αυτά τα παιδιά, εκτός από σκληρή προπόνηση, πολλές φορές με έξτρα πρόγραμμα απ’ αυτή του εκάστοτε τεχνικού, χρειάζονται και πνευματική δύναμη και ισορροπία. Την οποία δεν την προσφέρουμε με υπερβολές. Είτε πρόκειται για επαίνους είτε πρόκειται για αρνητική κριτική. Ένα παράδειγμα είναι ο Σέχου. Σπουδαίο ταλέντο. Καλό κορμί. Έβαλε, όμως, ένα γκολ με ψαλίδι σε ματς των Νέων και μόνο για Φαν Μπάστεν δεν διαβάσαμε. Από δημοσιογράφους και οπαδούς.

Την Τρίτη του Πάσχα ο Γιώργος Δώνης ανέβασε στην προπόνηση τον Γιώργο Βαγιαννίδη. Πρόκειται για σπουδαίο ταλέντο. Ένα ακόμα διαμάντι, αλλά ακατέργαστο. Λογικό. Στις 12 του ερχόμενου Σεπτέμβρη κλείνει τα 18 του χρόνια. Δυστυχώς δεν είμαστε εξωτερικό. Στην Ολλανδία, το Βέλγιο και σε πολλές ακόμα χώρες, οι 18χρονοι θεωρούνται έτοιμοι παίκτες. Αυτό το παιδί θέλει δουλειά, ν’ ασχοληθεί ο προπονητής μαζί του και ο ίδιος να έχει τη διάθεση να μάθει και να εξελιχθεί άμεσα.

Ακούγονται, λοιπόν, πολύ καλά λόγια. Ήδη αυτό το παιδί νιώθει πίεση πριν καν μπει να παίξει. Θα πρέπει να δικαιώσει αυτούς που τα λένε και γενικά όσους τον πιστεύουν. Θα πει εύλογα κάποιος «αν δεν αντέχει την πίεση, τότε δεν μπορεί να παίξει στον Παναθηναϊκό». Δεν διαφωνώ. Ας αναλογιστούμε, όμως, τι υπηρεσίες προσφέρουμε προσθέτοντας πίεση πριν ακόμα μπουν στο γήπεδο. Για το συγκεκριμένο παιδί είχε γραφτεί παλιά ότι τον κοιτάει η Πόρτο, η Σίτι, η Παρί Σ.Ζ. Μπορεί ένα παιδί στην ηλικία του να μείνει προσγειωμένο; Δεν γνωρίζω το παιδί προσωπικά. Ας υποθέσω ότι μπορεί να είναι. Ότι έχει και από την οικογένειά του ανάλογη καθοδήγηση.

Αλλά οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να σεβόμαστε επιτέλους και τους αθλητές και τον κόσμο. Σε πρόσφατο κείμενο για τον Βαγιαννίδη, λοιπόν, διάβασα ότι ρωτήθηκαν κάποιοι «ειδικοί» και σχολίασαν ότι έχει τις «δυνατότητες του Γιούρκα Σεϊταρίδη, αλλά με καλύτερα τεχνικά χαρακτηριστικά». Αυτομάτως, για μένα, παύουν αυτοί να είναι «ειδικοί».

Να θυμίσω τι ειπώθηκε και γράφτηκε για τον Νίνη, τον Κουτσιανικούλη, τον Φετφατζίδη και πολλούς άλλους; Να θυμίσω τις ειρωνείες, όταν αυτά τα παιδιά δεν είχαν την εξέλιξη που περίμεναν όλοι; Δημιουργήθηκαν προσδοκίες πριν την ώρα τους. Μια που αναφερόμαστε στον Γιούρκα που ήταν παιχταράς, θυμάμαι ότι κάποτε είχε διαφημιστεί έτσι ο Μπαρμπούδης, επειδή έκανε κάποια καλά ματς με τον Ηλυσιακό όταν απέκλεισε την ΑΕΚ. Να θυμίσω την εξέλιξη του Μπαρμπούδη;

Είναι άδικο γι’ αυτά τα παιδιά πρώτα απ’ όλα. Κι έλλειψη σεβασμού προς τον κόσμο. Αυτή η γελοιότητα θα πρέπει να σταματήσει. Δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι ότι γελοιοποιούν την κατάσταση; Ο Βαγιαννίδης κι ο κάθε Βαγιαννίδης είναι ξεχωριστός. Μπορεί να γίνει καλύτερος ή και χειρότερος από τον Γιούρκα. Ή, έστω ισάξιος. Ας παίξει τέσσερα, πέντε χρόνια και μετά ο καθένας κάνει τις συγκρίσεις του, ανάλογα με το επίπεδο που θα έχει φτάσει. Δηλαδή ο Αποστολάκης αν κάνει πέντε ματς θα είναι ίδιος με τον πατέρα του, ο Βαγιαννίδης ο νέος Γιούρκας, ο Μπουζούκης μπορεί να βαφτιστεί δεν ξέρω τι, ο άλλος θα είναι ο νέος Καραγκούνης, ο νέος Βαζέχα, ο νέος Χένρισκεν. Έπειτα από εκείνο το εκπληκτικό ματς του Μαυρία απέναντι στον Χολέμπας, είχα διαβάσει ότι είναι ο νέος Σαραβάκος και κόντεψα να χάσω το φως μου. Το να έχει ο Παναθηναϊκός τόσους… παικταράδες του ένδοξου παρελθόντος και να παλεύει να μπει στη πεντάδα δεν βγάζει νόημα παιδιά. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει γευτεί πίκρες. Μην παίζουμε άλλο με τη νοημοσύνη του.

Θα κλείσω με κάτι σημαντικό. Το έχω αναφέρει πολλές φορές, αλλά θα πρέπει να είμαστε κουραστικοί. Το είπε και ο προπονητής της Κ17 και παλαίμαχος άσος του Παναθηναϊκού ο Κώστας Φραντζέσκος. Ότι τα νέα παιδιά θέλουν δίπλα τους έμπειρους και με ισχυρή προσωπικότητα παίκτες, για να εξελιχθούν. Να υπάρχει ισορροπία.