Το μεγαλύτερο λάθος του Μέσι

Λιονέλ Μέσι. Ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής του οποίου τα επιτεύγματα ζαλίζουν. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί του που τρομάζουν ή οι τίτλοι σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο που προκαλούν δέος. Είναι η παρουσία του στα γήπεδα του κόσμου, είναι αυτά που κάνει στο χορτάρι όταν φοράει όμως μόνο τη φανέλα της…..Μπαρτσελόνα. Όταν ο « ψύλλος» φοράει την φανέλα με το εθνόσημο της Αργεντινής τα πράγματα αλλάζουν.

Εκεί μοιάζει ανήμπορος να πάρει το ρόλο που του αναλογεί, αυτού του μεγάλου ηγέτη που θα οδηγήσει την Αλμπισελέστε στην κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1986 και που θα καταφέρει να απομακρύνει το φάντασμα του μοναδικού Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πάνω από την Εθνική της χώρας του. Από όλα τα παραπάνω νομίζω ότι καταλαβαίνετε για ποιο….λάθος μιλάει ο τίτλος.

Σκεφτείτε να είχε διαλέξει ο Μέσι άλλη εθνική ομάδα από αυτή της πατρίδας του. Να είχε επιλέξει, δηλαδή, την Ισπανία, την χώρα στην οποία ουσιαστικά ανδρώθηκε τόσο ως παίκτης όσο και ως άνθρωπος. Μην λησμονείτε το γεγονός ότι πήγε στην Βαρκελώνη και εντάχθηκε στην Μασία, την περίφημη ακαδημία της Μπαρτσελόνα, σε ηλικία μόλις 13 ετών.

Πρακτικά δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι και πως παίζεται το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή. Δεν έχει παίξει ποτέ επαγγελματικά στην χώρα της Λατινικής Αμερικής και ο τρόπος που αγωνίζεται είναι περισσότερο ευρωπαϊκός. Τι σημαίνει αυτό; Λιγότερη δόση ποδοσφαιρικής αλητείας, όχι δυνατή πνευματική επαφή με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του και κυρίως η αίσθηση αποξένωσης που φαίνεται να υπάρχει στην ατμόσφαιρα μεταξύ του ίδιου και του ποδοσφαιρικού κοινού της χώρας του.

Ναι οι φίλαθλοι τον θεωρούν ως τον μοναδικό που έστω προσέγγισε τον μύθο του Ντιεγκίτο. Ναι τον θεωρούν ως τον φυσικό ηγέτη της Εθνικής τους ομάδας. Ναι γουστάρουν να τον βλέπουν με το εθνόσημο στο στήθος και γι’ αυτό όταν είπε πως θα αποσυρθεί έπεσαν σε κατάθλιψη και έκαναν να πάντα για να τον μεταπείσουν. Καλά όλα αυτά υπάρχει όμως και ένα μεγάλο άλλα. Ποιο είναι αυτό;

Δεν τον έχουν δει πότε να κάνει τα μαγικά του στα δικά τους γήπεδα. Δεν αντιπροσωπεύει ένα ωραίο παραμύθι όπως αυτά που συνοδεύουν όλους τους μεγάλους άσσους της Αργεντινής. Δεν ξεκίνησε να παίζει μπάλα σε κάποια μικρή ομάδα της χώρας, δεν μεταπήδησε ως φυσιολογική εξέλιξη σε έναν μεγάλο Σύλλογο, δεν τον οδήγησε σε έναν εγχώριο ή διεθνή τίτλο και μετά να πάρει, όπως όλοι, το δρόμο για τα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Ο Μέσι είναι προϊόν της Μασία. Είναι πρώτα Καταλανός και μετά Αργεντινός. Είναι η σημαία της Μπαρτσελόνα και δεν ξέρει καν πως μυρίζει το χορτάρι των γηπέδων της πατρίδας του. Θα ήταν επομένως καλύτερα γι’ αυτόν να είχε διαλέξει την Εθνική Ισπανίας. Η πίεση θα ήταν μικρότερη, οι προσδοκίες πιο διαχειρίσιμες από τον ίδιο και το κλίμα πολύ πιο ήρεμο.

Ο Μέσι δυστυχώς δεν έχει τη στόφα του μεγάλου ηγέτη. Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι δεν είναι ηγέτης ή μεγάλος ποδοσφαιριστής. Απλά για να βγάλει τις ηγετικές του αρετές και να πάρει το ρόλο χρειάζεται ειδικές συνθήκες πιέσεως και θερμοκρασίας όπως λένε και στη χημεία.

Χρειάζεται ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, όπως αυτό που έχει στην Βαρκελώνη, συμπαίκτες που να βάζουν πάντα το εγώ τους κάτω από το δικό του, χωρίς να το επιβάλλει ο ίδιος με την προσωπικότητα του και κάλυψη στις στραβές.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Το άσχημο για τον Λιονέλ Μέσι είναι ότι επιβεβαιώνει το παρατσούκλι του, ο «Ψύλλος» , όποτε φορά την φανέλα της Αλμπισελέστε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι παραμένει ένα ενοχλητικό και μικρό το δέμας έντομο που αδυνατεί να επιφέρει το καίριο πλήγμα στον αντίπαλο. Μέχρι να αλλάξει αυτό θα τοποθετείται πάντα ένα σκαλάκι πιο κάτω από τον Θεό της μπάλας. Μετά βλέπουμε…..