Ο δικός μας Ερνέστο…

Όταν ήρθε την πρώτη φορά στον Ολυμπιακό είχε ήδη αρχίσει να αναγνωρίζεται στην πατρίδα του ως ένας από τους πλέον υποσχόμενους προπονητές. Στον πάγκο της Εσπανιόλ είχε πετύχει κάτι εντυπωσιακό φτάνοντας στον τελικό του ΟΥΕΦΑ, χάνοντας στα πέναλτι από την Σεβίλλη.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2008 που πείστηκε να έρθει στην Ελλάδα είναι σίγουρο πως δεν πίστευε όσα στην πορεία θα συναντούσε. Και αν την πρώτη σεζόν δεν μπόρεσε εν τέλει να έχει την επικοινωνία που θα ήθελε με την τότε διοίκηση αποχωρώντας με δάκρυα στα μάτια και την σπουδαία ατάκα «ήρθα Ολυμπιακός, φεύγω Ολυμπιακάρας», στην δεύτερη θητεία του στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού, τα έζησε όλα. Όπως του άξιζε.

Το καλοκαίρι του 2010 άλλωστε όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχοντας αναλάβει τον Ολυμπιακό διαλυμένο (και) αγωνιστικά αποφάσιζε να πάρει το αεροπλάνο και να πάει Ισπανία για να φέρει μαζί του τον καλύτερο προπονητή που είχε βρεθεί ποτέ σε ελληνικά γήπεδα ήξερε πως έκανε την πιο σωστή κίνηση.

Στα χέρια του Ερνέστο ο Ολυμπιακός αναγεννήθηκε τόσο γρήγορα όσο δεν μπορούσε να περιμένει κανείς. Και δεν μιλάμε μόνο για το πρωτάθλημα που ήρθε άμεσα, αλλά για το επίπεδο ποδοσφαίρου που έπαιξε η ομάδα. Ειδικά η δεύτερη χρονιά του Βαλβέρδε (τρίτη συνολικά) είναι δεδομένα μια από τις καλύτερες στην ιστορία του κορυφαίου ελληνικού συλλόγου.

Ο Ερνέστο δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, δεν έζησε σαν… βασιλιάς εδώ, όπως για παράδειγμα ο Μίτσελ με την απίστευτη αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει. Ο Ερνέστο είναι… μυρμήγκι (σ.σ. Τσινγκούρι). Δουλεύει ακατάπαυστα, είναι χαμηλών τόνων, δεν προκαλεί και αγχώνεται για τα πάντα!

Τον ζήσαμε στα ταξίδια, στις προετοιμασίες, στους αγώνες, στην εντυπωσιακή εμπειρία του Βιετνάμ όπου τότε ήξερε πως ζούσε τις τελευταίες του στιγμές στον Ολυμπιακό και ήταν απελευθερωμένος. Στην δεύτερη θητεία του που πλέον ήξερε που βρίσκεται, τι τον περιμένει, τι πρέπει να προσέχει, πως πρέπει να λειτουργεί.

Ο Ερνέστο που όταν έμπαινε στο γήπεδο λίγο πριν ξεκινήσουν τα ματς κυριευόταν από το άγχος. Άνθρωποι που ήταν κοντά του έλεγαν πως το διάστημα του αγώνα ο Ερνέστο πέρναγε σε άλλο… επίπεδο. Το άγχος άλλωστε ήταν ένας από τους λόγους που στον Ολυμπιακό ζορίστηκε περισσότερο από ότι περίμενε καθώς καταλάβαινε πως δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας.

Το άγχος ήταν ένας από τους λόγους που είχε αρνηθεί (!!!) την πρώτη φορά να αναλάβει την Μπαρτσελόνα επιλέγοντας να μείνει στο αγαπημένο του Μπιλμπάο. Το Μπιλμπάο που τον ενέπνεε για την δεύτερη αγάπη του μετά το ποδόσφαιρο, την φωτογραφία. Και στην Ελλάδα άλλωστε ο Ερνέστο ξέφευγε από την πίεση του πρωταθλητισμού με την φωτογραφική του μηχανή. Από τα γαλήνια και ειδυλλιακά τοπία της πανέμορφης χώρας μας έως τον Τζιμπούρ με «όπλο» και τον λεκιασμένο καναπέ στο γήπεδο του Λεβαδειακού ο Ερνέστο έβρισκε πάντα ενδιαφέρον.

Ο Ερνέστο που μέσω της δεύτερης του θητείας στον Ολυμπιακό κέρδισε ξανά την καριέρα του. Είχε μεσολαβήσει άλλωστε το αποτυχημένο πέρασμα από την Βιγιαρεάλ που ευτυχώς δεν του στοίχισε. Τα δύο χρόνια της δεύτερης θητείας του στον Ολυμπιακό ήταν αυτά που τον «εκτίναξαν», τον έβαλαν ξανά σε τοπ επίπεδο και υποψήφιο για την ομάδα που τελικά βρέθηκε μετά από λίγα χρόνια, απλά γιατί αυτός επέλεξε την… καθυστέρηση.

Ο Ερνέστο που τώρα ετοιμάζεται για την μεγαλύτερη στιγμή της ήδη επιτυχημένης σε τοπ επίπεδο καριέρας του. Μετά τα δύο πρωταθλήματα με την Μπαρτσελόνα, έρχεται η ώρα για την μεγάλη κούπα.

Ο δικός μας Ερνέστο ετοιμάζεται να φτάσει στην κορυφή. Εκεί που αξίζει. Ο Ερνέστο που μας δίδαξε τόσα πολλά πέρα από το ποδόσφαιρο. Ο Ερνέστο που όταν το ματς στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό επέλεξαν οι οπαδοί του τριφυλλιού να μην τελειώσει δεν «ξεπέταξε» την συνέντευξη Τύπου για να την κάνει νικητής, αλλά έκατσε και μας μιλούσε για το πώς οφείλουμε να το κάνουμε καλύτερο. Ξένος στην Ελλάδα έδειξε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο μας από ότι οι ντόπιοι που τάχα μου θέλουν το καλό του ποδοσφαίρου μας.

Ο Ερνέστο δεν πήγε απλά το ποδόσφαιρο μας ένα βήμα παραπάνω. Δεν εξέλιξε απλά την έτσι και αλλιώς καλύτερη ομάδα της χώρας. Δεν κατάφερε να την μετατρέψει σε ευρωπαϊκή ομάδα που έπαιζε μπάλα και όχι «ταμπούρι» ή «κούτσου κουτσου μπολ» απέναντι στις κορυφαίες ομάδες. Δεν πέτυχε απλά να έχει την καθολική αποδοχή από όλους τους οπαδούς της χώρας. Τα έκανε όλα αυτά μαζί και μας δίδαξε παραπάνω από το ποδόσφαιρο.

Λατρεύτηκε σαν Θεός από τους οπαδούς του Ολυμπιακού γιατί ήταν ο καλύτερος σε όλα τα επίπεδα.

Ο Ερνέστο δεν είναι απλά κορυφαίος προπονητής αλλά και κορυφαίος άνθρωπος. Νικητής και πολεμιστής και στην προσωπική του ζωή.

Και όσο λατρεύτηκε από τον κόσμο του Ολυμπιακού έτσι λάτρεψε και ο ίδιος τον Ολυμπιακό, τον κόσμο του και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε. Από τον Μαρινάκη μέχρι τον τελευταίο στην ομάδα.

Γιατί ο κυριούλης που ήρθε το καλοκαίρι του 2008 για πρώτη φορά στην χώρα μας, με το χαρακτηριστικό συνοφρυωμένο πρόσωπο, την «πλούσια» μύτη, και την «απόσταση» που επέλεγε (αρχικά) από τους υπόλοιπους δεν είναι για μας απλά ο Βαλβέρδε.

Είναι ο Ερνέστο, κέρδισε το δικαίωμα να μνημονεύεται ως ο κορυφαίος που υπηρέτησε τον Ολυμπιακό με το μικρό του όνομα. Και αυτό σημειολογικά σημαίνει πολλά, πάρα πολλά.

Ο Ερνέστο που τώρα ετοιμάζεται να πατήσει την κορυφή της Ευρώπης με την εντυπωσιακή Μπαρτσελόνα που ο ίδιος καθοδηγεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κάνοντας την δική του χαρά και δική μας!