ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός : Ο ΠΑΟΚ πετάει, βγάλτε τον Βαρούχα σε εκπομπή του Σκάι

Αν απομονώσεις τη στατιστική του σημερινού αγώνα της Τούμπας, θα νομίσεις πως παρά το εμφατικό 4-0 παίχτηκε ένα μέτριο και ανιαρό παιγνίδι. Λίγες τελικές, με τους δύο τερματοφύλακες να είναι περισσότερο θεατές.

Κι όμως δεν ήταν έτσι, το ματς ήταν χορταστικό και θα υποστήριζα το ίδιο ακόμα κι αν τελείωνε με το σκορ του πρώτου ημιχρόνου. Θα ήταν ακόμα καλύτερο μάλιστα, αν ο Παναθηναικός διέθετε έστω λίγη περισσότερη ποιότητα ίσως και λιγότερα προβλήματα.

Το ότι ο αγώνας θα αποζημίωνε κάθε ποδοσφαιρόφιλο φάνηκε από την αρχή, κάποια στιγμή γύρισα να κοιτάξω τον ηλεκτρονικό πίνακα για να τσεκάρω αν είχαμε περάσει τα μισά του ημιχρόνου και διαπίστωσα έκπληκτος πως έγραφε 6.30. Ήταν τόσο γεμάτα αυτά τα λεπτά, που έμοιαζαν με περισσότερα.

Από την αρχή φάνηκε και ποιος θα είναι ο νικητής, στην προαναγγελία του αγώνα έγραψα πως ο ΠΑΟΚ είναι σε τέτοια κατάσταση που δεν πρόκειται να δώσει ευκαιρία στον αντίπαλό του φύγει με κάτι θετικό. Μόνο αν ο τελευταίος ήταν τόσο καλός, που ήταν λιγότερο πιθανό από το να περάσει πλεούμενο από το νησί που είχε κατασκηνώσει ως ναυαγός ο Τομ Χανκς.

Ομάδα που προετοιμάζεται για τόσο μεγάλα παιγνίδια εν μέσω διακανονισμών, με τους παίκτες να ακούνε από το ένα αυτί τον προπονητή και από το άλλο τις συμβουλές των μάνατζερ και των δικηγόρων, έχει δικαίωμα στην ελπίδα, μόνο αν της την προσφέρει ο αντίπαλος.

Κι ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, δεν είναι ομάδα κορόιδο. Ήταν ξεκάθαρο με το σφύριγμα της έναρξης, πως δεν ήθελε να επιτρέψει στον αντίπαλο ούτε να σκεφτεί το ενδεχόμενο πως θα φύγει έστω με την ισοπαλία. Φάσεις πολλές δεν έκανε, ακόμα κι ο Ουζουνίδης φαντάζομαι όμως ότι το έβλεπε το έργο. Δε μπορείς καν να πεις πως ήταν τυχερός αφού το δρόμο προς τη νίκη άνοιξε μια ατομική έμπνευση που μετουσιώνεται σπάνια σε γκολ και άουτ να πήγαινε το σουτ του Πέλκα θα έμπαινε σε κάποια επόμενη φάση.

Σε γενικές γραμμές, για εμάς τους ΠΑΟΚτσήδες ήταν μια όμορφη βραδιά, που τη ζήσαμε ακόμα καλύτερα απ΄όσο περιμέναμε. Πήγαμε Τούμπα σε αγώνα πρωταθλήματος μισό χρόνο μετά, γιατί ο Ιβάν είναι τόσο χαλίφης που η ομάδα του τιμωρήθηκε με επτά αγωνιστικές κεκλεισμένων.

Τα «θυρανοίξια» συνδυάστηκαν με εξαιρετική εμφάνιση, που πιστοποίησε πως επιτέλους ο ΠΑΟΚ βρίσκει τα πατήματά του ως πραγματική ομάδα κι όχι με βάση προδιαγραφές που εξυπηρετούν μόνο τα αθλητικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και χαζοχαρούμενες νεοπλουτίστικες φαντασιώσεις.

Είδαμε μάλιστα να επαναλαμβάνεται το περσινό σκορ στο δεύτερο ημιτελικό Kυπέλλου, ήταν κάτι σαν γλυκιά εκδίκηση για όλη τη φρίκη που είχαμε βγάλει μετά από εκείνο το παιγνίδι.
Για την ιστορία θυμίζω πως στον πρώτο ημιτελικό της Λεωφόρου, πέντε διαιτητές έκλεισαν τα μάτια στο πεντακάθαρο χέρι πέναλτι του Χουλτ, που θα το έβλεπε κι ο Κυριάκος από την έδρα του Αρείου Πάγου που κατέχει.

Με σκορ 2-1 ο ΠΑΟΚ θα κυνηγούσε το απλούστατο 1-0 στην Τούμπα για να προκριθεί, η αβλεψία των διαιτητών όμως τον ανάγκασε να παίξει με τη φωτιά κυνηγώντας τρία γκολ.
Πέτυχε τέσσερα τελικά και την ίδια βραδιά είδαμε το Βαρούχα να λυσσομανάει, δείχνοντας σε ριπλέι κάτι ώμο με ώμο μαρκαρίσματα του Βαρέλα και του Μπέργκ, σκούζοντας για πέναλτι.

Με δεδομένο πως σ’ εκείνο τον αγώνα φορούσαμε κοντομάνικα και η θερμοκρασία σήμερα ήταν έδειχνε μονοψήφιο αριθμό, μπορείς κάλλιστα να υποθέσεις ότι επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Μη νομίσετε πάντως πως τους κρατάμε κακία, ειδικά με όσα τραβάνε εσχάτως γίνονται ιδιαιτέρως συμπαθείς, αφού με τόσες προσφυγές συγκαταλέγονται πλέον όπως εμείς, στα προσφυγικά σωματεία και είμαστε αλληλέγγυοι.