Ξεκάθαρα λόγια στον Παναθηναϊκό

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού εύχονται να έρθει η Ανάσταση και για την αγαπημένη τους ομάδα. Να τη δουν εκεί που της αρμόζει. Με αφορμή τις γιορτινές μέρες, όλοι αυτό λένε κι αναρωτιούνται πόσο σύντομα μπορεί να συμβεί.

Υπάρχει άραγε κανείς να τους δώσει μία ξεκάθαρη απάντηση; Υπάρχουν ο μεγαλομέτοχος Γιάννης Αλαφούζος, ο τεχνικός διευθυντής Νίκος Νταμπίζας και ο προπονητής Γιώργος Δώνης. Ο πρώτος εδώ και χρόνια αποφεύγει να βγει μπροστά. Έχει καιρό να δώσει μία εξήγηση για τις προθέσεις του. Ν’ αναλύσει τα πλάνα του. Να αναλάβει τις ευθύνες του, να παραδεχθεί τα λάθη του. Αυτό μπορεί να μην έχει, βέβαια, μεγάλη σημασία. Ό,τι έγινε, έγινε. Ανήκει στο παρελθόν. Δυστυχώς δεν αλλάζει κάτι.

Το θέμα είναι το μέλλον. Να ξεκαθαρίσει αν θα συνεχίσει τη χρηματοδότηση, μέχρι να μηδενιστεί το χρέος, ή για να μειώσει αρκετά για να μπορέσει να προσελκύσει αγοραστή ή συμπαίκτες. Βασικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πόσο είναι το χρέος. Γιατί οι δημοσιογράφοι, σύμφωνα με τις ΑΜΚ που έχουν γίνει, υπολογίζουν ότι το χρέος είναι μεταξύ 20-25 εκατ. ευρώ. Ποιος, όμως, μπορεί να σου εγγυηθεί που έχει πάει μέρος των χρημάτων; Ο Αλαφούζος πρέπει να δώσει ειλικρινή απάντηση. Και φυσικά θα πρέπει να απαντήσει, πότε θα είναι σε θέση ο Παναθηναϊκός να κυνηγήσει το πρωτάθλημα.

Προσωπικά, θεωρώ ότι με τον Αλαφούζο δεν μπορεί η ομάδα να ελπίζει στον τίτλο. Τόσο για οικονομικούς λόγους (ειδικά όσο υπάρχουν χρέη και δεν ανεβαίνει σημαντικά το μπάτζετ), όσο και λόγω δυναμικής παρουσίας στο παρασκήνιο. Οι ανταγωνιστές σ’ αυτό το κομμάτι είναι πολύ μπροστά και δεν αρκεί μόνο να πάει το μπάτζετ από τα 5,5-6 εκατ. ευρώ στα 15 εκατ. Χρειάζονται πολλά να γίνουν. Ενδεχομένως, πολλοί μπορεί να μην θέλουν να τον ακούσουν. Να έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη. Αλλά, όπως και να έχει, το στίγμα, το δίνει ο μεγαλομέτοχος.

Ο Νταμπίζας με τον Δώνη σαφώς μπορεί να θέσουν στόχους. Θα πηγαίνουν, όμως και είναι λογικό, βήμα-βήμα, διότι απλά το οικονομικό δεν είναι στο χέρι τους. Σύντομα θα κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς. Δεδομένα, θα πουν ότι στόχος είναι η ομάδα να εξελιχθεί, να ανέβει επίπεδο, να πάει πιο ψηλά στη βαθμολογία. Το να ακούσουμε, πάντως, τη φράση «πάμε για πρωτάθλημα», το βλέπω χλωμό. Το να πουν γενικά ότι ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο έχει ψηλούς στόχους κι αυτοί είναι γνωστοί, δεν λέει κάτι. Μία ομάδα που θέλει πρωτάθλημα, το «φωνάζει» με κάθε τρόπο. Και δεν αναφέρομαι στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Με τη μεταγραφική ενίσχυση, με το πάθος, με τον δυναμισμό στα θεσμικά όργανα, με την ψύχωση αν προτιμάτε.

Το ερώτημα «πότε θα έρθει η Ανάσταση για τον Παναθηναϊκό;», λοιπόν, ζητάει απάντηση. Ο σύλλογος έχει εννέα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Η μιζέρια και η απαξίωση έχει ριζώσει. Αγνοείται το όραμα, η ελπίδα, η αισιοδοξία. Κι όσο αυτά δεν υπάρχουν, τότε θα είναι άγνωστη λέξη και η συσπείρωση. Ο κόσμος, ο οποίος δεν είναι μόνο οι οργανωμένοι, δεν θα σταθεί στο πλάι σου, αν δεν του δώσεις προοπτική, αν δεν του μιλήσεις ξεκάθαρα. Πιο πολλά πιστεύω ότι έχεις να κερδίσεις ακόμα κι αν πεις «αυτές είναι οι δυνατότητές μας, δεν μπορούμε κάτι περισσότερο, όποιος έχει την οικονομική δύναμη ας έρθει», παρά να συνεχίζεις το κρυφτούλι. Αρκεί φυσικά αν και όταν αποφασίσει ο μεγαλομέτοχος να σταματήσει το κρυφτούλι, να μιλήσει ειλικρινά. Διότι αν είναι να γίνουν χειρότερα τα πράγματα καλύτερα να μείνουν όλοι με την απορία πότε θα έρθει η Ανάσταση.

ΥΓ. Υγεία, ευτυχία, ηρεμία σε όλο τον κόσμο. Λιγότερα νεύρα, άγχος, μεγαλύτερη κατανόηση, επιμονή, υπομονή και φυσικά σεβασμό στον συνάνθρωπο.