Για ν΄αναστηθεί ο ΠΑΟΚ, έπρεπε πρώτα να σταυρωθεί

Το ακροτελεύτιο νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας που ολοκληρώνεται σήμερα, είναι η πορεία από τη Σταύρωση στην Ανάσταση. Από το θάνατο στη ζωή, δηλαδή. Αντίθετες διαδρομές απ΄ αυτές που νομίζαμε, οι οποίες συμβολίζουν το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, που ο πνιγμένος στις ανάγκες της καθημερινότητας σύγχρονος άνθρωπος, δύσκολα αντιλαμβάνεται.

Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγάζει χρήματα, να γίνεται όμορφος, να αποκτήσει ωραίο σώμα, να πηγαίνει διακοπές, να διασκεδάζει, να γεμίζει την κοιλιά του μέχρι σκασμού, να χορταίνει σε σημείο απληστίας αυτά που αντιλαμβάνεται ως χαρές της ζωής. Εσχάτως να μαζεύει πολλά like facebook και να πολλαπλασιάζει τους followers στο instagram.

Δεν είναι απαγορευτικά τα παραπάνω, το θέμα είναι όταν χάνεται το μέτρο και αποτελούν αυτοσκοπό της ζωής. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ανθρώπων που ενώ όλα αυτά τους περίσσευαν, δεν τα απολάμβαναν, καθώς ήταν βουτηγμένοι στη θλίψη, τη μιζέρια και το άγχος. Η Μεγάλη Εβδομάδα, έρχεται κάθε χρόνο για να επαναπροσδιορίσει το αυθεντικό νόημα της επίγειας βόλτας του καθενός μας, με επιτομή την πορεία από το θάνατο στη ζωή. Όχι ανάποδα, από τη ζωή στο θάνατο, όπως πιστεύουμε και είναι αποτυπωμένο στην εκκοσμικευμένη αντίληψη.

Τα παραδείγματα αμέτρητα, συμβαίνουν δίπλα μας, στην καθημερινότητα μας, οι γήινες προτεραιότητες όμως μας τυφλώνουν και δε μας επιτρέπουν να τα δούμε. Ίσως και να μη θέλουμε. O νεκρός που μπαίνει στο φέρετρο και σκεπάζεται με χώμα, έχει φύγει από τη ζωή σύμφωνα με την ανθρώπινη θεωρία. Για να φυτρώσει ένας σπόρος όμως υποχρεωτικά ακολουθεί ανάποδη πορεία, πρέπει πρώτα να θαφτεί στο χώμα, μόνο έτσι θα ζωντανέψει δίνοντας καρπούς.

Αμφότερα δημιουργήματα της φύσης, χρειάζονται νερό και οξυγόνο για να αναπτυχθούν, πως γίνεται οι διαδρομές τους από την αρχή προς το τέλος να μοιάζουν τόσο ακραία αντιφατικές; Η πορεία από το θάνατο στη ζωή λοιπόν είναι πιο συμβατή με τη ύπαρξη μας, όχι το αντίστροφο. Εμείς τα έχουμε μπερδέψει! Το αποτυπώνει με εξίσου εμφατικό τρόπο η πορεία του ΠΑΟΚ από πέρσι μέχρι φέτος, όλα αυτά που υπέστη η ομάδα την προηγούμενη χρονιά, ισοδυναμούσαν με σταύρωση. Είπαν ψέματα, διέβαλαν, κατασκεύασαν κατηγορίες, έκλεψαν, χλεύασαν τον Σαββίδη φορώντας του ακάνθινο στεφάνι, με την πρωτοφανή υπερπροβολή της εισβολής του.

Πραγματικό μαρτύριο για όλους εμάς, που είδαμε να μας ληστεύουν δυο φορές, με ανεπανάληπτες θεατρικές παραστάσεις. Κι ένα ολόκληρο σύστημα όχι μόνο να κωφεύει, αλλά να μας βγάζει τρελούς και φταίχτες, προσφέροντας άλλοθι και άφεση αμαρτιών στους λωποδύτες. Ο συνειρμός της επιλογής ανάμεσα σε Ιησού και Βαραββά, με το πλήθος των ΠΟΚεμον να επιβραβεύει το θεατρίνο, κλέφτη, ψεύτη, ηττημένο και δραπέτη, δείχνοντας παράλληλα το θύμα με την ιαχή «άρον άρον σταύρωσον αυτόν», μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικός. Θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο της Βίβλου…

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν σταυρώθηκε πέρσι κι η αναστάσιμη φετινή πορεία του, είναι αποτέλεσμα εκείνης της πράξης. Έγινε σοφότερος, δυνατότερος, πιο υποψιασμένος και δεν άφησε περιθώριο σε κανέναν. Έπαθε, έμαθε, συσπειρώθηκε, διδάχτηκε, οργανώθηκε, προσπάθησε περισσότερο, έγινε καλύτερος, σκληρότερος και σήμερα απολαμβάνει τους καρπούς.

Σκέφτηκε κάποιος, τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε υποστεί την περσινή δοκιμασία; Θα είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα και φέτος θα τον πετσόκοβαν, χωρίς να το καταλάβει. Η πορεία του αυτή τη χρονιά οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στην έλευση ξένων διαιτητών, εκεί γύρισε τούμπα το έργο.

Στην επαρχία και όχι στα ντέρμπι πάντως, λίγο πολύ όλοι είχαν τις ίδιες επιδόσεις, αφήστε που είναι τέτοια η διαφορά δυναμικότητας, που πρέπει να γίνουν όργια για να αλλάξει το αποτέλεσμα. Το είδαμε στο Αγρίνιο που ο ΠΑΟΚ κέρδισε, με το κοράκι να του ακυρώνει κανονικό γκολ και να δίνει αμφισβητούμενο πέναλτι στον γηπεδούχο. Το πρωτάθλημα κρίθηκε στα παιγνίδια μεταξύ των διεκδικητών ή των φερόμενων ως διεκδικητών, στα μεγάλα ντέρμπι. Εκεί που ο ΠΑΟΚ με εξαίρεση ένα Χ, σάρωσε, κερδίζοντας τους πάντες.

Αρκούσε το ανάποδο αποτέλεσμα στο Καραΐσκάκη για να έρθουν τα πάνω κάτω και δεν ήταν υποχρεωτικό να γίνει σφαγή. Με την παραδοσιακή τακτική του σπρώξε-σπρώξε, θα μπορούσε να αλλάξει νικητής. Κι αν όχι στον Πειραιά, στον Χαρίλαο, όπως κάποτε με τον Σπάθα. Δυο βαθμούς εκεί, δυο παραπέρα, νίκη του γαύρου επί του βάζελου με βουτιά του Φορτούνη, οπότε βάλτε δυο ακόμη, είδατε πόσο εύκολα και γρήγορα, άλλαζε η βαθμολογία;

Τι θα έλεγε ο Ιβάν σε μια τέτοια περίπτωση «φέρτε ξένους διαιτητές;». Η απάντηση θα ερχόταν πληρωμένη «πέρσι που το σήκωσες με Έλληνες, ήταν καλά;» Οι ξένοι διαιτητές ήρθαν και κυρίαρχο ρόλο σε αυτό έπαιξε το μέγεθος της περσινής κλοπής, αν μιλούσαμε για το κλασικό σπρώξε-σπρώξε, δε θα ίδρωνε το αυτί το κανενός. Η Κομίνεια πρωτοτυπία όμως, κατακυρώνω ένα καθαρό γκολ, το οποίο εκ των υστέρων ακυρώνω κατ΄ απαίτηση της ομάδας που το έφαγε, ήταν πρωτοφανής στα χρονικά και οδήγησε μοιραία σε ξένους διαιτητές.

Οι οποίοι ήρθαν για να μείνουν, θα υπάρχουν και του χρόνου και του παραχρόνου, όσο χρειαστεί. Τόσο καλύτερο για τον ΠΑΟΚ, που όπως έδειξε ξέρει καλά να κερδίζει στο χόρτο, οι άλλοι επιβεβαίωσαν πέρσι πως είναι μετρ των κλοπών των χαρτιά!

Σταυρώθηκε λοιπόν, υπέστη τα πάνδεινα και να που αναστήθηκε, απολαμβάνοντας τους καρπούς της σταύρωσης. Ηθικό δίδαγμα λοιπόν πως μετά στην Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση και χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Ανάσταση χωρίς Σταύρωση προηγουμένως, δεν υπάρχει, είναι μούφα, χάρτινη..
Δείτε τι έπαθαν τα χαρτιά, που νόμιζαν πέρσι πως θα ευφρανθούν από τη λύτρωση της Ανάστασης, χωρίς να νιώσουν τον πόνο της Σταύρωσης.

Και όχι μόνο, αλλά συνωμότησαν ύπουλα σαν τους σταυρωτές Του Ιησού που σχεδίαζαν την εκτέλεση Του. Βρήκαν το δικό τους Ιούδα στο πρόσωπο του Κομίνη και τον Φλαμπουράρη σε ρόλο Ρωμαίου φύλακα, να σφραγίζει ερμητικά την κρυψώνα του πρωταθλήματος, με τεράστιο βράχο. Νόμιζαν ότι κέρδισαν, όταν άνοιξαν τον τάφο όμως διαπίστωσαν πως το πρωτάθλημα είχε κάνει φτερά!

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αντί αυτού, το μόνο που βρήκαν μέσα, ήταν ο Γιαννιώτας κι ο Άλεφ. Κι αυτό είναι το λιγότερο, αφού κατάφεραν να στιγματιστούν εφ΄ όρου ζωής, όντες καταδικασμένοι να ζουν αιώνια με το στίγμα του απατεώνα και του χάρτινου κλέφτη, όπως ακριβώς ο Ιούδας που από τότε προκαλεί αποστροφή, αποτελώντας συνώνυμο του προδότη παγκοσμίως…