Ο Ολυμπιακός, η χρονιά της αποκατάστασης και ο ΠΑΟΚ με παντόφλα, γούνα, γυαλιά ηλίου και ρόλερ χόκεϊ

Ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα. Από δικά του λάθη. Αλλά και από λάθη που δεν έκανε ο (όχι καλύτερος) αντίπαλός του. Το ποδόσφαιρο δεν είναι παιχνίδι που διέπεται από δικαιοσύνη. Η έκπληξη είναι συχνότερη σε σχέση με κάθε άλλο ομαδικό σπορ, κάτι που το καθιστά και τόσο ξεχωριστό. Ωστόσο, όταν προσπαθείς να το ξεγελάσεις και να πας κόντρα στους άγραφους κανόνες του, 9/10 φορές θα χάσεις. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα παίρνοντας μια απολύτως ποδοσφαιρική απόφαση το καλοκαίρι. Διατήρησε τον βασικό κορμό του, προσέθεσε κάποιους καλούς ποδοσφαιριστές και στον 3ο χρόνο της ομάδας του, συνεπικουρούμενος από το δίχτυ προστασίας που «έπλεξε» ο Σαββίδης και το πολυπρόσωπο και πολϋεπίπεδο σύστημα που πλήρωσε και έφτιαξε, κατέκτησε τον τίτλο.

Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι άλλαξε τα πάντα. Παίκτες, προπονητή, προσέγγιση και λογική. Στόχος η δημιουργία, το χτίσιμο από την αρχή μιας ομάδας κορυφής, με όποιες δεδομένες δυσκολίες και ρίσκα περιλάμβανε αυτή η απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη. Μια επιλογή που δούλεψε, δικαιώθηκε, απέδωσε. Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχασε το φετινό πρωτάθλημα, αλλά έδειξε ότι η επόμενη ημέρα του είναι εδώ. Και γιατί είναι πιο νέος, πιο ταλαντούχος, και επειδή το ποδόσφαιρο που αποδίδει είναι αυτό που θέλει το κοινό του.

Ο ΠΑΟΚ επένδυσε στην εμπειρία και στο δέσιμο της ομάδας του, αλλά τα βασικά του στηρίγματα για την κατάκτηση του τίτλου μεγαλώνουν και ξεπερνούν τα 30 (Μάτος, Κρέσπο, Μπίσεσβαρ, Βιεϊρίνια). Εχει ήδη σημαδευτεί από σημαντικούς τραυματισμούς (Μαουρίτσιο, Βέρνμπλουμ, Βιεϊρίνια), είναι πιθανό να χάσει τον Βαρέλα (31 στα 32) και από εκεί που όλα έδειχναν ότι θα πάει σε 2-3 στοχευμένες κινήσεις υψηλής ποιότητας, είναι πιθανό να αναγκαστεί να προσθέσει αρκετούς νέους παίκτες στην εξίσωση του ρόστερ και κυρίως της 11άδας. Με όποιο ρίσκο κι αν συνεπάγεται αυτό.

Από την άλλη ο Πέδρο Μαρτίνς έχει θέσει τις βάσεις για μια ομάδα που δεν έχει ταβάνι. Ηδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις και οι επαφές για την απόκτηση παικτών που έρθουν για να καλύψουν τα κενά που προπονητής και διοίκηση έχουν διαπιστώσει. Ενώ υπάρχει διάθεση οι προσθήκες να είναι από το πάνω ράφι και κατά κανόνα καλύτεροι από αυτούς που θα κληθούν να αντικαταστήσουν. Κάτι που αυτομάτως ανεβάζει το ποιοτικό επίπεδο των Πειραιωτών ακόμη ψηλότερα.

Ο ΠΑΟΚ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΔΙΚΑΙΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΚΑΛΟ»;

Ο ΠΑΟΚ διέπεται από μία αλαζονεία που δεν προκαλεί έκπληξη. Οταν πετυχαίνεις έναν στόχο που για δεκαετίες δεν είχες θέσει ποτέ, οι αντιδράσεις μπορεί να είναι ακραίες και κάποιες φορές γραφικές. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ιστορικό γεγονός ενός τίτλου, ασχέτως εάν ακολουθείται από διάφορες «σκιές». Κι ας προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους οι νικητές ότι πήραν το «πιο αντρικό πρωτάθλημα στην ιστορία» και «κόντρα σε όλους και σε όλα». Σε λίγο θα κατηγορήσουν και τον Γραμμένο ότι έπαψε να είναι «δικός τους». Και θα τα βάλουν (για τα μάτια του κόσμου) με τον Περέιρα, επειδή ο διαιτητής βόλεϊ Τσαμούρης… έσφαξε τον ΠΑΟΚ ή επειδή έβαλε πάλι στο ματς με την Τρίπολη τον βοηθό που μέτρησε οφσάιντ γκολ στον πρώτο αγώνα του Κυπέλλου.

Ο ΠΑΟΚ δίνει μια υπέρμετρα αστεία μάχη να αποδείξει ότι είναι ο κυνηγημένος του πρωταθλήματος. Πρώτη φορά νικητής κλαίγεται και αυτοαποθεώνεται τόσο πολύ, με στόχο να πείσει εαυτόν και αλλήλους πως «το καλό νίκησε». Αρα, το καλό είναι ο ΠΑΟΚ. Ακριβώς όπως η λογική Τσίπρα, ότι ο ΠΑΟΚ το πήρε «δίκαια», ενώ ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, όχι.

ΤΟ ΡΟΛΕΡ ΧΟΚΕΪ ΚΑΙ Η ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΤΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ

Αλλά επειδή ζούμε σε εποχή ακραίας προπαγάνδας, μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη του ΠΑΟΚ να δείξει ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Ολυμπιακό. Εχει δίκιο. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση με τον Ολυμπιακό. Καμία όμως. Ούτε ως μέγεθος, ούτε ως παλμαρέ, ούτε ως νοοτροπία. Είναι λογικό. Αλλά και αυταπόδεικτο. Συνολικά ο ΠΑΟΚ έχει 11 πρωταθλήματα στα ανδρικά ομαδικά σπορ (3 στο Ποδόσφαιρο, 3 στο Βόλεϊ, 3 στο Χάντμπολ, 2 στο Μπάσκετ), 12 εάν μετρήσουμε και το ένα πρωτάθλημα στο Ρόλερ χόκεϊ ανδρών.

Γενικά, ο Δικέφαλος του Βορρά -που επαναλαμβάνω, έχει φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα, με ένα πολύ καλά δομημένο σύστημα υποστήριξης, μπροστά και πίσω από τα φώτα- αναπτύσσει μια υπερφίαλη ρητορική, δείγμα νεοπλουτίστικης ασυδοσίας και αμετροέπιας. Είναι λογικό και επόμενο. Μάλιστα, μου θυμίζει γνωστό, που κάποτε έπιασε λίγα λεφτά στα χέρια του και αμέσως διατράνωσε πως «…τώρα δεν βλέπω κανέναν. Θα βγω στον δρόμο με παντόφλα τουριστική, άσπρη κάλτσα, βρακί, γούνα και γυαλιά ηλίου και δεν με νοιάζει τίποτα». Η επιτομή του «τώρα δεν με νοιάζει τίποτα, είμαι φραγκάτος».

Τα φράγκα, ωστόσο, δεν φτιάχνουν προσωπικότητα, χαρακτήρα, μέταλλο. Επίσης, φράγκα έχουν κι άλλοι. Με τη διαφορά ότι έχουν και όλα τα υπόλοιπα, που δεν αγοράζονται με λεφτά. Διότι οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ μπορεί να μην έχουν ενστερνιστεί (ακόμη) τις ενδυματολογικές απόψεις του παραπάνω φίλου, αλλά σίγουρα κάπου εκεί κοντά δείχνει να κινείται η αισθητική τους.

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ… ΚΑΛΟ

Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι ο ΠΑΟΚ. Οι Θεσσαλονικείς πέτυχαν αυτό που ονειρεύονταν οι παππούδες τους, πήραν ένα πρωτάθλημα, πήραν τίτλο για τρίτη σερί χρονιά (μετά από δύο Κύπελλα) και δείχνουν ότι προσπαθούν να χτίσουν μια συνέχεια. Το θέμα είναι ότι ο Ολυμπιακός δείχνει αποφασισμένος να γυρίσει το χαρτί και κόντρα στο σύστημα ΠΑΟΚ, να επιστρέψει στο σημείο που αποτελεί τη φυσική του θέση.

Μάλιστα, σημειώνω ότι είναι εξαιρετικά ευτυχής συγκυρία για τον Ολυμπιακό οι νέες επιθετικές κινήσεις της Κυβέρνησης προς τον σύλλογο και προσωπικά τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά και η διαρκής επιθετική ρητορική του Πέτρου Κόκκαλη προς τον ισχυρό άνδρα του Ολυμπιακού. Στην πρώτη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς επιβεβαιώνει όσα καταγγέλλει ο κ. Μαρινάκης, αναφορικά με τις διώξεις που «παραγγέλνουν». Στη δεύτερη περίπτωση, επιβεβαιώνεται πως οι δεσμοί Ολυμπιακού – Κόκκαλη, έχουν διαρραγεί οριστικά και πως η οικογένεια του πρώην μεγαλομετόχου είναι πλέον απέναντι στην ομάδα του Πειραιά.

Από τέτοιου είδους επιθετικές ενέργειες, ο Ολυμπιακός παραδοσιακά συσπειρώνεται. Δεν είναι από τους συλλόγους που μπορείς να σπείρεις εύκολα διχόνοια και εσωστρέφεια, όταν επιλέγεις να του επιτίθεσαι. Είναι η λάθος τακτική και πάντοτε προκαλεί αντίστροφα αποτελέσματα. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν χτυπάς τον Ολυμπιακό και τους ανθρώπους του, ισχυροποιείς τους δεσμούς, δεν τους φθείρεις. Και ειδικά ο Π. Κόκκαλης θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά. Καθώς όταν η δική του οικογένεια βρισκόταν στο σημάδι των εκάστοτε κυβερνήσεων (σ.σ. το απολιτίκ αφήγημα του Κόκκαλη είναι ανέκδοτο), ο κόσμος του Ολυμπιακού έβγαζε συνθήματα κατά των κυβερνώντων και απειλούσε με συλλαλητήρια. Ετσι λειτουργεί ο Ολυμπιακός.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το αγωνιστικό σκέλος, τώρα, αυτές οι επιθέσεις είναι εξαιρετικά πιθανό να κινητοποιήσουν ακόμη περισσότερο τον μηχανισμό του Ολυμπιακού. Και προσωπικά τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Και επειδή οι μεταγραφές ουσιαστικά έχουν ξεκινήσει, είναι πολύ πιθανό αρκετές «απαντήσεις» να δοθούν και στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Αλλωστε η κυβέρνηση ποδοσφαιροποίησε την πολιτική. Δεν συνέβη το αντίθετο. Και προσωπικά ο κ. Τσίπρας, με την εμπνευσμένη κίνησή του να συγχαρεί τον ΠΑΟΚ για το «δίκαιο» και «άξιο» πρωτάθλημα που κατέκτησε.

ΥΓ. Στη χθεσινή παρουσίαση της υποψηφιότητας του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστη σαφές πόσο κακοστημένο (αλλά ούτως ή άλλως στημένο) είναι το παιχνίδι που παίζει η Κυβέρνηση στον Ολυμπιακό. Ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί τον πρωτότοκο του Σωκράτη Κόκκαλη, για να «αγοράσει» ψήφους Ολυμπιακών. Ο Πρωθυπουργός καλά κάνει. Εμπορος είναι, πουλάει και αγοράζει στον βωμό του σταυρού. Αυτοί που συμμετέχουν σε αυτό, όμως, αισθάνονται καλά που σιγοντάρουν;

ΥΓ2. Καλώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε δώσει συγχαρητήρια σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Κανείς σύλλογος δεν έχει ανάγκη τα συγχαρητήρια οποιουδήποτε πολιτικού. Οι πολιτικοί έχουν ανάγκη τις ομάδες και κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ρίξουν στο δικό τους επίπεδο.