Πρώτη φορά ντέρμπι, πρώτη φορά γκολ

Το 2001 ήταν μία καλή χρονιά για το 21ο Δημοτικό σχολείο Ιωαννίνων, γιατί ξεπέρασε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και μπήκε με φόρα στη νέα εποχή: Αντί για τις κλασικές φλωριές ΣΤ1 εναντίον ΣΤ2 στο προαύλιο, πλέον είχαμε αποκτήσει όχι μία, αλλά δύο -βεβαίως, δύο!- ποδοσφαιρικές ομάδες: Εκείνη των αγοριών και την άλλη των κοριτσιών.

Προηγουμένως είχε συμβεί το εξής: Όλα είχαν ξεκινήσει από μία ασύλληπτη προσβολή των αγοριών -με αρχηγό τον Γιωργάκη- οι οποίοι μας φώναξαν κάτι του τύπου «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», πράγμα το οποίο δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να μείνει αναπάντητο. Έτσι, επί ημέρες ημερών φωνάζαμε από διάλειμμα σε διάλειμμα πάρα πολύ φαρμακερές ατάκες ο ένας στον άλλον, χωρίζοντας μάλιστα το προαύλιο σε δύο μέρη: Χαρακώματα, όχι αστεία!

Εν μέσω αυτού του ανηλεούς πολέμου, ο γυμναστής μας είχε την φαεινή να μας μάθει μπέηζμπολ. Γιατί -αν δεν το ξέρετε, μάθετέ το- τα Γιάννενα είναι πόλη σε αμερικανική μεσοπολιτεία. Προσπαθεί, λοιπόν, ο δύστυχος να μας μάθει μπέηζμπολ, εμείς ανεπίδεκτα: σχεδόν αμέσως καταλήξαμε να παίζουμε μήλα ή να κλωτσάμε τις μπάλες.

Βεβαίως, τα αγόρια μας κανιβάλιζαν ότι είμαστε κορίτσια, είμαστε άσχετες, χαχα, κοίτα πώς κλωτσάνε την μπάλα και τέτοια. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η μεγαλειώδης ιδέα: Θα φτιάξουμε ποδοσφαιρική ομάδα κοριτσιών!

Πάρα πολύ μας άρεσε, τους το ανακοινώσαμε και τους κόπηκε το γέλιο, κυρίως επειδή είχαμε ύφος ότι ξέρουμε πάρα πολύ σπουδαία πράγματα για το ποδόσφαιρο και τα αγόρια στην τρυφερή ηλικία των 11 θα πίστευαν τα πάντα από ένα κορίτσι. Άμα τους λέγαμε πως θα φέρουμε διαιτητή την κυρα-Φροσύνη κι αυτό θα το πίστευαν.

Στο μεγάλο διάλειμμα επρόκειτο να αναμετρηθούμε σε εκείνο το εμβληματικό ντέρμπι (των αιωνίων). Και ξεκινάει το ματς και τα καημένα τα αγόρια μας έπαιζαν πολύ χαλαρά, σίγουρα όχι κατσαπλιάδικα όπως έπαιζαν μεταξύ τους με κλωτσιές και βρωμόξυλο. Οπότε τους ξεκινάμε, φυσικά, στην καζούρα.

Τα υπόλοιπα λεπτά ήταν πανωλεθρία. 11 γκολ, 11 ολόκληρα γκολ μας έβαλαν τα κωλόπαιδα κι εμείς μηδέν, τίποτα.

Και τότε διαδραματίστηκε μία από τις πιο ένδοξες στιγμές της ζωής μου: Με στρατηγική κίνηση σε όλο το γήπεδο -δηλαδή μάλλον κλωτσώντας όλους μου τους αντιπάλους- και με γρηγοράδα αίλουρου -γιατί είχα κλωτσήσει τους πάντες και δεν υπήρχε αντίπαλος να με σταματήσει-, έφτασα τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα -που ήταν ο Γιωργάκης, του έδωσα μία γερή στο καλάμι και σκόραρα το ένα, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο γκολ της ομάδας των κοριτσιών του 21ου δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων!

Φυσικά, μετά από εκείνο το ματς που έληξε 11-1, η ομάδας μας διαλύθηκε και επανήλθαμε στην κανονικότητα: ΣΤ1 Vs ΣΤ2 και ξερό ψωμί.