Πλημμύρισε συναισθήματα η Θεσσαλονίκη

Συνηθίζω να λέω ότι τα δάκρυα είναι τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν. Και η Θεσσαλονίκη πλημμύρισε την Κυριακή το βράδυ από κόσμο του ΠΑΟΚ και συναισθήματα.

Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορείς να νιώσεις σε ένα βράδυ; Δεν περιγράφονται με λόγια. Βούρκωσα ξανά και ξανά. Γιατί μέσα μου με έτρωγε όλα αυτά τα χρόνια ένα τεράστιο «γαμώτο».

Μας έκλεψαν ξανά και ξανά, μας αδίκησαν, μας υποτίμησαν, μας χλεύασαν, μας κορόιδεψαν τόσοι και τόσοι…

Αλλά ήρθε η ώρα μας. Ήρθε η εποχή που τα κόζια στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλάξαν χέρια.

Ο ΠΑΟΚ μας είναι ξανά πανάξια πρωταθλητής και ανέβηκε στην κορυφή για να μείνει!

Του χρόνου θα λυσσάξουν όλοι ακόμη περισσότερο πρώτα για να μας κερδίσουν και μετά για να μας πάρουν τον τίτλο.

Μολών λαβέ!

Πλέον ο τίτλος είναι στα δικά μας χέρια. Και προφανώς επειδή τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, δε θα τον αφήσουμε εύκολα θα φύγει ξανά…

Ο φίλος μου, ο Χρήστος Αβραμίδης έγραψε:

«Για όσους μεγαλώσαμε με τον ΠΑΟΚ, αυτό ήταν μια όμορφη στιγμή…

Και αν είμαστε λίγο παράλογοι.

Και αν δεν αλλάζει κάτι στη ζωή μας, μη μας αδικείτε.

Με αυτό μεγαλώσαμε

Το περιμέναμε τόσες δεκαετίες

Και σκεφτόμαστε και πολλούς που (καλώς ή κακώς) ήταν η ζωή τους.

Καλώς ή κακώς.

Αλλά δεν πρόλαβαν να το δουν…».

Για τον ΠΑΟΚ μας ρε γαμώτο! Αυτό το πρωτάθλημα έβγαλε από μέσα μας ένα άχτι, ένα παράπονο που μας έτρωγε τόσα χρόνια. Φτάσαμε κοντά κι άλλες φορές, αλλά άλλοτε στραβοπατούσαμε, άλλοτε μας έκλεβαν (όπως πέρυσι…). Αλλά τώρα ήρθε η ώρα μας! Τα καταφέραμε.

Για τον ΠΑΟΚ ρε γαμώτο! Για όλα αυτά που περάσαμε, για όλα αυτά που ζούμε, για όλα αυτά που θα έρθουν…

Πανηγύρισα, δάκρυσα από συγκίνηση όταν μπήκε ο Βιεϊρίνια αλλαγή έχοντας ρήξη χιαστών λίγες μέρες πριν κάνει την επέμβαση αποκατάστασης, γέλασα με διάφορα σκηνικά, καμάρωσα για την ομαδάρα μας, έκλαψα σε μια στιγμή ξεσπάσματος μόλις τελείωσε το ματς με τον Λεβαδειακό. Συγκινήθηκα ξανά όταν είδα τον Πέλκα που μεγάλωσε μέσα στον ΠΑΟΚ να κλαίει. Βούρκωσα με τους ΠΑΟΚτσήδες που δεν πρόλαβαν να δουν αυτό το πρωτάθλημα έχοντας φύγει από τη ζωή και η οικογένεια του Δικέφαλου δεν τους ξέχασε στη φιέστα. Δάκρυσα εκ νέου όταν άκουσα το «We are the Champions» επιτέλους μέσα στην Τούμπα για την καψούρα μας την πιο μεγάλη, την ώρα της απονομής. Ήταν σα να τελείωναν τα βάσανα πολλών χρόνων, σα να ήρθε η ώρα της δικαίωσης μια προσπάθειας αναρρίχησης ξανά και ξανά στην οποία διάφοροι μας έβαζαν τρικλοποδιές.

Ακόμη διαβάζω αναρτήσεις γνωστών μου αλλά και αγνώστων ΠΑΟΚτσήδων και συγκινούμαι. Καθένας έχει και μια ιστορία γι’ αυτά τα 34 χρόνια που περίμενε.

Αυτός ο τίτλος ήταν η αφορμή να βγουν από μέσα μας χιλιάδες συναισθήματα. Δε γίναμε περισσότερο ΠΑΟΚ επειδή πήραμε το 3ο πρωτάθλημα στην ιστορία μας. Ο ΠΑΟΚ για μας είναι περισσότερα πράγματα από μια νίκη, μια ήττα ή έναν τίτλο. Οι νίκες και οι επιτυχίες φέρνουν χαρές, αλλά οι δυσκολίες μας έκαναν να δεθούμε περισσότερο με την ομάδα. Γι’ αυτό φωνάζουμε με καμάρι «ΠΑΟΚ στα εύκολα, ΠΑΟΚάρα στα δύσκολα».

Αρκετοί ίσως δεν το έχουν καταλάβει αυτό. Πολλοί το ξεχνάνε, όπως ξεχνάνε και τις προσφυγικές ρίζες του συλλόγου.

Ξέρετε όμως κάτι; Το ’χω ξαναπεί: Ο δικός μας ΠΑΟΚ, δε χάνει ποτέ! Δεν πάνε να λένε ότι θέλουν οι αντίπαλοι… Δεν πάνε να μας χλευάζουν και να μας αποκαλούν «Λάρισα +1» (πλέον θα γίνουμε Λάρισα +2) επειδή αυτό ήταν μόλις το 3ο πρωτάθλημα στην ιστορία μας.

«Τι είσαι για μένα κανείς δεν ξέρει», που λέει και το σύνθημα.

Θα κλείσω με ένα μικρό απόσπασμα από τον αγαπημένο μου «Ισοβίτη», τον οποίο θεωρώ ίσως την κορυφαία γνήσια ΠΑΟΚτσίδικη πένα που υπάρχει.

MUST READ

Οι σκέψεις του Μεντιλίμπαρ για τον Πανσερραϊκό – Όλα τα δεδομένα για την ενδεκάδα

Αυτός έγραψε: «Με λένε «βούλγαρο», με λένε «τούρκο», με λένε «τουρκόσπορο», με λένε «σκοπιανό», με λένε «φιλοξενούμενο», με λένε «γύφτο», με λένε «ρωσοπόντιο», με λένε ΠΑΟΚ, με έφεραν εδώ οι παππούδες μου, βρέθηκα σ’ αυτό τον τόπο όπως βρέθηκες κι εσύ, βρεθήκαμε, ζούμε μαζί, δουλεύουμε μαζί, μορφωνόμαστε μαζί, ερωτευόμαστε μαζί, πεθαίνουμε μαζί και το μόνο που σου ζήτησα ήταν να παίξουμε μαζί λίγη μπάλα. Παίξαμε οργανωμένα εξήντα φορές, κέρδισα τις τρεις, δεν κέρδισα τις πενήντα επτά. Αλλά εγώ έχασα μόνο στην μπάλα. Εσύ χάνεις κάθε πρωί που ξυπνάς. Ξέρνα το μίσος σ’ έναν υπόνομο κι έλα να παίξουμε μπάλα, του χρόνου, για εξηκοστή πρώτη φορά. Αν καταφέρεις να με φωνάξεις και με το κανονικό μου όνομα, ακόμα καλύτερα. Με λένε ΠΑΟΚ. Κερδίζω μία φορά κάθε είκοσι, αλλά δεν χάνω ποτέ».