Τι να το κάνω το ελικόπτερο, όταν μιλάω με τον Θεό;

Όλα ήταν ονειρικά χθες στη Θεσσαλονίκη, από την Τούμπα, μέχρι το γλέντι στο Λευκό Πύργο.

Η φιέστα στο γήπεδο ήταν όπως δε μπορούσαμε να την φανταστούμε, το πιο εντυπωσιακό ήταν η λιτότητα και η περιεκτικότητα της. Αναφέρομαι στο concept βασικά, το ότι κόστισε ακριβά ήταν αναπόφευκτο, έτσι συμβαίνει όταν θες να παρουσιάσεις μια υπερπαραγωγή με led γιγαντοοθόνες, για να απολαμβάνουν τις εκδηλώσεις οι θεατές και στα τέσσερα σημεία του γηπέδου. Δεν ήταν καθόλου κιτς όμως, ούτε νεοπλουτίστικη, αλλά σεμνή και ταπεινή, όπως θα έλεγε κι ο imitation Καραμανλής. Χωρίς να κουράσει και να τραβήξει σε μάκρος και χωρίς υπερβολές, κατάφερε να χωρέσει όλα τα συναισθήματα μας, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Εικάζω πως το ίδιο συνέβη και με τους αντιπάλους κι αν δεν το κατάλαβαν, να γνωρίζουν πως γι αυτόν το λόγο το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ήταν το «ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» του Μπιθικώτση. Ο στίχος «το άλλο τ΄άλογο να είναι μαύρο, σαν τη δική μου την κατάμαυρη ζωή», αφορούσε τα ΠΟΚεμον και το εν Θεσσαλονίκη παράρτημα. Έδενε τέλεια μάλιστα, με το «να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω..». Κλειστά είχαν τα μάτια τους καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς, δεν άντεχαν να βλέπουν ούτε την παρέλαση του ΠΑΟΚ, ούτε τη βαθμολογία.

Τα ωραία δεν τελείωσαν στην Τούμπα, ολοκληρώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο στο Λευκό Πύργο, όπου το πιο εντυπωσιακό ήταν ο κόσμος που μαζεύτηκε εκεί. Οι ρετσίνες που καταναλώθηκαν πρέπει να οδήγησαν σε απανωτά limit up της μετοχής της Μαλαματίνας στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, το άξιο αναφοράς ήταν η σύνθεση του συγκεντρωμένου πλήθους. Πέρα από την πιτσιρικαρία που έμοιαζε εκστασιασμένη, έβλεπες κάτι γεροντάκια να κοιτούν με δέος, λες και είχαν έρθει από άλλη εποχή. Αν τους ρωτούσες «πες μας ρε μπάρμπα ποιον παίκτη ξεχώρισες φέτος», θα απαντούσαν «φοβερός ήταν ο Κούδας, αυτός πήρε την ομάδα στις πλάτες του…».

Δίπλα μου βρισκόταν μια μαμά με το γιο της, εκείνη κοντά στο 40 το παιδί της κάπου στα 18, τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι «ήρθαμε σκαστοί από την κλινική, ΠΑΟΚάρα μου δεν το ξέρουν οι γιατροί». Όταν έφτασε το λεωφορείο με τους παίκτες, άρχισε να του φωνάζει «καλά μόνο δυο πυρσοί έμειναν;Τους έκαψες όλους;»

Αυτήν την τρέλα και τη συνύπαρξη κάτω από μια σημαία και τέσσερα γράμματα, διαφορετικών φυσιογνωμιών που ώρες ώρες φτάνουν στα όρια της αντίφασης, υπερβαίνοντας κάθε έννοια κοινής λογικής, μόνο στον ΠΑΟΚ μπορείς να τη συναντήσεις.

Αρκεί να σκεφτείς πως αποτελεί το κοινό σημείο που συνδέει τους αγριανθρώπους της Θύρας 4 και του διδάκτορα του savoir vivre Χρήστου Ζαμπούνη, που αλλού θα συναντούσες κάτι παρόμοιο;

Αντιγράφω αυτούσιο σχόλιο φίλου του Παναθηναϊκού χθες στο gazzetta «Σχολιο Παναθηναικου που μεγαλωσε και ζει Θεσσαλονικη, με ενα περιεγο δεσιμο με αυτη την ομαδα, που η χαρα του σημερα ειναι μεγαλη. Οποιος δεν εχει ζησει αυτο τον λαο, καλυτερα να μην σχολιαζει»

Το έχω αναφέρει και κατά το παρελθόν, πως μόνο όποιος μας έχει ζήσει, μπορεί να μας καταλάβει έστω επιδερμικά. Κι επειδή ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο, να υποψιαστεί έστω το μεταφυσικό της ιδιοσυγκρασίας μας.

Οι υπόλοιποι, προσπαθούν μάταια να μας ερμηνεύσουν με βάσει τα δικά τους χαρακτηριστικά, που ισοδυναμεί με ουτοπία.

Δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε δυνατότεροι, είμαστε απλά αλλού, εκπέμπουμε σε άλλη συχνότητα.

Αυτό που μας θρέφει δεν είναι οι τίτλοι και οι διακρίσεις, χωρίς να σημαίνει πως τους αποστρεφόμαστε ή δε μας ενδιαφέρουν, απλώς δεν αποτελούν προτεραιότητα, αυτοσκοπό και πανάκεια.
Χαιρόμαστε και απολαμβάνουμε τίτλους αντρίκιους σαν αυτόν που σηκώσαμε χθες, κυρίως όμως μας θρέφει η τρέλα μας, αυτό είναι το δικό μας οξυγόνο.

Αν βρείτε τρόπο να την ευνουχίσετε, τότε θα μας τελειώσετε, για να σας πω και το βασικό μυστικό μας, χωρίς συνέπειες όμως, γιατί απλά δε μπορείτε! Είναι κατάκτηση γενεών, καταγεγραμμένη στο dna μας πλέον.

Καλά τα λεφτά του Σαββίδη, που μας εκτόξευσε και του χρωστάμε πολλά, ο ΠΑΟΚ όμως παρέμενε ένας γίγαντας, γι αυτό και ο Ιβάν επένδυσε σε εμάς. Είχε προσπαθήσει και το 2006 χωρίς αποτέλεσμα, αν το ζητούμενο για εκείνον ήταν να επενδύσει σε κάποια ΠΑΕ γενικώς, δε θα περίμενε τόσα χρόνια για να δοκιμάσει πάλι. Υπήρχαν πολλές προβληματικές στην Ελλάδα και με λιγότερο απαιτητικό κοινό.

Θα αρκούσε η αποπληρωμή των χρεών για να τον χτυπήσουν τατουάζ, σε εμάς ήρθε τα πλήρωσε και λίγους μήνες μετά άκουγε κράξιμο! Ως γνήσιος Πόντιος που είναι, ελκύεται από τις δυσκολίες κι ο ίδιος είναι απαιτητικός άλλωστε, οπότε μόνο στον ΠΑΟΚ θα μπορούσε να βρει τον εαυτό του και να γουστάρει.

Καταφέραμε λοιπόν να κρατήσουμε τη δυναμική μας και να την αυξήσουμε, σε εποχές δύσκολες, με απατεώνες ιδιοκτήτες, όχι σαν τον Κοσκωτά που έκλεβε χρήμα από την τράπεζα του για να φέρνει Ντέταρι. Στην περίπτωση μας, έκλεβαν από τα ταμεία της ΠΑΕ, για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους.

Οπότε το αστειάκι περί 34άρων χρόνων χωρίς πρωτάθλημα, γυρίζει μπούμερανγκ «μείνετε εσείς 34 χρόνια χωρίς στον ήλιο μοίρα κι ελάτε να δούμε αν θα συνεχίσετε να υπάρχετε…». Γιατί τα 34 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι το λιγότερο, μιλάμε για 34 χρόνια με ανυπόληπτους προέδρους, με πορείες, καταλήψεις, αποχές κι εράνους. Οι άλλοι έκαναν μεταγραφές, προετοιμασίες κι εμείς μαζεύαμε τα κομμάτια μας.

Καταφέραμε όχι μόνο να κρατηθούμε στη ζωή αναπνέοντας με τα ψέματα αλλά με όχημα την τρέλα μας μεγαλώσουμε κι άλλο, γεννώντας οπαδούς από τους οπαδούς μας. Για εμάς είχε πει κάποτε ο Πύρρος Δήμας, πως «είμαι οπαδός των οπαδών του ΠΑΟΚ».

Αυτά πχ που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό, δεν υπήρχε περίπτωση να τα έβλεπες στον ΠΑΟΚ, τα μισά να έκανε σε μας ο Αλαφούζος θα είχε μεταναστεύσει πριν κλείσει εξάμηνο! Θα ήταν η πρώτη φορά που ιδιοκτήτης καναλιού, θα δήλωνε συμμετοχή στο Survivor. Θα κάναμε και κατάληψη στο ΣΚΑΙ και τους καταληψίες κριτική επιτροπή του masterchef…

Από τον ΠΑΟΚ πέρασε κάποτε ο Κώστας Φραντζέκος, ούτε την καριέρα του έφτιαξε εδώ, ούτε ήταν ποτέ ΠΑΟΚ, βάζελος ήταν άνθρωπος.

Ούτε τίτλους πήρε, για να πεις πως είχε κάτι να θυμάται, ίσα ίσα το αντίθετο. Προβληματικά χρόνια, με λαϊκά δικαστήρια και οικονομικά προβλήματα να βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Κι όμως, όταν έφυγε, έκλαιγε με μαύρο δάκρυ…

Θεωρητικά δεν υπήρχε κάτι να θυμάται, τέτοιες καταστάσεις είναι απευκτέες για κάθε αθλητή, να όμως που γίναμε κομμάτι της ζωής του. Ερωτεύτηκε εμάς, την τρέλα μας, την αφοσίωση και την αγάπη για την ομάδα που ακόμα κι αν φτάνει στα όρια της αυτοκαταστροφής, δεν υπάρχουν αλλού για να τα βρει.

Το ίδιο ο Μουσλίμοβιτς, ο Πάμπλο Γκαρσία, που θεωρητικά ήταν μισθοφόροι και δεν κέρδισαν κάτι από εκείνα που ονειρεύονται οι συνάδελφοι τους, τελικά όμως εισέπραξαν με κάτι δεν είχαν αισθανθεί ποτέ. Γι αυτό και δεν είναι απλά ΠΑΟΚ, είναι Θύρα 4 πλέον.

Φέτος έβλεπες τον Βαρέλα που ακόμα δεν έχει ανανεώσει και το ενδεχόμενο αποχώρησης όχι απίθανο, να ματώνει και να πανηγυρίζει τις νίκες σα μικρό παιδί. Όπως κι ο Πρίγιοβιτς κι έγινε ένα με τον κόσμο, λες και δεν είχε πάρει μεταγραφή, λες και στο νέο του προορισμό δεν παίρνει ένα σκασμό λεφτά, που σε κάνουν σε ξεχνάς τα πάντα.

Λεφτά βρίσκεις παντού, τα συναισθήματα είναι που παραμένουν δυσεύρετα.

Βλέποντας τη συμπεριφορά του χθες, δε θα καταλάβαινες πως αγωνίζεται αλλού, η ερμηνεία βρίσκεται σ αυτό που έγραφε κάποτε το μπλουζάκι του Μουσλίμοβιτς στο αποχαιρετιστήριο παιγνίδι του, once PAOK always PAOK.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι ένεση, τη βαράς μια φορά και προχωράς στο υπόλοιπο της ζωής σου υπό την επήρεια της. Και για εμάς που την ξέρουμε, κάνει και τέλειο κεφάλι…

Όσα κι αν γράψω, δεν αρκούν για να γίνει αντιληπτό το μεγαλείο της τρέλας μας, αυτό που μας χαρίζει ζωή εδώ και δεκαετίες. Αν ήταν εφικτό δε θα αφορούσε τον ΠΑΟΚ, διότι ολόκληρο το «είναι» μας, ανήκει σε άλλη διάσταση.

Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος αφελής προσπαθεί να μας πικάρει επικαλούμενος τους τίτλους και τα τρόπαια του, νιώθουμε σαν ασκητές που ακούν από τον κοσμικό να τους λέει «φτωχικά ζείτε γέροντα, χωρίς τηλεόραση, ρεύμα, μένω σε έπαυλη με πισίνα, έχω επίσης δυο Ρολς Ρόις κι ελικόπτερο για τις μετακινήσεις μου»

Κι ασκητής σκέφτεται «τι να τα κάνω τα ελικόπτερα, όταν μπορώ να πετάξω μόνος μου και να μιλήσω με Θεό;»

Είμαστε δυο διαφορετικοί κόσμοι λοιπόν, το δικό μας όχι δε μπορείτε να τον κατακτήσετε, αλλά ούτε να τον αντιληφθείτε νοηματικά. Για εμάς που τον ζούμε στην καθημερινότητα μας, αποτυπώνει όλη μας την ύπαρξη και αποτελεί συνάμα τη φιλοσοφία όλης της ζωής μας, είναι ο απόλυτος παράδεισος, ακόμα κι όταν οι συνθήκες έμοιαζαν με κόλαση.

Μην προσπαθείτε να μας καταλάβετε λοιπόν, το να είσαι ΠΑΟΚ ούτε εξηγείται, ούτε διδάσκεται, μόνο βιώνεται.

Μάταια η απόπειρα λοιπόν, ν΄αντιληφθείτε και κάτι από τα χθεσινά.

Συνεχίστε να απολαμβάνετε τ΄αγαθά του μικρόκοσμου σας με βουτιές στην πισίνα και βόλτες με το ελικόπτερο, όταν ζεις την απόλυτη αίσθηση, δε μπορεί να σε συγκινήσει καμμιά ψευδαίσθηση…