Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται παίκτες μαγνήτες και σημεία αναφοράς

Το ότι ο Παναθηναϊκός πολλές και τρανταχτές αδυναμίες στο ρόστερ, δεν χρειάζεσαι δίπλωμα προπονητή για να το διαπιστώσεις.

Πρώτοι απ’ όλους το γνωρίζουν ο Γιώργος Δώνης και ο Νίκος Νταμπίζας και φυσικά θα επιδιώξουν να αναβαθμίσουν την ποιότητά της ομάδας. Το σίγουρο είναι ότι εκτός από το να ανέβει η εμπειρία και η ποιότητα, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από προσωπικότητες και γιατί όχι κι από… ζογκλέρ, οι οποίοι να συνδυάζουν θέαμα και ουσία. Οι φίλοι του «τριφυλλιού» κοντεύουν να ξεχάσουν τι σημαίνει ντρίμπλα. Τι σημαίνει ένας ή δύο παίκτες να τραβάνε το κάρο από τη λάσπη. Είναι λογικό όταν δεν υπάρχει χρήμα.

Παρατηρείς τις υπόλοιπες ομάδες. Ο ΠΑΟΚ έχει παίκτες σημεία αναφοράς. Έφυγε ο Πρίγιοβιτς, αλλά υπάρχουν οι Μπίσεσβαρ, Βιεϊρίνια, Μαουρίτσιο, Ολιβέιρα, Βαρέλα, Μάτος. Όλοι σημεία αναφοράς που έχουν πάρει αγώνες. Ο Ολυμπιακός έχει Φορτούνη, Γκιγέρμε, Ποντένσε, Ομάρ. Η ΑΕΚ και φέτος που έμεινε νωρίς εκτός μάχης του πρωταθλήματος έχει Πόνσε, Λιβάγια, Μάνταλο. Ακόμα και στον Άρη κάτι βλέπεις, κάτι περιμένεις από παίκτες, όπως ο Ματέο Γκαρσία, Ματίγια. Μία ντρίμπλα, ένα φάουλ μπορεί να ξεκλειδώσει τον αντίπαλο. Το ίδιο κι από τον Μπρούνο Γκάμα, αν και τραυματίστηκε νωρίς.

Ο Παναθηναϊκός αντίθετα, είναι ένα σύνολο που ελάχιστα ξεχωρίζει σε τεράστιο βαθμό κάποιος. Υπάρχει ο αρχηγός Κουρμπέλης, ο Μακέντα και ο παθιασμένος Ινσούα, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί ένας απ’ αυτούς να πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Σαφώς κι όπως έχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο ένας και δύο παίκτες δεν αρκούν. Αν είναι, όμως, ισχυροί προσωπικότητες θα τραβήξουν και τους υπόλοιπους. Αν έχεις έναν Φορτούνη να κάνει μία σεζόν όπως η φετινή, να εκτελεί στημένα, να δίνει ασίστ, να σκοράρει θα συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Ένα γκολ από το πουθενά, όπως αυτά που πέτυχε ο Βιεϊρίνια, μία φάση που μπορεί να τη θεωρείς ακίνδυνη, αλλά να γίνεται γκολ, όπως πράττει ο Πόνσε, είναι στοιχεία που λείπουν από τον Παναθηναϊκό.

Η ομάδα θέλει φαντασία. Όσο καλή δουλειά και να γίνεται στην τακτική, όσο καλοκουρδισμένο και να είναι ένα σύνολο, εκτός από την ομαδική δουλειά, απαιτείται και το κάτι ξεχωριστό. Φέτος δεν το είδαμε στον Παναθηναϊκό. Ούτε και πέρσι, όπου είναι πιο έμπειρους παίκτες, μέχρι τις γιορτές τουλάχιστον. Όταν έφυγαν και οι Μολέντο, Βιγιαφάνιες, έψαχνες να δεις που μπορείς να στηριχθείς.

Ακόμα υπάρχουν φίλοι του Παναθηναϊκού που αναπολούν τον Εμποκού. Έναν χρόνο έμεινε κι έπαιξε καλά, σκάρτα 3-4 μήνες με τον Ουζουνίδη. Είχε, όμως, τη ντρίμπλα, το απρόοπτο. Όπως και ο Βιγιαφάνιες. Γίνεται αντιληπτό, ότι δεν μιλάμε για παίκτες από το πάνω ράφι. Δεν υπάρχουν και τα χρήματα. Με κατάλληλο ψάξιμο μπορείς να βρεις, όμως, στο εξωτερικό Εμποκού και Βιγιαφάνιες.

Ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εκεί που η ομάδα δείχνει μπλοκαρισμένη, θα εκτελέσουν έξυπνα ένα φάουλ, ωραία ένα κόρνερ (στα στημένα φέτος ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ιδιαίτερα απειλητικός), θα κάνουν ένα μακρινό σουτ ή μία ντρίμπλα και ξαφνικά όλα θα τελειώσουν για τον αντίπαλο. Ακόμα και στην άμυνα ισχύει αυτό. Με τον Μολέντο, όταν ήταν στα κέφια του (γιατί έπειτα από ένα σημείο ξενέρωσε κι αυτό φαινόταν και στον αγωνιστικό χώρο), ήξερες ότι έχεις έναν παίκτη στην άμυνα που θα σηκωθεί και θα καθαρίσει στον αέρα. Ή, θα κάνει ένα τάκλιν, όπως πέρσι αυτό στον Εμενίκε, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Το «τριφύλλι», λοιπόν, πρέπει να βρει παίκτες που να είναι σημεία αναφοράς. Αν γίνεται σε κάθε γραμμή ακόμα καλύτερα. Να βρει έναν εξτρέμ, που να ενθουσιάσει τον κόσμο, ν’ ανέβουν τα ντεσιμπέλ στην εξέδρα και να αντιληφθούν και οι συμπαίκτες του ότι μπορούν να νικήσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Επιπλέον, μην ξεχνάμε ότι οι φαντεζί παίκτες ή αυτοί που τελειώνουν μία φάση εκεί που νομίζεις ότι αυτοί πήγε στράφι, αποτελούν και μαγνήτη για τον κόσμο. Στο «τριφύλλι» αυτά οφείλουν να τα ξαναβρούν. Σαφώς και απαιτείται χρήμα. Στον αντίποδα, όμως, δεν υπάρχουν πενήντα παίκτες σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά εκατοντάδες, χιλιάδες. Ψάχνεις, τους βρίσκεις και προχωράς.