Αποστολή για… καμικάζι

Υπάρχει μια θεωρία -στα όρια του αστικού μύθου- που θέλει το πρώτο παιχνίδι της σειράς των πλέι οφ να είναι… πονηρό. Να είναι αυτό το οποίο κυνηγούν τα αουτσάιντερ. Τρίχες! Κάθε αναμέτρηση είναι μια διαφορετική ιστορία, που μπορεί να μην έχει την παραμικρή σχέση με την προηγούμενη ή την επόμενη, πλην των αντιπάλων, που θα είναι ίδιοι σε όλες.

Η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων λέει πως η Ρεάλ είναι το απόλυτο φαβορί κι η έδρα είναι το τελευταίο που έχει αξία. Κι ο Παναθηναϊκός να είχε το πλεονέκτημα, πάλι οι Ισπανοί θα είχαν τον… τίτλο του φαβορί. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, καθώς οι «πράσινοι» δεν έχουν τίποτα να χάσουν, άρα έχουν λιγότερο άγχος στα μπαγκάζια τους.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να αποκλείσει τη Ρεάλ; Αυτή είναι η αρχή και το τέλος του αθλητισμού (άρα και του μπάσκετ), ότι καθένας μπορεί να νικήσει τον αντίπαλό του. Ευκολότερο σε ένα ματς, δυσκολότερο σε μια σειρά αγώνων. Κι επειδή πολλές αναλύσεις μπασκετικού τύπου μπορεί να αποδειχθούν άχρηστες, ο τρόπος είναι δεδομένος: Ξύλο και των γονέων.

Αν οι παίκτες του Πιτίνο θελήσουν να αντιπαρατάξουν το ταλέντο τους απέναντι στο ταλέντο της παρέας του Λάσο, είναι χαμένοι από χέρι. Η Ρεάλ διαθέτει γεμάτη και ποιοτική ομάδα, η οποία μπορεί να απορροφήσει απουσίες πρωτοκλασάτων παικτών (όπως για παράδειγμα ο Γιουλ). Αν υπάρχει ένας τρόπος για να εξισορροπήσουν αυτή τη διαφορά, είναι να υποχρεώσουν τους αντιπάλους τους να κάνουν πράγματα, τα οποία ενδεχομένως δεν θα ήθελαν.

Να παλέψουν για κάθε μπάλα, να κυνηγήσουν κάθε ριμπάουντ, να σπρώξουν και να σπρωχτούν, να μετρήσουν κάθε… ξύλινο πλακάκι του παρκέ. Αν τους υποχρεώσουν να τα κάνουν αυτά και παράλληλα βρεθούν σε καλή βραδιά, έχουν τύχη. Και μιλάμε για την πρώτη αναμέτρηση, το αποτέλεσμα της οποίας ΔΕΝ δείχνει τίποτα περισσότερο από το ένα κουτάκι, εκ των τριών που πρέπει να γεμίσουν με… άσπρο ή πράσινο χρώμα.

Η σειρά των πλέι οφ, για κάθε ομάδα που είναι αουτσάιντερ (άρα και για τον Παναθηναϊκό), είναι αποστολή για… καμικάζι. Προφανώς και θα παίξουν ρόλο μια σειρά από δεδομένα (τακτική, ριμπάουντ, λάθη, έλεγχος του ρυθμού), αλλά για όλα αυτά θαρρώ ότι οι προπονητές έχουν δώσει τις οδηγίες κι οι παίκτες ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αλίμονο, να περίμεναν εμάς να τα σημειώσουμε, δεν συντρέχουν λόγοι να παραβιάσουμε ορθάνοιχτες πόρτες.

Για να απαντηθεί το «μπορώ», απαιτείται να υπάρξει το «θέλω». Κι είναι πρόδηλο ότι δεν υπάρχει παίκτης από αυτούς που θα πατήσουν στο παρκέ, ο οποίος δεν θέλει να βρεθεί στο φάιναλ φορ. Η προσέγγιση του τρόπου για την επιτυχία διαφέρει. Όποιος πιστέψει ότι αρκεί να είναι εύστοχος, έχει χάσει το νόημα.

Η νίκη ή ήττα είναι πρωτίστως πνευματικές, άρα πρέπει να επιχειρήσουν να πειράξουν το μυαλό των αντιπάλων τους. Κι επειδή η λέξη «ξύλο» μπορεί να παρεξηγηθεί κι επειδή τα μούσκουλα δεν λείπουν από τους αντιπάλους, το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά ποιος είναι διατεθειμένος να γεμίσει μελανιές…