Όταν κάνεις το δύσκολο να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι

Το μόνο ευχάριστο της χθεσινής ημέρας για τον ΠΑΟΚ, ήταν ο τρόπος που οι οπαδοί της ομάδας υποδέχτηκαν την αποστολή. Κόσμος στα Τέμπη, στα Μάλγαρα, στο Μακεδονία Παλλάς. Όπως δηλαδή είχε προγραμματιστεί, σε περίπτωση που ο ΠΑΟΚ έφερνε διπλό στη Λάρισα, εξασφαλίζοντας το πρωτάθλημα και μαθηματικά.

Συμβαίνει συχνά σε παρόμοιες περιπτώσεις, να πικραίνεσαι έστω και στιγμιαία, κυρίως γιατί δεν ζεις τη στιγμή, όπως ακριβώς την είχες προγραμματίσει και προετοιμάσει μέσα στο μυαλό σου. Ίσως επειδή ήταν τόσο βαρύ το φορτίο της προσπάθειας και της προσμονής, που περίμενες πως και πως να γευτείς τη χαρά της δικαίωσης.

Με το που ισοφαριστήκαμε χθες τα μάτια μου καρφώθηκαν στον Βαρέλα, αν και βρισκόμουν σε μεγάλη απόσταση, οι κινήσεις που μαρτυρούσαν την απογοήτευση του, ήταν ευδιάκριτες. Ποιος παρακαλώ, αυτό το βουνό σωματικής και πνευματικής δύναμης, που μας είχε συνηθίσει να οπλίζεται με μεγαλύτερο πάθος στις στραβές και να μη μασάει από τίποτα και κανέναν.

Για να μην το ισοπεδώνουμε όλα, άλλο ο φίλαθλος στην κερκίδα που είναι απλός παρατηρητής και συμμετέχει νοερά κι άλλο ο αθλητής, ο προπονητής ή ο διοικητικός παράγοντας που έχουν ενεργό ρόλο, κουβαλώντας όλο το βάρος του αγώνα που έκαναν, μαζί και τις ελπίδες όλων ημών των υπολοίπων. Από την πίεση και την υπερπροσπάθεια λοιπόν, φτάνουν στο σημείο να χάνουν την αίσθηση του επιτεύγματος. Κάπου κάπου το ίδιο συμβαίνει και με τους τριγύρω, που ευτυχώς χθες δεν έδειξαν να πτοούνται…

Τη σεζόν 2009-10, ο ΠΑΟΚ έχασε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, ελέω Σπάθα. Στον δεύτερο γύρο, τότε που η ομάδα είχε βρει τα πατήματά της, κερδίζαμε Σάββατο και ανεβαίναμε πρώτοι στη βαθμολογία, την Κυριακή έκανε το ίδιο ο βάζελος και μας καβαλούσε. Μέχρι που πήγαμε στον Χαρίλαο, της τότε Φιλιππινέζας του Πατέρα, όπως είχαν βαφτίσει τον Κόντη, οι νυν δανειστές του «ο Άρης».

Ήταν η εποχή που ο Παναθηναϊκός κολυμπούσε στα εκατομμύρια της πολυμετοχικότητας, με παικταράδες όπως ο Σισέ, ο Σίλβα, ο Σαλπιγγίδης, ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης, ο Λέτο.

Είχε κι ο ΠΑΟΚ εξαιρετικό υλικό, Γκαρσία, Βιειρίνια, Κονσεισάο, Μουσλίμοβιτς, Κοντρέρας, Λίνο, Ίβιτς, με τη διαφορά πως είχε μόνο αυτούς. Τραυματιζόταν ο Μουσλίμοβιτς κι παίζαμε με τον Αναστασάκο, απουσίαζε ο Βιειρίνια και βάζαμε αριστερό επιθετικό τον Σορλέν, που ήταν αμυντικό χαφ και υστερούσε σε ταχύτητα. Μιλάμε για απίστευτες αλχημείες, θυμάμαι το φουκαρά το Σάντος που η μόνη του επιλογή για να ανακατέψει κάπως την τράπουλα, ήταν να αλλάξει θέσεις τον Βιειρίνια και τον Κονσεισάο! Αυτό, δεν είχε άλλο.

Εμείς με διοίκηση πρωτοδικείου κόντρα στους πολυμετοχικούς επαναλαμβάνω, που είχαν και τα κουμάντα στην ΕΠΟ.

Και οι υπόλοιποι όμως δεν ήταν της πλάκας, ο Ολυμπιακός είχε Μέλμπεργκ, Γκαλέτι, Μπράβο, Στολτίδη, Τοροσίδη στα ντουζένια του, Ντιόγκο, Ζεβλάκοφ, Ντάρμπισιρ, το χαρτί της εποχής Μπλάνκο, Σκόκο, Σάχα, Τζιμπούρ, Μαιστόροβιτς, Καφέ, Μαντούκα. Μέχρι και ο τότε «ο Άρης», είχε το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας του, Κάμπορα, Νάτσο Γκαρσία, Κάλβο, Νασούτι, Νέτο, Γκιάρο στην άμυνα, βάλτε μέσα και τον Κόκε, που από τότε έτρωγε πιτόγυρα αλλά με λίγα λιπαρά.

Στα πλέι οφ ο ΠΑΟΚ δεν υπερίσχυσε απλά, αλλά πέρασε από πάνω τους, κάνοντας τη συνολική υπερβατική πορεία της χρονιάς, να φαίνεται εύκολη. Φάνηκε σε όλους λοιπόν πως ήταν τόσο απλό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ανδραγάθημα. Νομίσαμε όλοι πως είναι εύκολο για μια ομάδα να συνεχίσει να πορεύεται με τα ψέματα, χωρίς ιδιοκτήτη, διαχειριζόμενη μόνο τα έσοδα και με 21χιλ διαρκείας.
Η φετινή ομάδα είναι ακόμα πιο αποτελεσματική, έχοντας καταρρίψει ρεκόρ που έμοιαζαν πέρα από κάθε λογική.

Αν έλεγες σε κάποιον ΠΑΟΚτσή πέρσι το καλοκαίρι, πως θα κερδίσει πρωτάθλημα αήττητος, έχοντας μόλις τέσσερις ισοπαλίες, χάνοντας μόλις έναν βαθμό μέσα έξω από τα ΠΟΚεμον και ξεκινώντας μάλιστα από το -2, θα σου έλεγε «άλλαξε προμηθευτή φίλε, ληγμένους μπάφους σου πούλησε…»

Όλοι πιστεύαμε στο πρωτάθλημα φέτος, ο τρόπος που έρχεται όμως και η πορεία που κάναμε, συνιστά όνειρο! Για την ακρίβεια, ούτε στα καλύτερα μας όνειρα δε φανταζόμασταν πως θα ήμασταν τόσο ισοπεδωτικοί.

Δεν υπήρχε λόγος λοιπόν να πέσει το ηθικό μας, επειδή δεν ολοκληρώθηκε όπως το είχαμε σχεδιάσει, η ουσία δεν αλλάζει.

Γι αυτό και θεωρώ τις υποδοχές που επιφύλαξαν στην αποστολή οι οπαδοί της ομάδας, ως το μόνο θετικό της χθεσινής ημέρας.

Εξαιρώντας όσα συνόδευαν το παιγνίδι στη Λάρισα, ομολογουμένως η ισοπαλία δεν ήταν θετικό αποτέλεσμα, στο σημείο που έχουμε φτάσει όμως δε συνιστά παρά μια λεπτομέρεια, τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα, τι σε μια εβδομάδα.

Σηκώνοντας την κούπα, όλα τα υπόλοιπα θα ξεχαστούν άμεσα, αν δεν έχουν ήδη ξεχαστεί.

Αν θέλουμε να βρούμε κάτι αυθεντικά αρνητικό στην αγωνιστική που πέρασε, είναι ο σοβαρός τραυματισμός του Βιειρίνια.

Αυτό μάλιστα, είναι πρόβλημα που έχει κόστος, δεν ξεπερνιέται κι αξίζει να σου χαλάει τη διάθεση, πόσο δε όταν δυστυχώς δεν περιορίζεται στο υπόλοιπο της φετινής χρονιάς…