Βρε τον άμπαλo

Πριν από λίγες ημέρες, όταν κυκλοφόρησε η πληροφορία για λύση της συνεργασίας της Δόξας Λευκάδας με τον Νίκο Λιακόπουλο, αδράξαμε την ευκαιρία για να θίξουμε το θέμα του «εργασιακού Μεσαίωνα», που διέπει τις σχέσεις των σωματείων και των παικτών. Δεν είμαστε χθεσινοί, γνωρίζουμε πως οσάκις θίξουμε την «απόφαση» (εν προκειμένω την πρόθεση) μιας διοίκησης, θα εμφανιστούν αυτόκλητοι υπερασπιστές, που θα κάνουν το μαύρο άσπρο, καθώς η ομάδα έχει πάντα δίκιο.

Σε διάφορες τοποθετήσεις σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, «πληροφορηθήκαμε» ότι ο Νίκος Λιακόπουλος είναι… χαμένη υπόθεση. Το πιο… ελαφρύ ήταν πως αποτέλεσε μακράν τη χειρότερη μεταγραφή της Λευκάδας, όντας ο χειρότερος (και πλέον αδιάφορος) παίκτης της ομάδας. Το πιο βαρύ ότι τον μάζευαν μεθυσμένο, ου μην κι ότι βασάνιζε ζώα κι έκανε τελετές μαύρης μαγείας.

Αυτός ο άμπαλος πήγε πριν από λίγη ώρα στο Ιβανόφειο, με τον (υπηρεσιακό) προπονητή του να τον εμπιστεύεται και μαντέψτε… Τέλειωσε το ματς με 18 πόντους και 8 ασίστ, οδηγώντας τη Λευκάδα σε μια τεράστια νίκη, επί του Ηρακλή, μιας ομάδας που στόχο έχει την άνοδο στην Α1 κατηγορία.

Ο Λιακόπουλος δεν είναι Διαμαντίδης και δεν φιλοδοξεί να γίνει. Είναι παίκτης με προσωπικότητα και ικανότητα να σκοράρει, στο επίπεδο που αγωνίζεται. Σε όποια ομάδα κι αν έπαιξε δεν πέρασε απαρατήρητος και αν τον εμπιστευτείς, ξέρει πώς να σε δικαιώσει. Οι διοικούντες τον εμπιστεύτηκαν και με το παραπάνω, πληρώνοντας ένα από τα ακριβότερα συμβόλαια στην κατηγορία…

Ο πρώην προπονητής για δικούς του λόγους (προφανώς κάτι παραπάνω γνωρίζει από εμάς) δεν τον εμπιστεύονταν. Εισηγήθηκε την απομάκρυνσή του (δεν είναι η πρώτη φορά που διώχνει παίκτη αυτή τη χρονική περίοδο, ενδεχομένως να είναι το… γούρι του), αλλά τουλάχιστον σε πρώτη φάση δεν δικαιώθηκε. Το αντίθετο.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε… κατεβατά, να νιώθουμε δικαιωμένοι για την τοποθέτησή μας, αλλά και να συζητάμε ώρες για τη φυλή των αυθόρμητων κι αυτόκλητων παντογνωστών, που ποτέ δεν είναι κόντρα στη διοίκηση και που ενδεχομένως απόψε να μας πουν ότι «ζορίστηκε ο Λιακόπουλος κι έβαλε μυαλό».

Επανερχόμαστε για να σημειώσουμε πως μπορεί ο εργασιακός Μεσαίωνας να μην άγγιξε τον Λιακόπουλο (αυτόν τον άμπαλο), αλλά υπάρχουν άλλα παιδιά που είτε απολύθηκαν, είτε υποχρεώθηκαν να φύγουν από την ομάδα τους, όπως (για παράδειγμα) ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, που υποχρεώθηκε σε φυγή από τη Δάφνη Δαφνίου, αλλά μαζί υποχρεώθηκε να χάσει μια χρονιά.

Ζητούμενο δεν είναι να «σωθεί» ένας Λιακόπουλος (μήπως τελικά σώθηκε η Δόξα;), αλλά να αλλάξει το απαράδεκτο καθεστώς, που απαγορεύει τη μετακίνηση ενός παίκτη σε άλλη ομάδα, κατηγορίας πλην της Α1.