Ουαί υμίν, Λαρισαίοι-Φαρισαίοι, υποκριτές

Πριν τον αγώνα με τον Παναιτωλικό, οι οργανωμένοι οπαδοί των γηπεδούχων γνωστοί τοις πάσι ως Warriors, εξέδωσαν ανακοίνωση που υποστήριζαν πως δε θα περάσουμε από το Αγρίνιο, προαναγγέλοντας μάλιστα συνάντηση στον μπαρουτοκαπνισμένο σύνδεσμό τους και πορεία προς το γήπεδο.

Τη μέρα του αγώνα έγιναν έκτροπα στο κέντρο της πόλης, που ξεκίνησαν από αυτούς. Όλα τα ρεπορτάζ, κατέγραψαν επίθεση σε οπαδούς του ΠΑΟΚ που έτρωγαν σε εστιατόριο της πόλης, κάποιος ντόπιος ΠΑΟΚτσης μάλιστα ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Τα επεισόδια και η στάση γενικότερα των υποστηρικτών του Παναιτωλικού αιφνιδίασαν τους πάντες, ο μόνος λόγος για να γίνουν συμπλοκές στο Αγρίνιο σύμφωνα με την κοινή λογική, θα ήταν μεταξύ παραγωγών κατσικίσιου και αγελαδινού γάλακτος…

Λίγο μετά και πριν τον ημιτελικό κυπέλλου, οι επίσης φημισμένοι tigers της Τρίπολης εξέδωσαν επιθετική ανακοίνωση και πρόσφατα, η ακόμα πιο aggressive των Λαρισαίων monsters.

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι κερκίδες των γηπέδων έχουν μετατραπεί σε ζωολογικό κήπο, κάθε απίθανος επιλέγει την προβιά από κάποιο άγριο ζώο ή κάτι wild τέλος πάντων και αυτομάτως μετατρέπεται σε σκληροπυρηνικό οπαδό.

Την ανακοίνωση των monsters, διαδέχτηκε η δήλωση του προπονητή των βυσσινί, πως «θα είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι του ΠΑΟΚ στον β’ γύρο».

Δε με χαλάνε καθόλου τα παραπάνω, ίσα ίσα μου αρέσει να έχω απέναντι αποφασισμένους αντιπάλους που να τα δίνουν όλα, έτσι κάθε νίκη αποκτά πραγματική αξία. Και σίγουρα προτιμώ γήπεδα που βράζουν, γεμάτα παθιασμένο κόσμο, παρά άδεια ή με περαστικούς που χασμουριούνται.

Τα επισημαίνω όμως, επειδή πρόσφατα διάβασα στον Κεφτετζόγλου ή σε κάποιον με παρόμοιες νοητικές διαδρομές, υπονοούμενα για το πως πήρε ο ΠΑΟΚ τα παιγνίδια, στη φετινή παρέλαση τίτλου.

Η στάση των αντιπάλων είναι απολύτως ενδεικτική του εχθρικού κλίματος που αντιμετώπισε η ομάδα και συγκριτικά, σας παραπέμπω στο αντίστοιχο που συνάντησε ο γαύρος μερικές μέρες πριν στο Αγρίνιο. Ήταν άραγε το ίδιο; Ή μήπως ήταν στην Τρίπολη, όπου ο Παράσχος ασχολούνταν περισσότερο με το πως θα καλλωπίσει το μουστάκι του, την ώρα που στο μεταξύ μας παιγνίδι στην έδρα του, η ομάδα του πετούσε φωτιές; Κατά τα λοιπά, ο Ατρόμητος που στην έδρα του αφήσαμε τους πρώτους βαθμούς, είναι δικό μας παράρτημα! Εκεί που ο γαύρος κέρδισε, με τον Καραπαπά να επιτίθεται στον διαιτητή, λες και κυκλοφορούσε στο σαλόνι του σπιτιού του.

Και με τον ΟΦΗ βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, όπως και ο γαύρος. Απλώς εμείς βάλαμε τρία και χωρίς να μας δώσουν καθαρό πέναλτι.

Στο ΠΑΟΚ-Λαμία έγιναν θέμα οι απουσίες των φιλοξενούμενων, για την επιλογή της Λάρισας να δηλώσει τους τιμωρημένους στο τελευταίο παιγνίδι με το γαύρο όμως, τσιμουδιά.

Ενημερωτικά, και στα προημιτελικά του κυπέλλου η Λαμία είχε παραταχθεί με απουσίες, οπότε κάτι άλλο έφταιγε…

Όσοι έχουμε μάτια βλέπουμε και το κλείνω εδώ, άλλο είναι το θέμα. Την ημέρα του αγώνα με τη Λάρισα, οι monsters διοργανώνουν συλλαλητήριο στο κέντρο της πόλης τους, για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Χαράλαμπου Μπλιώνα, ο θάνατος του οποίου αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα του μίσους, εναντίον μας.

Έτσι λέει ο αστικός μύθος, που αποτελεί το ιδανικό καμουφλάζ του μένους που έχουν εναντίον μας. Κάθε θάνατος άλλωστε και μάλιστα ενός εντελώς αθώου και ανύποπτου καθηγητή που είχε πάει γήπεδο, για να περάσει την ώρα του μέχρι να επιβιβαστεί στο ΚΤΕΛ για Αθήνα, είναι πιασάρικος. Ένα τόσο τραγικό γεγονός, αποτελεί την ιδανική κρυψώνα, πάσης φύσεως παθών και συμπλεγμάτων.

Από τις αρχές του 80, όσοι ΠΑΟΚτσήδες επισκέπτονταν την Λάρισα, εισέπρατταν ένα πρωτόγνωρα εχθρικό κλίμα, αδικαιολόγητο για τις προδιαγραφές των ομάδων. Ο μεν ΠΑΟΚ πρωταγωνιστής και στο κλαμπ των ισχυρών, η δε Λάρισα, μια μικρή επαρχιακή ομάδα, που απλώς συμπλήρωνε το βαθμολογικό πίνακα…

Οι ντόπιοι στην κυριολεξία σκύλιαζαν, η μίνι παράδοση που είχε δημιουργηθεί να μας ισοφαρίζουν στα χασομέρια με γκολ του Μαλουμίδη και κυρίως του αείμνηστου Γ. Μητσιμπόνα, πανηγυριζόταν σαν πρωτάθλημα.

Τη σεζόν 82-83, η μοίρα τα έφερε έτσι και παίξαμε στην πόλη τους δυο αγώνες με τον Άρη στο μπάσκετ, την πρώτη φορά αυτοί είχαν τιμωρημένη έδρα και τη δεύτερη εμείς, οπότε τα παιγνίδια ορίστηκαν στη Θεσσαλική πόλη.

Και στις δυο περιπτώσεις, είχαν κάνει το ίδιο με αυτό που ετοιμάζουν για την Κυριακή, συγκεντρώσεις στην πλατεία Ταχυδρομείου κι έψαχναν, να επιτεθούν σε οτιδήποτε ασπρόμαυρο.

Το έργο επαναλήφθηκε και το 1985, όταν παίξαμε στο Αλκαζάρ ως πρωτοπόροι και φαβορί για το πρωτάθλημα, τη μανία τους για να μας κερδίσουν δεν τη συναντούσαμε ούτε στον Χαρίλαο.

Οι χρονιές που προανέφερα προηγούνται του 1986, τότε που ο Χαράλαμπος Μπλιώνας έχασε τη ζωή του, αν εκείνο το περιστατικό ήταν στ΄ αλήθεια η αιτία, τότε ένα τεταμένο κλίμα μέσα σε κάποια όρια, θα φανατιζόταν ακόμα περισσότερο. Κι όμως δεν ισχύει αυτό, η ίδια ατμόσφαιρα επικρατούσε στην Λάρισα και πριν το 86!

Η επίκληση λοιπόν ενός αδικοχαμένου ανθρώπου ως άλλοθι μίσους, προσβάλει πάνω απ΄όλα τι μνήμη του.

Από τότε έχουν περάσει περισσότερες από τρεις δεκαετίες κι ως εκ τούτου ουκ ολίγες γενιές ποτίστηκαν και μεγάλωσαν με το ίδιο παραμύθι…

Για όσους γνωρίζουν κάπως καλύτερα τα μέρη, η Θεσσαλία γενικώς είναι μια γαυροκρατούμενη περιοχή, τα ποσοστά λατρείας του Ολυμπιακού ξεπερνούν κάθε όριο.

Ως γαύροι λοιπόν έβγαζαν παραδοσιακά απύθμενο μίσος με τον ΠΑΟΚ, κατά τα λοιπά όπως συμβαίνει παντού στην επαρχία, η τοπική ομάδα ήταν το συμπλήρωμα. Ολυμπιακοί δήλωναν και υποστήριζαν την ομάδα της πόλης τους, περίπου ως υποχρέωση.

Στην πορεία, η Λάρισα έκανε καλές πορείες και πήρε δυο κούπες, το μίσος όμως παρέμεινε άσβεστο, ίσως επειδή ήταν η δεύτερη ομάδα μετά τον ΠΑΟΚ που κατάφερε να σπάσει την μονοκρατορία του ΠΟΚ, χωρίς ωστόσο ν΄απαλλαγεί από τον ορισμό και τη νοοτροπία κυρίως, της επαρχιακής ομάδας.

Τίποτα απ΄όσα προανέφερα δεν είναι απαγορευτικά, αν ο Ολυμπιακός επισκεφτεί την Καβάλα, την Βέροια ή την Κατερίνη θα αντιμετωπίζει εχθρικό κλίμα από ντόπιους που είναι πρώτα ΠΑΟΚ και ακολούθως λίγο Καβάλα, Βέροια ή Πιερικός. Έτσι και ο ΠΑΟΚ, μοιραία θα εισπράττει μένος σε μέρη που αποτελούν οπαδικά γκέτο αντιπάλων.

Το μόνο κατακριτέο είναι πως όλα τα παραπάνω, γίνονται στο όνομα του Μπλιώνα, αν η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής θα μας στοιχειώνει μια ζωή, αναλογιστείτε πόσες φορές πρέπει να συμβαίνει με εκείνους που προσπαθούν να ξεπλύνουν το μίσος τους με το αίμα ενός αθώου…