ΠΑΟΚ: Χρόνια πολλά στην καψούρα μας την πιο μεγάλη

Όπως κάθε γονιός θεωρεί ότι το παιδί του είναι το ομορφότερο στον κόσμο, έτσι και κάθε οπαδός θεωρεί ότι η ομάδα του είναι η καλύτερη του κόσμου. Για μένα και χιλιάδες συνοπαδούς μου ανά τον κόσμο είναι ο ΠΑΟΚ. Το γιατί, το ξέρουμε εμείς. Το έχουμε μέσα μας. Είναι λες και υπάρχει στο DNA μας. Είναι κάτι σαν κληρονομιά από τις προηγούμενες γενιές.

Σήμερα (12/4) ο ΠΑΟΚ μας έχει τα γενέθλιά του. Κλείνει τα 93 του χρόνια. Ακόμη και στο θέμα των γενεθλίων επικρατεί μια… παράνοια με 5-6 διαφορετικές ημερομηνίες να εμφανίζονται ως διεκδικήτριες της ημέρας γέννησης της «καψούρας» μας. (θα εξηγήσω παρακάτω τι ισχύει…).

Ένα από τα καλύτερα πανό που έχουν δημιουργηθεί για τον Δικέφαλο είναι εκείνο που γράφει: «Ο δικός μας ΠΑΟΚ δε χάνει ποτέ». Έτσι είναι. Ο ΠΑΟΚ είναι πολλά περισσότερα από μια νίκη ή μια ήττα. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως σωστά υποστηρίζει πολύς κόσμος. Ξεπερνάει τα όρια του αθλητισμού.

Το δέσιμο που έχει ο κόσμος του ΠΑΟΚ με την ομάδα είναι εξωπραγματικό. Το κόλλημα είναι απίστευτο. Η γυναίκα μου απορεί. ΠΑΟΚ είναι κι αυτή, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί πως γίνεται πράξη το γεγονός ότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο ΠΑΟΚ. Και το μεγαλύτερο ποσοστό των οπαδών του ΠΑΟΚ ζει έναν δια βίου έρωτα με την ομάδα.

«Κι όταν θα πάω στον τρελογιατρό,

και θα το πω το πόσο σ’ αγαπώ

Κι όταν θα πάω στον τρελογιατρό

θα τον τρελάνω κι αυτόν

ΠΑΟΚ ολέ, ΠΑΟΚ όλε, ΠΑΟΚ ολέ, ΠΑΟΚ ολέ, ολέ…».

Όποιος δεν είναι ΠΑΟΚ, δύσκολα μπορεί να καταλάβει πόσο αντιπροσωπευτικό σύνθημα είναι αυτό…

Ο ΠΑΟΚ όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας θρησκείας.

Όπως έχει γράψει ο σπουδαίος Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν: «Το ποδόσφαιρο είναι μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού».

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού» (αξίζει να το διαβάσετε) προσεγγίζει κοινωνιολογικά την παθολογική αγάπη του κόσμου για την εκάστοτε ομάδα του και προσπαθεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο.

Σημειώνει ότι τα γήπεδα έγιναν καθεδρικοί ναοί, όπου οι οπαδοί «λατρεύουν» τα χρώματα της αγαπημένης τους ομάδας. Τονίζει πώς οι ομάδες έχουν καταλήξει να αντιπροσωπεύουν τα πατριωτικά μας αποθέματα, σε έναν κόσμο όπου οι πατρίδες και οι σημαίες έχουν όλο και μικρότερη σημασία. Πρόκειται για ένα σημαντικό βιβλίο για την ιστορία του ποδοσφαίρου, τις προεκτάσεις του στην κοινωνία και την οικονομία, τους κινδύνους που το απειλούν και το μέλλον του.

Ο ίδιος ήταν λάτρης της Μπαρτσελόνα. Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου του Ισπανού συγγραφέα είναι μονολεκτικός: «Futbol». Οι θρησκειολογικού περιεχομένου υπότιτλοι αποτελούν προσθήκη της ελληνικής έκδοσης, σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατεί στα μέρη μας να επεξηγούνται ή και να ενισχύονται οι ξένοι τίτλοι, με την προσδοκία ότι θα αποβούν εμπορικά αποτελεσματικότεροι.

Στο βιβλίο του Μονταλμπάν, που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, περιέχονται τα άρθρα του σχετικά με το ποδόσφαιρο που δημοσίευσε σε διάρκεια 35 ετών. Γράφει πολύ με επίκεντρο την ομάδα του, την Μπαρτσελόνα, την ομάδα η οποία στο φαντασιακό του λαού της Καταλωνίας λειτουργεί σαν «άοπλο σκέλος των εθνικιστικών διεκδικήσεων». Μια νίκη επί του «αναγκαίου εχθρού», της Ρεάλ (που συν τοις άλλοις τη σκιάζει η προστασία της από τον δικτάτορα Φράνκο στο παρελθόν) είναι νίκη πολιτική ή τουλάχιστον έτσι βιώνεται.

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό σχετικά με τον ΠΑΟΚ από τη «φτωχομάνα» τη Θεσσαλονίκη και την προσπάθειά του να κερδίσει τους τίτλους απέναντι στις ομάδες της πρωτεύουσας που πάντα είχαν περισσότερους οικονομικούς πόρους (πριν την έλευση Σαββίδη αυτό…) και μια διαχρονική πολιτική εύνοια;

Βέβαια ο Μονταλμπάν στο συγκεκριμένο βιβλίο το πάει και ένα βήμα παραπέρα. Μιλάει για το δικέφαλο ποδόσφαιρο που από τη μια είναι μια κοσμική θρησκεία των μαζών και από την άλλη τείνει να μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε μια πολυεθνική επιχείρηση που όλο και περισσότερο σχετίζεται με κέρδη που δεν έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό.

Καταλήγοντας, σημειώνει ότι με τη λογική της φιλελεύθερης οικονομίας, δεν μπορεί κανείς να φέρει αντίρρηση στο γεγονός πως μία ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρεία υιοθετεί εκείνη την οικονομική στρατηγική που θα τις αποφέρει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη, τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη.

Αλλά ένα ποδοσφαιρικό σωματείο δεν παράγει απλά προϊόντα. Παράγει ατομικά και κοινωνικά όνειρα, παράγει προσδοκίες νίκης που ταυτίζονται με την ίδια τη ζωή!

Επιστρέφοντας στο θέμα της ακριβούς ημερομηνίας ιδρύσεως του ΠΑΟΚ, είναι κάτι που  έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο συζητήσεων.

«Βάσει καταστατικού, είναι σήμερα 12/4. Βάσει ημέρας ίδρυσης είναι στις 20/4. Βάσει ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας η ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία. Ο Δικέφαλος γεμίζει καθημερινά τις ζωές μας με σπάνια συναισθήματα. Τα καλύτερα έρχονται», ανέφερε τα προηγούμενα χρόνια η ΠΑΕ ΠΑΟΚ στα social media…

«Ημέρα γιορτής του Ομίλου ορίζεται η ημέρα της ιδρύσεως του, δηλαδή η 12η Απριλίου», αναφέρει το άρθρο 16 παράγραφος β’ του καταστατικού του Α.Σ. ΠΑΟΚ, που ωστόσο φαίνεται πως δεν αρκεί για να καταστήσει, απολύτως, σαφή την ημερομηνία ίδρυσης του συλλόγου.

Αυτό, γιατί υπάρχουν αρκετές διαφορετικές ημερομηνίες, που θέτουν υποψηφιότητα για τη… γνήσια ημέρα γέννησης του ΠΑΟΚ!

Για πολλούς, η ιδέα της δημιουργίας του ΠΑΟΚ «γεννήθηκε», στις 30 Μαρτίου 1926, την ημέρα εκλογής ειδικής επιτροπής για την επεξεργασία του καταστατικού του νέου συλλόγου. Τότε στη λέσχη Κωνσταντινουπολιτών σημειώθηκε η υπογραφή Πρωτοκόλλου ίδρυσης νέου αθλητικού συλλόγου από τους πρόσφυγες: Τρ. Τριανταφυλλίδη, Κ. Κοεμτζόπουλο, Κ. Κρητικό, Μ. Θεοδοσιάδη, Ιωακ. Ιωακειμόπουλος, Αρ. Δημητριάδη, Α. Αγγγελόπουλο και Μεν. Τσούλκα.

Για τον ΑΣ ΠΑΟΚ ημέρα δημιουργίας του ορίστηκε (βάσει του καταστατικού) η 12^η Απριλίου.

Υπάρχουν, πολλοί  που υποστηρίζουν ότι τα γενέθλια του «Δικέφαλου» είναι στις 20 Απριλίου 1926, ημέρα που κατατέθηκε η αίτηση στο Πρωτοδικείο για την αναγνώρισή του και άλλοι στις 21 Απριλίου 1926, ημέρα κατά την οποία εκδόθηκε η σχετική απόφαση.

Το αλαλούμ, όμως, δε σταματά εδώ!

Στο βιβλίο ιστορίας του συλλόγου «80 Χρόνια: Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ» του Μιλτιάδη Κανώτα, αναφέρεται πώς η αίτηση στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης κατατέθηκε στις 10 Απριλίου του 1926 κι η έγκριση για την αναγνώρισή του προέκυψε στις 28 Απριλίου.

Ακόμη και αυτό το μπέρδεμα είναι άκρως ΠΑΟΚτσήδικο…

ΠΑΟΚ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Αντί επιλόγου θα παραθέσω μια άποψη κατά του ρατσισμού, ο οποίος δεν έχει καμία θέση σε ένα σωματείο με προσφυγικές καταβολές όπως ο ΠΑΟΚ. Ο γνωστός ΠΑΟΚτσής με το παρατσούκλι «Rainmaker» έγραψε λιτά και συνοπτικά ένα εξαιρετικό κείμενο κατά του ρατσισμού.

Σε αυτό αναφέρει: «O πρόσφυγας ΠΑΟΚτσής δεν γίνεται να είναι ρατσιστής.

Αυτός που στην Αθήνα τον αποκαλούν Βούλγαρο και οι γείτονές του στη Θεσσαλονίκη Τούρκο, δεν γίνεται να είναι ρατσιστής.

Αυτός που αποθεώνει έναν Βραζιλιάνο απ’ τις φαβέλες κι έναν γίγαντα απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι επειδή ματώνουν την ασπρόμαυρη φανέλα, δεν μπορεί να είναι ρατσιστής.

Ο οπαδός που αγάπησε μέχρι λατρείας έναν Ινδιάνο απ’ την Ουρουγουάη, που πίστεψε στο όραμα ενός «Ρωσσοπόντιου» όπως αποκαλούν τον Ιβάν οι… Άριοι Έλληνες, δεν γίνεται να είναι ρατσιστής.

Ρατσιστής είναι απέναντι στην ηλιθιότητα, στους πέντε δέκα καθυστερημένους που δυστυχώς υπάρχουν κι ανάμεσά μας κι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μαζί τους στα ίδια γήπεδα.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Οι λέξεις ΠΑΟΚ και ρατσισμός δεν μπορεί να υπάρχουν στην ίδια πρόταση».