Περί του αποκαλούμενου «fair play», μικρών και μεγάλων

Η επικοινωνιακή τακτική που υιοθέτησαν τα ΠΟΚεμον για ν΄απαξιώσουν τη φετινή παρέλαση του ΠΑΟΚ προς τον τίτλο, ήταν απολύτως προβλέψιμη. Τόσο, που απ΄ αυτήν εδώ τη γωνιά την είχαμε αναλύσει επαρκώς, πριν καλά καλά λάβει σάρκα και οστά.

Το σφύριγμα που έπαιρνε ο ΠΑΟΚ ή μια φάση από την οποία έβγαινε ευνοημένος γινόταν σημαία, οι ανάποδες θάβονταν. Η βουτιά του Πρίγιο στην πρεμιέρα καρφιτσώθηκε στην κορυφή των ιστοσελίδων, ο Βαρούχας τη χτύπησε τατουάζ, τις δυο κόκκινες που χαρίστηκαν στους φιλοξενούμενους όμως τις έψαχνες στο Amber Alert. Σαν ray of light όπως τραγουδάει κι η Madonna, πέρασε το ακυρωθέν γκολ του Ακπόμ στη Ν. Σμύρνη, πακέτο με το πέναλτι του Ζαμπά που πνίγηκε στο Κρητικό πέλαγος, την ίδια τύχη είχε και το γκολ του Μπίσεσβαρ στην Τρίπολη, μέχρι που φτάσαμε στην Λαμία όπου το χέρι του Βιειρίνια έγινε viral, με την ανύπαρκτη αποβολή του Κάνιας και τη χαρισμένη κόκκινη στην καρατιά του Μπαράλες ωστόσο, να περνούν απαρατήρητες.

Δεν ήταν μόνο αυτά, οι φάσεις που δεν ήταν τόσο καραμπινάτες όσο ένα οφσάιντ ή μια ανατροπή, βαφτίζονταν αντικανονικές, όπως το παστέλι του Ακπόμ στο Αγρίνιο. Ενίοτε είχαμε πρακτικές που θα ζήλευε και η CIA, στον αγώνα με τον ΠΑΣ ο Ακπόμ μαρκάρεται κανονικά από αμυντικό και συνεχίζει, ανατρέπεται καθαρά από δεύτερο αμυντικό και στα ΜΜΕ έπαιζε η πρώτη εικόνα! Αυτή του καθαρού μαρκαρίσματος, μπας και πείσουν πως η υπόδειξη ήταν Κασναφέρειας έμπνευσης…

Επειδή οι συνολικές φάσεις δεν ήταν πολλές στο σύνολο, ενδιάμεσα είχαμε λογής λογής ευρεσιτεχνίες. Γινόταν μποτιλιάρισμα στην Αττική οδό και γέμιζε ο τόπος ρεπορτάζ «το υπερκοστολογημένο έργο κατασκευάστηκε από αυτόν που πούλησε το Έθνος στον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος μπλα, μπλα, μπλα…». Με τη μαεστρία που οι νοικοκυρές ανακατεύουν τους κύβους Knorr στο φαγητό για να πάρει γεύση, έριχναν στα ρεπορτάζ μια ψιλή από Γιώργο, Γκαγκάτση, πασπάλιζαν με ολίγον από εξυγίανση και το πιάτο ήταν έτοιμο προς κατανάλωση.

Ομολογώ πως χθες έπεσα έξω, ποντάροντας πως τα ΠΟΚεμον θα κάνουν σαματά για τη φάση του πρώτου γκολ, όπου ο Μάτος αγνόησε το δήθεν τραυματισμό ποδοσφαιριστή της Λαμίας και συνέχισε να παίζει χωρίς να βγάλει τη μπάλα πλάγιο. Ήμουν βέβαιος πως αφού η διαιτησία γενικώς ήταν άψογη, η εικόνα θα έπαιζε παντού, διανθισμένη από σχόλια του τύπου «ντροπή του Μάτος, που δεν τήρησε το fair play, ιδού πως παίρνει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα».

Σημειώστε πως η φάση έγινε σε απόσταση από τη μεγάλη περιοχή, ικανή για να επιτρέψει στους αντιπάλους που περίμεναν πως η μπάλα θα βγει πλάγιο, να ανασυνταχθούν. Δράττομαι της ευκαιρίας να ενημερώσω τους τσοπάνηδες της ενημέρωσης πως το το fair play δεν έχει να κάνει με την σχεδόν θεσμοθετημένη διακοπή του αγώνα, όταν κάποιος αντίπαλος τραυματιστεί. Πρόκειται για πρωτοβουλία των ποδοσφαιριστών, έπειτα από αιφνίδιους θανάτους συναδέλφων τους, που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, αν ο γιατρός είχε προλάβει να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, δευτερόλεπτα πριν.

Και τέτοιοι τραυματισμοί, είναι συγκεκριμένοι. Τίποτα απ΄αυτά όμως δεν έχει σχέση με fair play, αλλά με συναδελφική αλληλεγγύη, είναι θέμα απλής λογικής. Fair play είναι όταν στη συνέχεια, η ομάδα του τραυματία επιστρέψει τη μπάλα στον αντίπαλο, σαν αυτό δηλαδή που δεν έκανε ο Ολυμπιακός στην Τούμπα, προς το τέλος της αναμέτρησης.

Επειδή όμως ζούμε στη χώρα όπου οι ομιλούντες συνήθως δεν έχουν επίγνωση των λέξεων που χρησιμοποιούν, ακούν κάτι στην τηλεόραση και νομίζουν πως έτσι είναι, παπαγαλίζουν ανηλεώς πως «στο πλαίσιο τήρησης του fair play, ο τάδε έβγαλε τη μπάλα πλάγιο…»

Εξήγησα ήδη τους λόγους που καθιερώθηκε η συνήθεια, στην Ελλάδα κλασικά το έχουμε τερματίσει. Κάθε τρεις και λίγο κάποιος ξαπλώνει στο χόρτο έτοιμος να πασαλειφτεί με αντηλιακό κι έχει την απαίτηση να διακοπεί το παιγνίδι. Με το που μπαίνει μέσα το ιατρικό τιμ, γίνεται περδίκι. Ο παρολίγον πεθαμένος που ξαφνικά θεραπεύτηκε, έχει την απαίτηση να τον σεβαστούν οι αντίπαλοι…

Επειδή ο κανόνας είναι άγραφος δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλαίσιο κι εν πολλοίς εξαρτάται τόσο από τον ποδοσφαιρικό χαρακτήρα του καθενός, όσο και τη στιγμή. Χθες για παράδειγμα, ο Πέλκας που πήρε πρώτος τη μπάλα ήταν έτοιμος να την βγάλει πλάγιο, ο Μάτος του έκανε επιτακτικά σινιάλο να συνεχίσει. Αν στη θέση του ήταν ο Βιειρίνια θα την είχε καντηλιάσει εκτός αγωνιστικού χώρου, ακόμα κι αν το θέατρο του αντιπάλου ήταν προφανές.

Μετά τη λήξη του αγώνα ο Βραζιλιάνος δήλωσε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι για κορίτσια, ο ίδιος ποδοσφαιριστής όμως λίγες μέρες πριν με τον Αστέρα για το κύπελλο, κάπου στο 90 και με το σκορ στο 1-0 ακόμα, έβγαλε τη μπάλα πλάγιο. Δε θυμάμαι αν ήταν αυτός ή ο Βαρέλα, που έκανε διατάσεις στον πεσμένο αντίπαλο του.

Όπως και να ΄χει, το θέμα είναι πως στην Ελλάδα το έχουμε αναγάγει σε επιστήμη και αποτελεί πλέον τρόπο παιγνιδιού. Η Λαμία δεν το παράκανε χθες, καθώς δεν κατέβηκε με αυτό το σχέδιο, υπήρχαν περιπτώσεις ωστόσο που έβγαζαν μάτια και μια από αυτές ήταν η «επίμαχη» που προανέφερα. Στα παιγνίδια με ΠΑΣ και Πανιώνιο στο κύπελλο πάντως οι φιλοξενούμενοι ξεπέρασαν κάθε όριο, κάθε τρεις και λίγο ξάπλωναν στο χόρτο και με το που έφταναν γιατροί και φροντιστές, ως δια μαγείας γίνονταν καλά. Αν υπήρχε στατιστική, θα έδειχνε πως τα ιατρικά επιτελεία είχαν διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από τους αθλητές.

Επειδή όμως πάνω από το αποτέλεσμα και τη σκοπιμότητα υπάρχει το ίδιο το ποδόσφαιρο, καμία ομάδα και κανένας παίκτης δεν είναι υποχρεωμένος να διακόπτει το παιγνίδι, ρίχνοντας νερό στο μύλο κάθε θεατρίνου. Υπεράνω και του αθλήματος βέβαια είναι η υγεία και η ζωή των ποδοσφαιριστών, για ποιο λόγο όμως να υπάρχει σεβασμός σε εκείνους που εμμέσως πλην σαφώς, σκυλεύουν τη μνήμη συναδέλφων τους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα γήπεδα;

Πως είναι δυνατόν να σεβαστείς αυτόν που δε σέβεται συναδέλφους, το άθλημα, τους φιλάθλους, ακόμα και τους νεκρούς;
Στο κάτω κάτω της γραφής, από θλάσεις, ρήξεις χιαστών, ακόμα και κατάγματα δεν έφυγε κανείς, η έγκαιρη άφιξη του γιατρού δεν ισοδυναμεί με επανασυγκόλληση οστών.

Δεν παίρνω όρκο αν αφορούσε τον ΠΑΟΚ της εποχής Δώνη σε μια περίοδο εκεί τριγύρω πάντως, ο ΠΑΟΚ ενημέρωνε πάντα την αντίπαλη ομάδα πριν την έναρξη, πως σε περίπτωση συνηθισμένων τραυματισμών, η μπάλα δεν πρόκειται να βγαίνει εκτός και να διακόπτεται το παιγνίδι.

Θεωρώ πως είναι το πιο σωστό, αν και κάποιος θα αναρωτηθεί και με το δίκιο του «ασχολείσαι με τα φτωχαδάκια της Λαμίας, του ΠΑΣ και του Πανιωνίου που προσπαθούν να κλέψουν μερικά δευτερόλεπτα, όταν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι και μεγάλοι, έκλεψαν πέρσι ολόκληρο πρωτάθλημα, παίζοντας θέατρο;»…