Vertigo πάνω από την κάλπη, οι Δημοτικοί σύμβουλοι

Βράδυ Παρασκευής και βγαίνεις για νυχτερινή τσάρκα να ξεδώσεις, ν΄ αλλάξεις παραστάσεις.

Πάνω στη δεύτερη γουλιά, εντοπίζεις έναν ωραίο τσολιά με εντυπωσιακό παράστημα, καταλαβαίνεις άμεσα πως σε επιτηρεί με την περιφερειακή όραση, προνόμιο θηλυκού γένους.

Τεντώνει το κορμί προτάσσοντας το στήθος, χαϊδεύει νευρικά τα μαλλιά, σα να σου κάνει σινιάλο «άντε πέσε ρε μ@λάκα».

Το ορθό και κυρίως αρσενικό είναι να γίνεις «ο Άρης», να πέσεις δηλαδή, ακόμα και χωρίς τις παραπάνω ενδείξεις.

Αν δεν πάθεις δε θα μάθεις αφενός, αν θες να φας οφείλεις να υποστείς τη βάσανο του μαγειρέματος αφετέρου.

Ειδικά τη σήμερον ημέρα που οι συνήθεις κλαρινογαμπροί κάθονται με τις ώρες και χαζεύουν το θήραμα λες και είναι ο Παρθενώνας, οι γυναίκες εκτιμούν αυτούς που εκδηλώνονται χωρίς φόβο.

Που δείχνουν αποφασιστικοί και τύποι που δε διστάζουν, ούτε κρύβονται, οι γυναίκες τα μετράνε αυτά.

Τέλος πάντων μετά το διακριτικό ντου και μια πρωτότυπη ατάκα γνωριμίας του τύπου «ζαχαροπλάστης είναι ναούμε ο πατέρας σου, μανάρι μου», προχωράς στα ενδότερα και κάνεις παιγνίδι, με την άνεση που ο Ολιβέιρα σπάει στον Βιειρίνια, ο τελευταίος σεντράρει κι ο επερχόμενος Τσούμπα, εφορμά.

Λίγο μετά ακουμπάς στο τραπέζι κλειδιά με μπρελόκ της Ferrari και ο τσολιάς γουρλώνει τα μάτια.

Παπάκι έχεις, αλλά ως πρώτη εντύπωση όλα μετράνε, στην αποχώρηση θα πεις πως το εργαλείο το πήγες για σέρβις ή ότι το δάνεισες στο κολλητάρι σου τον Lewis Hamilton για κάτι αγώνες.

Σιγά μη γνωρίζει πως τρέχει με Mercedes και αν το ξέρει θα ισχυριστείς ότι έχεις κι απ΄αυτό, απλώς δε θυμάσαι ποιο έδωσες σε ποιον.

Καπάκι έρχεται η ώρα της λυπητερής και βγάζεις επιδεικτικά την american express gold, που έχει λήξει από το 2007 και δεν είχες ποτέ στην πραγματικότητα, ένας κολλητός που δούλευε ταμίας σε τράπεζα στην είχε δώσει ληγμένη, για να πουλάς μούρη.

«Καλύτερα να πληρώσω σε ρευστό» μονολογείς υψηλόφωνα κι αφού τα μετράς όπως ο Τζάμπας πριν ανανεώσει συμβόλαιο, νιώθεις πως τίποτα δε σε σταματά, όπως έλεγε και το παλιό σύνθημα.

Κι εκεί που ο τσολιάς έχει λιώσει σαν κερί, σου ρίχνει κι ένα τελευταίο «που κατεβαίνεις δημοτικός σύμβουλος;». Την κοιτάς όπως ο Σισέ τον Μπίσεσβαρ την ώρα που παστέλωνε και μονομιάς διακρίνεις την αλλαγή στο βλέμμα της.

Στράφι η Ferrari, όπως και η gold, αν δεν είσαι υποψήφιος σύμβουλος σε κάποιες αυτοδιοικητικές εκλογές στις μέρες μας, δε μετράς, είσαι ένα τίποτα, οπότε δεν έχει κοκό.

Άλλαξαν οι καιροί γαμώτο, κάποτε αν είχες καλή δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο κι εξοχικό ήσουν περιζήτητος, σήμερα αν δεν είσαι υποψήφιος σε εκλογές, δε σου κλείνουν ούτε τραπέζι σε μπουζουκερί. Περιμένεις στην είσοδο, με την πλέμπα…

Οι μισοί Έλληνες διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτομπεί σε κάποιο δημοτικό-περιφερειακό συμβούλιο, αν συνασπιστούν σ΄ένα κλαμπ και αλληλοψηφιστούν θα εκλεγούν όλοι, απορώ πως δεν το έχουν σκεφτεί.

Πηγαίνει η γυναίκα σου επίσκεψη, αράζεις με τα πόδια πάνω στο τραπέζι, σκεπτόμενος «πω πω ευτυχία, τρώω πίτσα στον καναπέ χωρίς να ακούω γκρίνια» και πάνω που αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της μοναξιάς, χτυπάει το κουδούνι, ρωτάς ποιος είναι και ακούς «γεια σας, είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, θέλω να σας αναλύσω το όραμα μου για τη συνοικία μας…»

Επιτόπου ξυπνάει μέσα σου ο Big Mac κι αρχίζεις τα Γαλλικά…

Ανοίγεις το ψυγείο να πιεις μπύρα και βρίσκεις μέσα υποψήφιο Δημοτικό σύμβουλο που περιμένει να σου δώσει την κάρτα του…

Τη σήμερον ημέρα έτσι και σε ληστέψουν, ο αστυνόμος θα έρθει μετά από ώρες, αν πέσει το ίντερνετ θα χάσεις μισή μέρα περιμένοντας την εξυπηρέτηση πελατών, οι υποψήφιοι όμως κυκλοφορούν στις γειτονιές σαν τ΄αδέσποτα!

Έτσι και φωνάξεις από το μπαλκόνι «κάνας υποψήφιος ρε παιδιά», θα μαζευτούν λες και σέρνει η σκύλα σου.

Το κυρίαρχο ερώτημα είναι που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί μαζί με το όραμά τους, τις προηγούμενες τετραετίες. Τα ταλέντα, τις φιλοδοξίες και τα οράματά του ο καθένας, μπορεί εύκολα να τα αναδείξει και να τα υπηρετήσει στην καθημερινότητά του, δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στα κοινά, για να εξωτερικεύσεις αυτές τις πλευρές του χαρακτήρα σου.

Δε γίνεται να λες πως κόπτεσαι για τις ανάγκες των υπολοίπων, ότι θες να προσφέρεις, όταν δεν έχεις βοηθήσει μια γιαγιά να περάσει έναν δρόμο, όταν δεν έχεις πάει επίσκεψη σε νοσοκομείο να δεις πως περνάνε οι ασθενείς, έστω από περιέργεια.

Πολλοί δεν κάνουν τα παραπάνω και δεν τους μέμφομαι, αρκεί να μην κατεβαίνουν σε εκλογές επικαλούμενοι το συνάνθρωπο και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο καθένας μας έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία και φιλοσοφία ζωής, αν είσαι δοτικός από τη φύση σου, δε χρειάζεται ν΄ αναλάβεις αξίωμα ή οφίτσιο για να προσφέρεις στους υπόλοιπους.

Σε περίπτωση που είσαι τεμπέλης, μοναχοφάης και σταρχιδιστής, το ίδιο θα παραμείνεις και ως σύμβουλος.

Η πλάκα είναι πως ενώ οι περισσότεροι σέρνουν να γίνουν σύμβουλοι και βάζουν λυτούς και δεμένους να πουν δυο καλές κουβέντες στον επικεφαλής του συνδυασμού, δεν το παραδέχονται όταν γνωστοποιούν τη συμμετοχή τους στις εκλογές. «Αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση του υποψήφιου Δημάρχου» γράφουν, λες και είναι ο Εμπαπέ μετά το Μουντιάλ, που στο κατώφλι σφάζονταν οι μάνατζερ.

Συμπληρώνουν μάλιστα πως η αποδοχή έγινε «κατόπιν ωρίμου σκέψης και προβληματισμού»!

Έτσι και δείτε λοιπόν κάναν τύπο σε ταράτσα να αιωρείται και να κάνει διαλογισμό κοιτώντας το υπερπέραν, δεν είναι ούτε γιόγκι, ούτε το φάντασμα του Γκάντι!

Υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος είναι, που στοχάζεται αν πρέπει να σώσει το χωριό του ή να το αφήσει γι΄αργότερα…

Έχουν και κάτι ονόματα οι συνδυασμοί ρε πστ μου, Σύμπραξη για το Αύριο, Νέα Προοπτική, Όραμα Αναγέννησης, Ανάπλαση-Νέα πορεία, Δύναμη ευθύνης, Ώρα Δημιουργίας, πιο κλισέ κι από κάτι, Λαϊκή συσπείρωση, Νέοι αγώνες, που βρωμάνε από χιλιόμετρα πως είναι του ΚΚΕ.

Όλα ίδια φαίνονται κι όμως είναι διαφορετικά. Μια ντουζίνα λέξεις είναι βασικά οι οποίες συνθέτονται, υπάρχουν δηλαδή Νέα Πορεία, Δύναμη Ευθύνης, Όραμα Αναγέννησης και την επόμενη 4ετία. βλέπεις Δύναμη Αναγέννησης και Πορεία Ευθύνης..

Το περίεργο δεν είναι ότι δε μπερδεύονται οι ψηφοφόροι με τόσες επιλογές αλλά οι ίδιοι οι υποψήφιοι, είναι πιθανόν να πάθουν vetrigo πάνω από την κάλπη «τώρα εγώ είμαι με την Ελπίδα Προοπτικής, την Ελπίδα Αναγέννησης, την Ελπίδα για το αύριο, ή την Ελπίδα την κομμώτρια που είχα γκόμενα όταν ήμουν φαντάρος;»

Για να μην το βασανίζουμε πάντως, όλο αυτό το trend με τους υποψήφιους συμβούλους, αποτελεί κατά βάσει ένδειξη της ματαιοδοξίας του καθενός μας, η δημοσιότητα άλλωστε αποτελεί το μάννα της εποχής.

Είναι μια άλλη εκδοχή της εκπουτάνευσης κι εκπούστευσης της κοινωνίας μας, όπως είπε ο Σαράντος Καργάκος, με τα αμέτρητα κοριτσάκια που εκδίδονται μέσω instagram, βγάζοντας τα κάλλη τους σε κοινή θέα.

Από τη στιγμή λοιπόν που η κοινωνική καταξίωση αποτιμάται στον αριθμό των followers, ο άλλος που δεν έχει κώλους και βυζιά τι να δείξει, το σκεμπέ του;

Τη βλέπει πολιτικός λοιπόν, αναζητώντας τη δημοσιότητα από άλλο μετερίζι.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Δεν έχει και τόσο άδικο εδώ που τα λέμε, όταν βλέπει στο top της λίστας των πολιτικών τον Κούλη, τον Τσίπρα και την Φώφη, όταν έχει δει τον ΓΑΠ πρωθυπουργό και τον Μπους πλανητάρχη, λογικό είναι να σκέφτεται «γιατί όχι κι εγώ, τι παραπάνω έχουν αυτοί από μένα;»