Παναθηναϊκός : Η απόφαση και η δικαίωση

Η 20η Δεκεμβρίου θα έλεγε κανείς πως ήταν η «D -day» για τον Παναθηναϊκό. Ηταν η επομένη του καταστροφικού ματς με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, όπου είχε καταδειχθεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως ο Τσάβι Πασκουάλ δεν μπορούσε να κουμαντάρει άλλο την κατάσταση.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που πριν καιρό είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως το πράγμα δεν προχωράει πια, παίρνει την απόφαση να προχωρήσει σε αλλαγή.

Κι επειδή σχεδόν ποτέ δεν σκέφτεται με τον ορθολογικό τρόπο αποφάσισε να πάρει το τεράστιο ρίσκο. Να φέρει έναν παροπλισμένο από το αμερικανικό αθλητικό σύστημα προπονητή, στα 66 του χρόνια να δουλέψει για πρώτη φορά στη ζωή του στην Ευρώπη και να του δώσει την ομάδα για να τη σώσει.

Ένα ρίσκο, που είχε κάποιες σταθερές μεν, άλλωστε για τον τεράστιο Ρικ Πιτίνο μιλάμε, αλλά με πολλά «αν» και «εφόσον». Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός έφτανε μέχρι και δωδέκατος στη βαθμολογία παίζοντας άθλια, χωρίς να έχει προοπτική μπροστά του.

Από εδώ γράφαμε πως ο Παναθηναϊκός ίσως θα έπρεπε να επιλέξει αν αξίζει να πολεμήσει για την πρόκριση ή αν θα συγκεντρωνόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ναι, διότι τίποτε δεν φαινόταν ικανό να αλλάξει την κατάσταση. Ο Πιτίνο είχε μπροστά του ένα τεράστιο βουνό. Να αλλάξει την ομάδα και παράλληλα να κερδίζει. Αδιανόητα δύσκολη αποστολή.

Η διαδικασία προσαρμογής των δυο πλευρών (Πιτίνο και ομάδας) ήταν πάρα πολύ δύσκολη και επώδυνη. Ο Ιταλοαμερικανός διαπίστωσε στο ΣΕΦ πως η Ευρωλίγκα δεν είναι… παιδική χαρά και πως πρέπει να αναλάβει δράση. Αρχισε λοιπόν να αλλάζει τα πάντα στην ομάδα και αν αποτύχει, να αποτύχει με τις δικές του αποφάσεις.

Τέλος τα τρίποντα λοιπόν, τέλος οι αργές επιθέσεις, τέλος το εκτεταμένο ροτέισον. Συγκεκριμένοι ρόλοι, early offense και η μπάλα στο «ζωγραφιστό», στον Τόμας, τον Παπαγιάννη και τον Βουγιούκα.

Και φυσικά Καλάθης. Ο Κιλπάτρικ «πανοπλία» πάνω του να τρέχει και να μαρκάρει και ο αρχηγός να πασάρει κάνοντας τους άλλους καλύτερους.

Ο Παναθηναϊκός είναι στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, διότι άπαντες στα αποδυτήρια έκλεισαν τα αυτιά τους σε οτιδήποτε λεγόταν, διότι μίλησαν πρώτα με τον εαυτό τους και έκαναν αυτοκριτική, διότι παραδέχθηκαν πως δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους. Διότι απλούστατα οι ίδιοι παίκτες ήταν εκείνοι που έκαναν τη δουλειά.

Δεν κρύφτηκαν πίσω από δικαιολογίες και κυρίως δεν έριξαν τη δική τους ευθύνη στο διπλανό τους. Από το σημείο εκείνο κι έπειτα η κλεψύδρα είχε γυρίσει…

Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που μπορεί να διαχειριστεί οποιονδήποτε ρυθμό αγώνα. Διαθέτει τεράστιο βάθος στο ρόστερ της, απίστευτη ποιότητα, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτε να χάσει.

Ασφαλώς και είναι το αουτσάιντερ, έχει μειονέκτημα έδρας και μετράει ήδη δυο ήττες φέτος. Είναι τελειωμένος; Μα, και στις 20 Δεκεμβρίου τελειωμένος ήταν…

ΥΓ Δεν είναι μόνο τα κύπελλα, τα πρωταθλήματα, οι τρεις Ευρωλίγκες, οι «μάχες» με τον Κλέϊζα, τον Σμόντις, τον Πρίντεζη, τον Μίροτιτς και τους υπόλοιπους.

Είναι το γεγονός ότι το 2012 δεν είχε συμβόλαιο, μπορούσε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους και να… ρευστοποιήσει την υπεραξία που είχε κερδίσει μέσα στα παρκέ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Εκείνος όμως έμεινε μαζί με τον Διαμαντίδη και πάλεψε να κρατήσει όρθια μια ομάδα που ουσιαστικά δεν υπήρχε. Γι’ αυτό αξίζει το πιο ζεστό χειροκρότημα ο Κώστας Τσαρτσαρής…