Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται νέα σημεία αναφοράς

Ο Απρίλιος είναι ένας μήνας που ξυπνάει χρυσές αναμνήσεις στους οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Την εποχή που κυκλοφορούσε το γνωστό «στον όμιλο του Ολυμπιακού οι δύο πρώτοι περνούν, ο τρίτος πάει στο ΟΥΕΦΑ και ο τέταρτος… στον Πειραιά», ο Παναθηναϊκός έμπαινε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καλοκαίρι κι έβγαινε άνοιξη. Στις 3 Απριλίου, λοιπόν, του 1996 οι «πράσινοι» νίκησαν 0-1 τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ με το τέρμα του Βαζέχα (έπειτα από τρομερή κούρσα του νυν τεχνικού Γιώργου Δώνη), αλλά στη ρεβάνς δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το θαύμα και να προκριθούν στον τελικό της Ρώμης.

Στις 3 Απριλίου του 2002 κι ενώ ο Παναθηναϊκός είχε περάσει δύο ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ (με το σύστημα που επικρατούσε τότε) νίκησε στη Λεωφόρο 1-0 τη Μπαρτσελόνα με εύστοχο χτύπημα πέναλτι Μπασινά, όμως, στη Βαρκελώνη στάθηκε άτυχος και για λίγα εκατοστά στο σουτ του Βλάοβιτς (ή νωρίτερα στην επέμβαση του Πουγιόλ στη γραμμή στην προβολή του Κωνσταντίνου) δεν πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά. Σε ένα ματς, που οι Καταλανοί μετά το 70’ παρακαλούσαν να λήξει βλέποντας τον Παναθηναϊκό να τους πολιορκεί.

Ανεξάρτητα την κατάληξη, λοιπόν, πρόκειται για δύο σπουδαίες στιγμές στην ένδοξη ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού. Κι όπως είναι γνωστό, την ιστορία σου οφείλεις να τη γνωρίζεις, να σέβεσαι και να έχεις στην καρδιά σου ό,τι πέτυχαν όσοι υπηρέτησαν την ίδια ιδέα με σένα. Στον αντίποδα, όμως, είσαι υποχρεωμένος να συνεχίζεις την ιστορία. Πρέπει να γράφεις νέες σελίδες.

Η ζωή συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα, το ίδιο και στον αθλητισμό. Δεν μπορείς να ζεις συνεχώς με τις αναμνήσεις. Θα πνιγείς σ’ αυτές, θα μείνεις στάσιμος. Οφείλεις να δημιουργείς νέες κι αν γίνεται μεγαλύτερες. Έτσι, όπως είναι τα πράγματα, βέβαια, ο Παναθηναϊκός κι οποιοσδήποτε ελληνικός σύλλογος είναι απίθανο να πετύχουν ό,τι έκαναν εκείνα τα χρόνια οι σπουδαίες ομάδες που είχε το «τριφύλλι».

Ο Παναθηναϊκός, όμως, που έχει δημιουργήσει ένα πιο ισχυρό, ανθεκτικό dna στην Ευρώπη απ’ οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα, έχει να περηφανευτεί για κάτι εκτός συνόρων από την πρόκριση επί της Ρόμα.

Συμπληρώθηκαν φέτος εννέα χρόνια από τότε. Για όποιον δεν το έχει συνειδητοποιήσει, τόσα έχει ο Παναθηναϊκός χωρίς πρωτάθλημα. Ζει τα δικά του πέτρινα χρόνια και το μόνο αξιόλογο που έχει να θυμηθεί από το νταμπλ του 2010 κι έπειτα είναι η επιβλητική νίκη επί του ΠΑΟΚ στον τελικό κυπέλλου του 2014. Και κάποιες σκόρπιες νίκες, που οι περισσότερες είναι φυσιολογικές για το μέγεθός του.

Από το 2010 και μετά, το «τριφύλλι» για τρίτη φορά δεν θα παίξει στην Ευρώπη. Ακόμα δύο περιόδους δεν μπήκε σε ομίλους (πέρσι και τη σεζόν 2015-16). Η ομάδα που είναι συνυφασμένη με τις εκτός συνόρων διοργανώσεις έχει κατρακυλήσει στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Αυτό είναι γνωστό. Απλώς βλέπεις όλοι να συζητούν και να γράφουν για τις αναμνήσεις που γεννήθηκαν την ίδια μέρα 3 Απριλίου. Και μετά σκέφτεσαι: «Πω, πέρασαν 23 χρόνια. 17 χρόνια…». Ή, όπως ανέφερα εννέα χρόνια από την επιτυχία επί της Ρόμα. Μετά τι;

Το θέμα είναι ότι ο οπαδός του Παναθηναϊκού δεν έχει καμία ένδειξη για το πότε θα δημιουργηθούν νέα σημεία αναφοράς. Βραδιές που θ’ αποτελούν αναμνήσεις για την επόμενη γενιά. Ευρώπη μπορεί να παίξει το καλοκαίρι του 2020. Μπορεί και να μπει στους ομίλους. Θα είναι ένα βήμα σε σύγκριση με το τι βιώνουμε τώρα. Ας γίνει αυτό το βήμα και νομοτελειακά θα έρθει και το μεγαλύτερο.

MUST READ

Όλα τα δεδομένα για το νέο συμβόλαιο του Νίκολα Μιλουτίνοφ (pic)

Δεν γνωρίζω με ποιον ιδιοκτήτη, προπονητή ή τεχνικό διευθυντή. Το μόνο που πρέπει να ελπίζουν όλοι είναι να έρθει το συντομότερο δυνατό. Να προστεθούν νέες σελίδες δόξας. Εννοείται, ότι όταν έρθουν αυτές κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει τι συνέβη πριν 15, 25 χρόνια, τι έγινε το 1971. Αυτά αποτελούν τον οδηγό. Για να ξέρει ο σύλλογος τι έχει πετύχει και να προσπαθεί να το επαναλάβει. Στο μέτρο του δυνατού, όπως έχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο.