Και λίγα είναι αυτά που γίνονται

ΟΡΓΗ. Αγανάκτηση. Αποτροπιασμός. Φρίκη. Για τα πανό στο ΣΕΦ. Για τη σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Έχοντας προηγηθεί, του ντου στο Παπαστράτειο. Αν πάμε πιο πίσω, θα ανατρέξουμε στα μπινελικια στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ στον Σπανούλη. Στο πανό για τον Διαμαντίδη στο ΣΕΦ. Η ταπεινότητά μου λοιπόν έχει να πει, «σιγά τ αβγά». Μη τυχόν πέσουν και σπάσουνε. Που είναι το παράξενο; Που είναι το πρωτότυπο; Που είναι το πρωτοφανές; Ώστε να επιφέρουν τα κροκοδείλια δημοσιογραφικά δάκρυα. Ότι πιάσαμε πάτο. Ότι δεν πάει άλλο, κλπ κλπ.

ΟΥΔΕΜΙΑ έκπληξη. Φυσιολογικά είναι όλα αυτά. Και αναμενόμενα. Σιγά που δεν θα βρεθούνε, πέντε, δέκα, είκοσι, να σηκώσουν επετειακό-πανηγυρικό πανό για τη δολοφονία Φιλόπουλου. Σιγά που δεν θα βρεθούνε πέντε, δέκα, είκοσι, να τη πέσουν στο Παπαστράτειο ακόμα και σε γυναικόπαιδα . Ακόμα και σε ΑΜΕΑ. Και λίγους λέω. Το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Δεδομένο. Και δεν προέκυψε χθες. Ανατρέχει σε βάθος, δύο δεκαετιών. Τουλάχιστον. Σε αυτή τη μορφή. Την οργανωμένη. Η βία, η σκληρή η ωμή βία, υπήρχε ανέκαθεν στα γήπεδα.

ΤΗ δεκαετία 60, τη δεκαετία 70, στα γήπεδα για τα Τοπικά πρωταθλήματα της Αθήνας γινότανε πόλεμος. Πετράλώνα, Μενίδι, Λιόσα, Άγιος Ιερόθεος. Οι μάχες σώμα με σώμα το λιγότερο. Ένας να είναι πεσμένος στο έδαφος και δέκα από πάνω να τον κλωτσάνε. Όπως το λέω. Στο σώμα, στο κεφάλι, παντού. Όπως ακριβώς σκοτώθηκε ο οπαδός του Εθνικού στη Κρήτη στο παιχνίδι με τον Ηρόδοτο. Με τη πάροδο των χρόνων το πράγμα οργανώθηκε. Οι νταήδες, απέκτησαν, ονοματεπώνυμο. Γραφεία, τηλέφωνα, νομική υπόσταση. Έγιναν κατάσταση. Η Χρυσή Αυγή, που δέρνει και σκοτώνει, κάνει κάτι λιγότερο; Κόμμα, που σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες έχουνε στείλει Βουλή.

ΘΑ κάνουνε κράτει τα αλάνια των γηπέδων; Τηρουμένων των αναλογιών και λίγα κάνουνε. Λίγα είναι αυτά που έχουν συμβεί. Μπροστά στο μέγεθος των εγκληματικών αυτών οργανώσεων. Κι αν μάλιστα πρόκειται για γεγονότα που συμβαίνουν μεταξύ τους, ποσώς με ενδιαφέρει. Αν σφαχτούνε κι αν σκοτωθούνε. Δεν με αφορούν οι ενδεχόμενες απώλειες. Επιλογή τους είναι. Αν πας με μαχαίρια και ρόπαλα υπάρχει η πιθανότητα, κάποιοι να μη γυρίσουνε πίσω. Δεν θα πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. Και θα κάτσω εγώ να κλάψω; Για ποιο λόγο;

ΤΟ ξαναλέω. Γι αυτά που συμβαίνουν μεταξύ τους, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή. Αν θέλουνε, οι πέντε, δέκα, είκοσι που λέγαμε, να σκοτωθούνε, θα χαλάσω εγώ τη ζαχαρένια μου; Ας κόψουνε το λαιμό τους. Ενοχλεί αν τη πέφτουνε σε αθώους. Επειδή φοράνε, μαύρο, κίτρινο, πράσινο, η κόκκινο κασκόλ. Αν ανέβουνε στη πεζογέφυρα του Πανθεσσαλικού με σουγιάδες και μαχαίρια, δικό τους θέμα και δικό τους πρόβλημα. Κι αν πεθάνουνε και κανά-δυό, ας τους κλάψουνε οι μανάδες τους. Εγώ όχι. Που στη προκειμένη περίπτωση μάλιστα είναι ένα ζήτημα αν σωστά αποκαλείται «θύμα». Θύμα γιά μένα, είναι αυτός που δεν φταίει.

ΕΞ και η μεταφορική έννοια, να αποκαλείται κάποιος θύμα. Ο αφελής. Ο μειωμένης αντίληψης. Αυτός που μπορείς να εύκολα να κοροϊδέψεις. Θύμα είναι αυτός σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αν δώσουμε ραντεβού για να σκοτωθούμε, είναι συνειδητή επιλογή. Κι αν συμβεί το μοιραίο θα πρόκειται για απώλεια. Κατ αντιστοιχία, δεν θεωρώ ήρωες τους επαγγελματίες στρατιωτικούς. Ήρωας όταν πέφτει στο καθήκον, είναι ο πυροσβέστης. Που έχει εκπαιδευτεί για να σώζει ζωές. Ο στρατιωτικός, έχει εκπαιδευτεί για να σκοτώνει. Αυτή είναι η δουλειά του. Πληρώνεται. Αν σκοτωθεί πάει να πει, ότι ο άλλος ήταν καλύτερος. Αν πέσει το Μιράζ κάποιο λάθος έκανε.

ΟΠΩΣ λοιπόν ο στρατιωτικός πολεμάει για τη πατρίδα, έτσι η Θύρα 13 πολεμάει για τον Παναθηναϊκό κι η Θύρα 7 πολεμάει για τον Ολυμπιακό. Ποιο είναι το διάφορο; Επειδή ο εχθρός είναι Τούρκος; Όση αξία έχει το πρωτάθλημα, άλλη τόση έχει και το Αιγαίο. Που φουντάρουνε τα Φάντομ. Εκεί η διαφορά, είναι κρατική. Θεσμική. Τα όπλα επιτρέπονται. Στα γήπεδα , η διαφορά είναι ιδιωτική. Γι αυτό και απαγορεύονται. Για να μη πολυλογούμε, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα, είναι μέσα στον άνθρωπο. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Δεν είναι ούτε για να κλαις, ούτε για να νευριάζεις. Μόνο για να παρατηρείς. Από κοινωνιολογικής πλευράς και μόνο.

ΑΠΟ κει και πέρα, υπάρχουν αρχές. Η δικαιοσύνη, η αστυνομία. Δουλειά της αστυνομίας είναι να βρει τους πέντε δέκα είκοσι που λέγαμε. Που σε πανελλαδικό επίπεδο είναι κάποιες χιλιάδες. Κι είναι και εύκολη δουλειά μάλιστα. Η αστυνομία ωστόσο δεν ασχολείται. Δεν την ενδιαφέρει. Και μην ακούω σαχλαμάρες. Ότι όλα αυτά είναι βάση σχεδίου, να σκοτώνονται στα γήπεδα για να μην ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα.

ΑΥΤΑ είναι τρίχες κατσαρές. Θα οργανώσει σχέδιο ποιός; Χθες ο Τόσκας, σήμερα η Γεροβασίλη και αύριο ο Κικίλιας; Σοβαροί να είμαστε. Η Ελλάδα είναι μία διαλυμένη, μία ασύντακτη χώρα. Που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Από τον Μανόλο Πετσίτη που ποζάρει με το μπουρνούζι, μέχρι αυτούς που σφάζουν για πλάκα στις φυλακές Κορυδαλλού. Μια χώρα, που όταν βρέχει πνίγονται, κι όταν ανάβουν φωτιές καίγονται. Κατ αυτή την έννοια και σε σχέση με το μέγεθος της ασυδοσίας, αυτά που γίνονται στα γήπεδα είναι λίγα. Πολύ λίγα θα έλεγα.

Στη μουσική επιλογή, Cafe Accordion Orchestra -L’Indiffirence