ΠΑΟΚ: Άγνωστο αν κερδίσουμε, αποκλείεται όμως να την πατήσουμε

Λευτέρης Δούκας 30.03.2019-20:57

Θα έκαναν like στη Συμέλα από Κιλκίς, με φώτο προφίλ τη Τζένιφερ Λόπεζ, γράφοντας «είσε απήστευτη γυνέκα και τραγουδάς πολλή οραία..»

Το πρωτάθλημα της περιόδου 1987-88 ήταν από τα πιο αμφίρροπα, με τρεις ομάδες να πέφτουν σχεδόν ταυτόχρονα στο νήμα. Λάρισα -που και το κατέκτησε τελικά-, χαρτί και ΠΑΟΚ, με τα πάντα να κρίνονται την προτελευταία αγωνιστική. Μέχρι τότε και αναλόγως με συνδυασμούς αποτελεσμάτων, όλοι είχαν πιθανότητες.

Κάπως έτσι ήταν η πορεία μέχρι τα τελειώματα, τα πάντα κρίνονταν στη λεπτομέρεια, με μια από τις πιο οδυνηρές ήττες του ΠΑΟΚ, να καταγράφεται στη Βέροια, από την τοπική ομάδα.
ΠΑΟΚοκρατούμενος νομός, γενέτειρα μάλιστα του τότε πρόεδρου του ΠΑΟΚ αείμνηστου Χάρη Σαββίδη, που εκτός των άλλων είχε εκεί την έδρα των επιχειρήσεων του.

Πήγαμε στο παιγνίδι λοιπόν, με την κλασική ψυχολογία «εντάξει μωρέ, εκδρομή θα πάμε, θα φάμε τα κοψίδια μας, θα πιούμε τις ρετσίνες μας, θα πάρουμε περίπατο το διπλό και σε γενικές θα περάσουμε ένα ξεκούραστο απόγευμα».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν ακινητοποιηθεί στη δεξιά πλευρά του δρόμου, οι μηχανές είχαν ανάψει, αφού πηγαίναμε σημειωτόν. Μιλάμε για κανονικό μποτιλιάρισμα…

Μέσα σε όλα, προσθέστε ότι προηγηθήκαμε σχετικά νωρίς, οπότε όλα έμοιαζαν να εξελίσσονται όπως τα είχαμε σκιαγραφήσει στο μυαλό μας.

Καλά που δεν υπήρχε facebook τότε, οι μισοί αντί να βλέπουν το ματς θα έκαναν like στη Συμέλα από το Κιλκίς με φωτο προφίλ τη Τζένιφερ Λόπεζ, γράφοντας «είσε απήστευτη γυνέκα και τραγουδάς πολλή οραία. Έλα inmpoks..»

Κάποια στιγμή οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν αλλά δε μας προβλημάτισε ιδιαίτερα, πιστεύαμε πως θα βάλουμε ένα ακόμα και θα κερδίσουμε. Μέχρι που μας το παστέλωσε ο άγνωστος μεταξύ αγνώστων, χαρισματικός από τότε όμως, Αλέκος Αλεξανδρής και καταλήξαμε να κοιτάμε τον ουρανό μετρώντας τ΄άστρα. Δεν είχαμε κουράγιο ούτε ν΄αποδοκιμάσουμε τους παίκτες, αυτοί έκαναν μπάνιο, επέστρεψαν Θεσσαλονίκη κι εμείς βρισκόμασταν ακόμα στις κερκίδες και τσιμπιόμασταν.

Συγκρίνοντας το με την αυριανή αναμέτρηση στην Ξάνθη υπάρχουν πολλά κοινά, με πρώτο και καλύτερο πως εμείς τουλάχιστον ως οπαδοί, το αντιλαμβανόμαστε με το ίδιο σκεπτικό:
«Έλα μωρέ ποια Ξάνθη, περίπατο θα κάνουμε, καλύτεροι είμαστε…». Δεν υπάρχει αμφισβήτηση περί της ανωτερότητας, ειδικά όταν η γηπεδούχος δεν έχει στόχους, το ίδιο ίσχυε όμως και σχεδόν τρεις 10ετίες πίσω, στη Βέροια.

Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που ομάδες την πάτησαν έτσι, έχοντας την ίδια λογική με τον κόσμο στις κερκίδες, ότι το ματσάκι είναι εύκολο.

Η διαφορά με τότε, είναι πως το αγωνιστικό τμήμα ουδέποτε παρουσίασε συμπτώματα εφησυχασμού, δεν υπήρχε παιγνίδι που ο ΠΑΟΚ αγωνίστηκε χαλαρά.

Το ακόμα πιο άξιο αναφοράς είναι πως ο ΠΑΟΚ δε μπήκε, ούτε εμφάνισε ποτέ άλλου τύπου σύμπτωμα, όπως υπερενθουσιασμός, άγχος, εκνευρισμός, αφέλεια, φόβος κλπ.

Είναι ομάδα με φλατ οπτική και πανομοιότυπη ένταση στην αντιμετώπιση κάθε αγώνα, απολύτως συγκεντρωμένη, μπαίνει μέσα με ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, απαγορεύοντας στο μυαλό της να επηρεαστεί από κάθε είδους εξωαγωνιστικό παράγοντα.

Κόντρα στο γαύρο, αν και το κλίμα που είχε καλλιεργηθεί επικοινωνιακά ήταν πως οι αντίπαλοι είναι καλύτεροι κι έρχονται στην Τούμπα να μας το αποδείξουν, ότι πρόκειται για τελικό πρωταθλήματος και άλλα γλαφυρά, μπήκε χωρίς πίεση και ζόρι παίζοντας τη μπαλίτσα της. Έχωσε τα τεμάχια, σκουπίστηκε και ντύθηκε, όπως προβλέπει το τελετουργικό σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στη Ριζούπολη, δεν υπήρχε διαφορά.

Κατάφερνε μάλιστα να μένει ανεπηρέαστη ακόμα και από αγωνιστικούς παράγοντες, με το χαρτί ας πούμε αναγκάστηκε να συνεχίσει με παίκτη λιγότερο, ούτε απελπίστηκε όμως, ούτε έδειξε να χάνεται.

Το ίδιο και με τον Πανιώνιο, στο 114 πάλευε για 2 γκολ με τρόπο που δεν πρόδιδε βιασύνη και νευρικότητα, που μεταξύ μας δε θα απολύτως αδικαιολόγητη.

Στα παιγνίδια που ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλός, δεν κέρδισε ή δυσκολεύτηκε, αυτό δε συνέβη επειδή απογοητεύτηκε, χαλάρωσε, επαναπαύτηκε στη βαθμολογική διαφορά ή ότι άλλο, με αποτέλεσμα να την πατήσει ή να κινδυνεύσει να την πατήσει.

Απλώς δεν ήταν στη μέρα του, ο αντίπαλος ήταν αντίστοιχα σε καλή ή και τα δυο.

Ουδέποτε ο ΠΑΟΚ κατέβηκε με την υπεροψία του ανώτερου, πως «σας έχω στο τσεπάκι», ούτε έδειξε περιορισμένη σπουδή, περίσσιο άγχος ή ελλειπή αγωνιστική ετοιμότητα, στην αντιμετώπιση κάποιου αγώνα.

Ήταν κάτι που το επισήμαινα ακόμα και στις άσχημες φετινές Ευρωπαϊκές βραδιές, κόντρα σε ένα κοινό που έχει μάθει να βγάζει πορίσματα εκ του αποτελέσματος.

Αυτός είναι και ο λόγος που πηγαίνουμε στην Ξάνθη με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, όχι πως θα κερδίσουμε σίγουρα, αλλά ότι δεν πρόκειται να την πατήσουμε, διότι έχουμε απόλυτη επίγνωση των ικανοτήτων και των προδιαγραφών της ομάδας.

Αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και τους γαύρους που από πέρσι τον Αύγουστο περιμένουν πότε θα χάσουμε, με την ίδια αφέλεια που ο ψηφοφόρος του Σύριζα περιμένει πότε θα πάρει 751 βασικό.