Ο εσμός της εξέδρας είναι επιλογή!

«Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα» έγραψε και ερμήνευσε ο Νίκος Πορτοκάλογλου το 1993 («Τα καράβια μου καίω»), αλλά θαρρώ ότι θα το έχει μετανιώσει έπειτα από 1/4 αιώνα! Τα οργανωμένα «παιδιά» στις κερκίδες, πλην εξαιρέσεων οι οποίες όμως -δυστυχώς- υφίστανται για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν είναι φορείς της ελπίδας, αλλά της απελπισίας για το πως καταντήσαμε…

Πανό το βράδυ στο ΣΕΦ που πανηγυρίζουν για τη δολοφονία Φιλόπουλου στα 12 χρόνια από το μακελειό της Λαυρίου, πανό την προηγούμενη στο ΟΑΚΑ για το πέσιμο σε γυναικόπαιδα και ΑΜΕΑ στο Παπαστράτειο, εμετικά συνθήματα επί χρόνια για τους νεκρούς της Θύρας 7, για τα κόκαλα του Διαμαντίδη, για τη γυναίκα του Σπανούλη και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…

Ασπρόμαυροι και κιτρινόμαυροι (πλαισιωμένοι και από ξένους μισθοφόρους) σκοτώνονται στο Βόλο, στο ΟΑΚΑ, πράσινοι και κόκκινοι ανακατεύονται όποτε μπορούν, οι μεν επιτίθενται σε συνδέσμους των δε, οι δε ανταποδίδουν και όλοι οι υπόλοιποι τους χαζεύουμε…

Οι δημοσιογράφοι (οπαδογράφοι πλέον οι περισσότεροι) βγαίνουν από τα ρούχα τους μόνο όταν πρέπει να παρηγορήσουν τους δικούς τους και να κατακεραυνώσουν τους απέναντι. Οι παράγοντες –το ‘γραψα και τις προάλλες– άλλοτε ανήμποροι απλώς τους εκλιπαρούν να μην πλήξουν πολύ την ομάδα με τις πράξεις τους κι άλλοτε αδιάφοροι κάνουν τα στραβά μάτια για να τους έχουν ασπίδα όπου δει…

Οσο για την Πολιτεία (υφυπουργείο Αθλητισμού και υπουργείο Προστασίας του Πολίτη), δεν έχει καμία διάθεση να εκπληρώσει τις εκ του Συντάγματος υποχρεώσεις της για ποικίλους λόγους (δεν είναι της παρούσης η επανάληψή τους). Π.χ., σε μια ελάχιστα ευνομούμενη κοινωνία, η ΕΛ.ΑΣ. απόψε θα είχε ήδη συλλάβει -στην αποχώρησή τους από το ΣΕΦ- εκείνους που σήκωσαν τα εμετικά πανό, οι οποίοι θα έκαναν παρέα σε εκείνους του ΟΑΚΑ τις προάλλες, οι οποίοι θα έπρεπε να κάνουν στους άλλους, του ντου στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, οι οποίοι θα συμπλήρωναν τις συμμορίες με τα χτυπήματα σε Παπαστράτειο και Περιστέρι, οι οποίοι θα είχαν παρέα τους νταήδες στο Αγρίνιο, που θα ήταν ήδη στην ίδια μοίρα με εκείνους στο ΑΕΚ – Αγιαξ κ.ο.κ…

Ομως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει βούληση, δεν τους ενδιαφέρουν (κανέναν τους -οπαδογράφους, παράγοντες, θεσμούς, πολιτεία- παρά τα παχιά λόγια) οι «υγιείς άρρωστοι», δεν τους απασχολεί το «προϊόν»! Να μην γίνει μόνο καμιά πολύ σοβαρή στραβή στη βάρδιά τους είναι το πρωταρχικό τους μέλημα (και πρέπει μετά να τρέχουν να μαζέψουν το κράξιμο -το κράξιμο τους νοιάζει, όχι οι τυχόν νεκροί, μην αυταπατάστε)…

Λυπάμαι, αλλά ο πόλεμος με τον εσμό της εξέδρας, με ό,τι χειρότερο κοινωνικά ξεβράζεται και εκφράζεται στις κερκίδες, δεν κλιμακώθηκε ποτέ και έχει τελειώσει καιρό τώρα. Χάσαμε…