Όταν ο Ολυμπιακός (επί Κόκκαλη) ήταν ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ εταιρεία

Η πολιτική είναι μια τόσο βρώμικη κατάσταση, που κάθε φορά που ακουμπάει τον αθλητισμό και εν προκειμένω το ποδόσφαιρο, μεταφέρει τη μάκα της αθλιότητας των προθέσεων των λειτουργών της. Ο Πέτρος Κόκκαλης, πέρα από γιός του Σωκράτη Κόκκαλη, πρώην αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, επιχειρηματίας, «ακτιβιστής» κλπ. κλπ, πλέον παρουσιάζεται στο ευρύ κοινό ως πολιτικός. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ρητορική, τις προθέσεις και τις πράξεις που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Δικαίωμά του, καλά έκανε. Δημοκρατία έχουμε.

Ωστόσο ο Πέτρος Κόκκαλης, αποφάσισε να ανοίξει μια κουβέντα που σε καμία περίπτωση δεν συμφέρει τον ίδιο και την οικογένειά του. Η οικογένεια Κόκκαλη ευεργέτησε (και ευεργετήθηκε, βεβαίως, από) τον Ολυμπιακό για σχεδόν 20 χρόνια. Κατέκτησε τίτλους σε όλα τα σπορ, έκανε έργα σημαντικά για τον σύλλογο, όπως η ανέγερση του Γεώργιος Καραϊσκάκης και το προπονητικό κέντρο του Ρέντη, έφερε σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Οσα πέτυχε δεν σβήνονται, δεν ξεχνιούνται και προφανώς αποτελούν προίκα του συλλόγου.

Αλλά ο Π. Κόκκαλης δεν ξέφυγε από τον άγραφο κανόνα του Νόαμ Τσόμσκι. Ο Αμερικανός γλωσσολόγος και (πραγματικός) ακτιβιστής, είχε πει κάποτε πως ο λόγος που κανένας δεν θέλει να σπουδάζει ιστορία, είναι γιατί σου μαθαίνει πάρα πολλά. Το ίδιο κάνει και ο νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξε να αφήσει την ιστορία στην άκρη και να ξεκινήσει να θυμάται τον Ολυμπιακό από το 2018 και μετά. Τότε που ξαφνικά ο Ολυμπιακός έγινε… εταιρεία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μας έβγαλε από τα μνημόνια.

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο ΑΠΕ, λοιπόν, ο κ. Κόκκαλης ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε ως ένας φορέας παραγωγής πολιτισμού και νοήματος, με μεγάλη συμβολή και ιστορία έκτοτε σε όλες τις φάσεις της ελληνικής και πειραιώτικης κοινωνίας. Εγώ πάντοτε τον αντιλαμβανόμουν ως ένα σωματείο που είναι και η μήτρα της ομάδας. Γι’ αυτό σήμερα δυσκολεύομαι, όπως και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, να δεχτούμε τη μεταστροφή της σε μια ανώνυμη εταιρεία».

Ας πούμε ότι ο Πέτρος Κόκκαλης πράγματι, πιστεύει αυτό που λέει. Ας δεχθούμε επίσης ότι πρώτη φορά επί Μαρινάκη ο Ολυμπιακός μπαίνει στο σημάδι των πολιτικών και των κυβερνήσεων, διώκεται με κάθε τρόπο και με στημένες υποθέσεις και ότι δεν είχε ποτέ πριν εμπλακεί το κοινό του σε πολιτικές αντιπαραθέσεις. Το τι ισχύει το γνωρίζει και ο πλέον αδαείς, αλλά εμείς θα πάμε με τα νερά του υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ. Θέτοντας, όμως, κάποια πολύ συγκεκριμένα και ξεκάθαρα ερωτήματα, αναφορικά με την περίοδο της διοίκησης Κόκκαλη.

1) Όταν τον Αύγουστο του 1999, ο Σωκράτης Κόκκαλης δέχθηκε την πρόταση της Ιντερ για την παραχώρηση του Γρηγόρη Γεωργάτου, η εφημερίδα «ΦΩΣ» είχε κατακρίνει την απόφαση του τότε ισχυρού άνδρα του Ολυμπιακού, χρησιμοποιώντας και δήλωση του «Γκέο», που ανέφερε ότι δεν ήθελε να πάει στην Ιταλία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Σωκράτης Κόκκαλης να κάνει επίσημη επίθεση κατά της εφημερίδας και προσωπικά του ιδρυτή και εκδότη της Θόδωρου Νικολαΐδη.

Δικαιολογώντας, λοιπόν, την απόφαση να πουλήσει τον Γεωργάτο, ο Σ. Κόκκαλης, ανέφερε μεταξύ άλλων στη δήλωσή του: «»Κατανοώ» βαθύτατα όσους, απομονωμένοι σε έναν παρωχημένο κόσμο, αδυνατούν να αντιληφθούν τις σύγχρονες εξελίξεις και τα δεδομένα της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής αγοράς. Ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος, επί των ημερών μου τουλάχιστον, να βλέπει πάντα μακριά και να σχεδιάζει τις κινήσεις του σε αντιστοιχία με αυτές των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης, γεγονός που δεν πρόκειται αλλά ούτε με ενδιαφέρει να κατανοήσει ο κ. Νικολαϊδης. Η σιωπή ενίοτε είναι χρυσός, όταν μάλιστα αντικαθιστά την οπισθοδρομική και εκτός πραγματικότητας φλυαρία».

Τι λέει ο τέως μεγαλομέτοχος και πατέρας του υποψηφίου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ; Το προφανές. Ότι και ο Ολυμπιακός, όπως και κάθε επαγγελματικός σύλλογος, είναι εταιρείες. Καλός ο ρομαντισμός, καλά τα ωραία λόγια, αλλά όταν υπάρχουν έσοδα, έξοδα, εκατομμύρια να διακινούνται, αγοραπωλησίες, η ρομαντζάδα πάει περίπατο.

2) Την περίοδο 2007-08, όταν ο Πέτρος Κόκκαλης ανέλαβε τα ηνία της ΠΑΕ, μαζί με τον τότε τεχνικό διευθυντή της ομάδας, Ιλια Ιβιτς, πώς διαχειρίστηκαν τον Ολυμπιακό; Ως ΠΑΕ, ως εταιρεία ή ως την «καψούρα» τους; Πώς έκαναν τις 15-16 μεταγραφές; Πώς απέκτησαν ποδοσφαιριστές από κάθε άκρη της γης; Πώς έκαναν πολύπλοκα deal (βλέπε Μπελούτσι), με τους κορυφαίους μάνατζερ της εποχής (Πίνι Ζάχαβι); Πώς dealαραν με αγγλικούς, ιταλικούς, ισπανικούς συλλόγους για να αποκτήσουν ποδοσφαιριστές; Τότε τι ήταν ο Ολυμπιακός; Δεν ήταν εταιρεία; Ηταν σωματείο της γειτονιάς; Όταν πωλήθηκε ο Μπελούτσι την επόμενη σεζόν τι ήταν; Όταν ο Καστίγιο έφυγε… σπρωχτός για τη Σαχτάρ Ντόνετσκ;

3) Όταν το καλοκαίρι του 2010, ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να χαμηλώσει τον πήχη σε όλα και να χτίσει ομάδα με τον Νικλητσιώτη, τον Βασιλόγιαννη, τον Κατσικογιάννη, τον Φετφατζίδη, τον Γιάννη Παπαδόπουλο, τον Επστάιν θεωρώντας ότι δεν μπορεί να κοντράρει την πολυμετοχικότητα του Παναθηναϊκού, τι ήταν ο Ολυμπιακός; Ηταν εταιρεία ή έγινε ιδέα και ρομαντισμός (πού ούτως ή άλλως είναι);

4) Ο Ολυμπιακός, όπως και κάθε Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία, είναι και θα παραμείνουν εταιρείες. Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι τι εταιρείες θα είναι. Διότι οι ομάδες-εταιρείες, που στηρίζονται στη λαϊκή βάση τους και απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό, δεν μπορούν να λειτουργούν μόνο για το σήμερα. Αλλά να φροντίζουν ώστε ο σύλλογος, η ομάδα, η εταιρεία είναι βιώσιμη, υγιής και δεν έχει ανάγκη κανέναν Κόκκαλη, Μαρινάκη ή οποιονδήποτε για πάει μπροστά. Από πότε, άλλωστε, η αυτάρκεια και η αυτοτέλεια έγιναν όροι… καταδικαστέοι;

5) Όταν το καλοκαίρι του 2010 η κρίση χτύπησε για τα καλά την Ελλάδα, η οικογένεια Κόκκαλη αποφάσισε να χαμηλώσει τον πήχη, να κατεβάσει επίπεδο τον Ολυμπιακό και να πορευτεί με ένα πλάνο που ήταν προσαρμοσμένο στην οικονομική λαίλαπα που ερχόταν. Ένα πλάνο… ΕΤΑΙΡΙΚΟ. Για να «βγει» η εταιρεία και να μην χρειάζεται να συνεισφέρει μεγάλα ποσά ο μεγαλομέτοχος. Ενας μεγαλομέτοχος που είχε ήδη βάλει «συμπαίκτη» τον Λαυρεντιάδη (σ.σ. ήθελε να κάνει… real estate), που είχε κάνει άνοιγμα στους Ολυμπιακούς επιχειρηματίες για να μπουν στην ομάδα, να συνεισφέρουν οικονομικά και να ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ μετοχές της ΠΑΕ. Από όλους έφαγε «άκυρο».

Και για να τελειώνουμε. Ο Ολυμπιακός ήταν και παραμένει εταιρεία. Με ΑΦΜ, με έσοδα, έξοδα, ισολογισμούς, ασφαλιστικές και φορολογικές εισφορές, δεκάδες εργαζόμενους. Και το 2010 εταιρεία ήταν. Αλλά με μία σημαντική διαφορά. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ 2010 ΗΤΑΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ. Ο Ολυμπιακός του 2010, ήταν μια εταιρεία «παρατημένη», με χρέη άνω των 40.000.000 €, με προεισπραγμένα τα περισσότερα χρήματα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο και τις χορηγικές συμφωνίες. Με άμεσες ανάγκες που ξεπερνούσαν τα 25.000.000 €. Χωρίς ρόστερ.

Μπορεί ο Μαρινάκης να είναι ο «κακός» του παραμυθιού για τους αντιπάλους του Ολυμπιακού, αλλά για τον Ολυμπιακό είναι αυτός που άλλαξε την ιστορία της ομάδας του Πειραιά τα τελευταία 9 χρόνια. Είναι αυτός που πλήρωσε σχεδόν 100.000.000 € για να αλλάξει την εικόνα της αγαπημένης του ομάδας. Είναι αυτός που έκανε τον Ολυμπιακό εταιρεία-πρότυπο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μία από τις ελάχιστες που περνούν με άριστα όλους τους κανόνες του Financial Fair Play από την πρώτη στιγμή της αυστηροποίησης του οικονομικού πλαισίου από την UEFA, το 2012. Ο Ολυμπιακός του 2010 και μετά, είναι εταιρεία υπόδειγμα. Σε όλα. Και αυτό ενοχλεί…